- سه شنبه ۲۵ شهریور ۹۳
بقعة این امامزاده در میان روستاى شهوه (معصومیّه) از بخش مرکزى و در 13 کیلومترى شرق شهر اراک واقع شده و به «دو دختران» نیز مشهور است.
ساختمان بقعه، یک بناى آجرى با زیر بناى 42 متر مربّع است. بر فراز بقعه، گنبدى دوپوش قرار دارد که گنبد خارجى آن، مخروطى ترکدار آجرى است و دوازده ترک در آن اجرا شده و در بالاى آن، آشیانه لک لک است.
سوراخى در بدنه خارجى گنبد ایجاد شده بود که در سالیان اخیر مرمّت شده است.
ایوان بقعه در جانب جنوب قرار دارد و توسّط یک درِ فلزى سه لنگهاى به داخل مرتبط مىشود. در دو طرف ایوان، دو اتاق به صورت دو طبقه آجرى وجود دارد. در داخل حرم، یک ضریح چوبى مشبک طلایى رنگ با کتیبهاى به خط نستعلیق و به صورت منبت برجسته به چشم مىخورد که متن آن از قرار ذیل است: «السلام علیک با بنت موسى بن جعفر ـ آستان مقدّس امامزاده میمونه خاتون، بسم اللَّه... اللَّه لا اله الا اللَّه...».
مساحت محوّطه بقعه 3250 مترمربّع است که در سالیان اخیر درختکارى و فضاسازى شده است. به جهت واقع شدن بقعه در مسیر جادّه قم به اراک، مىتوان به عنوان یک مکان زیارتگاهى مورد بهرهبردارى بهترى قرار گیرد که نیاز به طرح جامع توسعه است.
دربارة شخص مدفون در بقعه، چنان‌چه اشاره شد، با نام میمونه خاتون و از دختران امام موسى کاظم معرّفى شده است. برخى نیز از مدفون بودن بانویى به نام فاطمه خاتون در کنارِ میمونه خاتون خبر دادهاند. بر این اساس، برخى از پژوهشگران معتقدند که اگر این دو بانوان با هم خواهر باشند، از نوادگان امام سجّاد هستند. زیرا تنها میمونه و فاطمه خاتونى که در کتب انساب ذکر شده و در عراق عجم سکونت داشتهاند؛ سیّده میمونه و سیّده فاطمه ابنتى على أبىالحسین زین الدّین بن أبى على محمّد الخزرى بن على بن على الحریرى
بن الحسن الافطس بن على الاصغر بن امام بن على بن الحسین السجّاد است.
پدر و برادر این دو بانو نخستین شخص از سادات حسینى افطسى است که به آوه مهاجرت نموده و منشا آثار و برکاتى بودهاند.
نخستین مورّخى که از مهاجرت جدّش به آوه سخن گفته: حسن بن محمّد بن حسن قمّى، زنده به سال 378
هـ . ق است که مىنویسد: «از فرزندان على بن الحسن الافطس که از آبه به قم آمدند ولد خزرى = حریرى بوده
و نام او محمّد بن على بن على الحریرى است» این
جمله حکایت از آن دارد که على بن على الحریرى در
آبه سکونت داشته و فرزند ارشد او ابوعلى محمّد خزرى
مدّتى به قم مهاجرت نموده و سپس طبق نقلهاى دیگر مورّخان به آبه برگشته است.
از انگیزه مهاجرت على بن على الحریرى، جدّ سیّده میمونه و فاطمه خاتون به آبه به درستى معلوم نیست اما هم عصر بودن وى با ابوالسرایا و ابراهیم طباطبا به سال 199 و 200 هجرى معلوم مىشود که او یا در این قیام شرکت داشته یا اینکه بر اثر جو ناآرام پس از شکست قیام مذکور به ناحیه جبل مهاجرت نموده است. تاریخ نگار قم از قول یکى از نوادگان سیّد على مىنویسد: جدّ امامزادگان سیّده میمونه و فاطمه خاتون با برخى از علویان مدینه جمع شدند تا به جهت کسب معاش به دیگر شهرها مهاجرت نمایند. پس عدّهاى از آنها به ناحیه جبل رحل اقامت افکندند که من جمله آنها جدّ این دو امامزاده جلیل القدر است.
بنابراین معلوم شد که ابوعلى محمّد خزرى به همراه
پدرش سیّد على به جهت کسب معاش به آبه مسافرت کردهاند. سیّد ابوعلى محمّد در آبه صاحب چندین فرزند
شد که یکى از آنان سیّد على نام داشت که ملقّب به
زین الدّین بود. او سیّدى محترم و زیاده با حشمت بود
و به احتمال قوى در نیمه دوّم قرن سوّم هجرى وفات یافته و در روستاى چمران دفن شده است. سیّد على داراى پنج
فرزند بود که دو تن از آنان دختر به اسامى؛ سیّده میمونه خاتون و سیّده فاطمه خاتون بود. این دو خواهر که از
زنان فاضله و متدینه بودند ظاهراً بعد از سال 350 هـ . ق وفات یافتهاند و آرامگاهشان از دیرباز مورد توجّه دوستداران اهل بیت است.
- ۱۹۸۵
- ادامه مطلب
