مزارات ایران و جهان اسلام

این آرامگاه، در خارج دروازة قدیم اصفهان در انتهاى غربى خیابان دروازة اصفهان قرار دارد و منسوب به یکى از فرزندان موسى بن جعفر(ع) است. بناى اصلى این بقعه، به عقیدة کارشناسان باستان‏شناسى، متعلّق به دورة آل بویه (320 ـ 447 هـ . ق) است. سردر قدیمى و قسمتى از صحن وسیع آن بر اثر احداث خیابان از بین رفته است. ایوان بزرگ مدخل بقعه و سقف رواق‏هاى متعدد و طاق زیر گنبد و همچنین صفّه‏اى که در انتهاى محوّطه داخل حرم و مقابل در ورودى واقع گشته، همه با گچ، مقرنس کارى، برجسته و نقّاشى شده است. قبر امامزاده که در میان صندوق چوبى ظریفى قرار گرفته، سابقاً با کاشى‏هاى نفیس قدیمى پوشیده شده بوده که اکنون اثرى از آن‏ها دیده نمى‏شود. بقعه، داراى یک جفت در چوبى کنده‏کارى شده است و بر کتیبة پایین دو لنگة آن به خط ثلث نوشته است: «وقف هذا الباب على مشهد سلطان عطابخش بن الإمام الصادق موسى بن جعفر(ع) استاد میرزا على... فروش فى سنه تسع و خمسین و تسعمائه» (959) و بر روى دماغة در: «وقف آستانة سلطان عطابخش نمود این در را استاد میرزا على... فروش فى سنه 962». و بر سنگ مرمرى که جلوى آستانه نصب شده، چنین حجّارى کرده‏اند: «غلام شاه ولایت عنایت 1087».