مزارات ایران و جهان اسلام

این بقعه در بیست و شش کیلومترى خاورى شهر سارى، در جاده کیاسر (مرکز بخش چهار دانگه) و خارج از روستاى ورند بر روى تپّه اى مشرف بر درّه و کوهها قرار گرفته و چشم انداز آن فوق العاده زیباست.

بناى بقعه قدیمى و به شکل مستطیل به ابعاد 12×6 متر است که جلوى آن را ایوانى با سه ستون تعبیه نموده اند. بام بقعه حلب سر است و گنبد کوچک توپى حلبى به ارتفاع یک متر بر آن اضافه نموده اند. نحوه بکارگیرى از شیرسرها در سقف بقعه و پلورکشى و چوبهاى تزیینى و کنده کاریهاى درب بقعه نشان از قدمت بنا دارد که ظاهراً متعلّق به قبل از قاجاریّه است.

صندوق گهواره اى = کهواره اى بسیار زیبا در وسط بقعه بر روى مرقد نصب است که طول آن 2 و عرض آن 20/1 و ارتفاع آن دو متر است. کتیبه هایى به تاریخ 1323 هـ . ق بر روى صندوق مشاهده مى شود. به جهت افروختن شمع بخشى از ستونهاى زیباى ایوان بقعه سوخته و آسیب جدّى دیده است. همچنین به جهت حفاریهاى غیرمجازِ حرم، داخل در و تعمیرات غیراصولى، بخش اعظم هویّت بقعه از بین رفته است. زمین زیارتگاه حدود 11162 مترمربع است که به عنوان قبرستان عمومى از آن استفاده مى شود.

در زیارتنامه قدیمى که در شمال صندوق بر دیوار بقعه نصب است، نام امامزاده، على و او را به کنیه ى ابوالحسن حسینى معرّفى کرده است که با این ویژگى احتمال قوى داده مى شود که وى سیّد على ابوالحسن بن ابى القاسم على بن حمزة بن قاسم بن على العالم بن محمّد بن یحیى النقیب بن محمّد بن احمد بن محمّد زبارة بن عبدالله المفقود بن حسن المکفوف بن حسن الافطس بن على الأصغر بن امام سجّاد(علیه السلام) باشد که به گفته ى بیهقى در سارى مى زیسته و فرزندى نداشته است.^([1])

بنابراین نسب شریفش با سیزده واسطه به امام چهارم شیعیان حضرت امام زین العابدین(علیه السلام) منتهى مى شود. و از بیت جهاد و نقابت و علم و فضل و ریاست و بزرگوارى در سبزوار و نیشابور بوده که ظاهراً در سال 510 هـ . ق به سارى مهاجرت و در این منطقه سکنى داشته است. با توجّه به نسب شریفش وفات او را باید در آخر نیمه نخست قرن ششم هجرى دانست.