مزارات ایران و جهان اسلام

این بقعه در چهارده کیلومترى شمال باخترى شهر محمّد آباد (مرکز بخش دو دانگه)، بین دو روستاى پاشا کلا و شلیمک واقع شده و چشم انداز آن فوق العاده زیباست.

بنایى مستطیل شکل به مساحت تقریبى دویست متر مربع و شامل مرقد امامزاده و دو شبستان تو در توست. مرقد امامزاده در اتاق سمت شمال بقعه واقع شده و ابعاد آن 5/5×6 متر است که در وسط آن صندوقى چوبى به طول دو و عرض 20/1 و ارتفاع 40/1 سانتى متر قرار دارد که با تزیینات کنده کارى با نقوش هندسى توأم است. ایوان بقعه که داراى سه ستون است از شمال به طرف حرم راه مى یابد و فاقد تزیین مى باشد.

از سال 1360 هـ . ش بازسازى بقعه شروع شده و تاکنون ادامه دارد.

بالاى بقعه گنبدى چهار ترک هرمى به قطر 5/4 و ارتفاع پنج متر است که با ورق آلومینیوم طلایى تزیین شده و در وسط آن ماذنه اى تعبیه نموده اند. محوطه زیارتگاه حدود پنج هزار مترمربع است که در قسمت جنوب و جنوب غرب آن دو ساختمان مستطیل شکل وجود دارد که یکى آشپزخانه و دیگرى محل اجراى مراسم مذهبى مى باشد. در جانب شمال غرب بقعه نیز تکیه قدیمى امامزاده واقع است که حدود یکصد سال از عمر آن مى گذرد.

منطقه اى که امامزاده در آن مدفون است به زبان محلى «بهترکتى» یعنى زمین خوب مشهور و معروف است. وجه تسمیه آن را بدان جهت گفته اند که بین اهالى چنین مشهور است، هنگامى که امامزاده در نزدیک حمام روستاى شلیمک به شهادت رسید، اهالى روستا پس از سه شبانه روز جمع شدند تا جسد مطهّر امامزاده را دفن کنند. بین اهالى روستاى مرگاو، پاشاکلا و شلیمک براى مکان دفن او اختلاف افتاد. یکى از آنان گفت: اگر او امامزاده است خود جاى خویش را معلوم خواهد کرد. شب که خوابیدند امامزاده به خوابشان آمد و آنها را امر کرد که در کنار درخت افرا در منطقه کنونى دفن نمایند. پس از آن این مکان به بهترکتى، یعنى زمین خوب نامگذارى شد. اهالى خفته در مزار را از فرزندان امام موسى کاظم(علیه السلام) مى دانند و دلیلى بر آن اقامه نداشته اند. از طرفى در میان نوادگان امام موسى کاظم(علیه السلام)، على نامى که در شهر سارى و نواحى آن سکونت و وفات کرده باشد در کتب انساب دیده نشد.

پژوهشگرى با توجّه به نوع معمارى بقعه که بخشهایى از آن از قدیم بجاى مانده، احتمال داده وى از سادات مرعشى متقدّم باشد، اما نسب او را به جهت عدم دسترسى به اسامى این خاندان اشاره ننموده است.^([1]) اگر این ادّعا را بپذیریم و قول کسانى که امامزاده را مکنّى به ابوالحسن مى دانند قبول کنیم، آن وقت در میان سادات مرعشى که وجاهت و منصب نقابت را در طبرستان داشته و در نواحى سارى سکونت داشته مى توان از سیّد جلیل القدر حضرت ابوالحسن على بن محمّد ابى عبدالله بن حسن بن على المرعشى بن عبدالله بن محمّد بن حسن بن حسین الأصغر بن امام سجّاد(علیه السلام)نام برد که به گفته ى ابن مهنّا نقابت و سرپرستى سادات طبرستان را بعهده داشته و سیّد بسیار جلیل و شریف و عموى سادات مرعشى بشمار مى رفت.^([2])

بعید نیست که آن حضرت در یکى از جنگهایى که در منطقه سارى جهت استقرار دولت علوى صورت گرفته به شهادت رسیده باشد. اما این گزارش به جهت فقر منابع تأیید نشده است.