مزارات ایران و جهان اسلام

این بقعه پس از مسجد جامع شهر کهک و در میان قبرستان قدیمى آن واقع شده است.

ساختمان بقعه، بنایى نسبتاً قدیمى به ابعاد 6×8 متر و شامل ایوان و گنبد است. شالوده بنا از سنگ لاشه و ملاط گل و گچ ساخته شده و ورودى آن از جانب مشرق است و قریب به 70 سانتى‏متر از کف خیابان بلندتر است.

بر روى کاشى ایوان نوشته شده: «آستان مقدّس امامزادگان محمّد، عبداللَّه، یعقوب و ناصر معروف به چهار امامزاده».

بقعه از داخل به شکل مربّع و به اندازه 6×6 متر است و چهار زاویة آن با ایجاد چهار گوشواره به هشت ضلعى تبدیل شده و سپس به وسیله طاقنماها به دایره و سرانجام گنبد عرقچینى بنا به قطر و ارتفاع دو متر بر آن استوار گشته است. در وسط این اتاق، ضریح آلومینیومى به ا بعاد 2×5/2 متر قرار دارد که از مرقد محافظت مى‏کند. دو پنجره جهت نورگیرى در جنوب و شمال تعبیه شده است. این بقعه فاقد سنگ نوشته و کتیبه باستانى است.

مرحوم شیخ عبّاس فیض‏  مى‏نویسد: «... آن مکان تپّه خاکى بود و یکى از اهل آن قریه گفت خوابى دیده‏ام که این مکان محل دفن چند نفر امامزاده است. چون آن مکان را کاوش کردند صورت سه قبر پدیدار شد. مردمان با مکنت آن قریه در سال 1285 قبه و بقعه‏اى ساختند.

به هر صورت بقعة مزبور، ساختمانى است از سنگ و گچ که از خارج و داخل به صورت مربّع متساوى به دهانه پنج و ارتفاع 5/6 متر و در هر ضلع شاه‌نشین کم عرض از قطر پایه‏ها بیرون آمد. و از هر یک درى به خارج گشوده مى‏شود و در چهار گوشه بقعه نیم طاقى بالا آورده‏اند و با زدن چند رسمى بندى صورت مربّع را به فلکه‏اى تبدیل ساخته و پاطاق گنبد را بر آن ساخته‏اند. گنبد از خارج عرقچینى است و از سنگ پوشانده شده ولى روى آن را کاه‌گل زده‏اند. در شرق بقعه ایوانى است که عرض چهار و طول پنج و ارتفاع شش متر که دیوار آن سفیدکارى شده و داراى طاق قوسى است. اهالى خفتگان را عبداللَّه، یعقوب، ناصر و محمّد مى‏نامند».

متأسّفانه تاکنون سندى که از نسب خفته در بقعه پرده بردارد به به دست نیامده است.