- سه شنبه ۱ مهر ۹۳
بقعة با شکوه این امامزاده در خارج آبادى سورک، در دامنه کوهى و بر روى تپّهاى مشرف به جادّه سورک ـ فرخ شهر در حدود 32 کیلومترى فرخ شهر و 45 کیلومترى جنوب غربى شهرکرد واقع شده و چشم انداز آن فوق العاده زیبا و دیدنى است.
این بنا متعلّق به دورة صفویّه و داراى چهار ایوان، گنبد، ضریح و صحن است. ایوان اصلى بنا رو به جانب جنوب غرب قرار دارد و ابعاد آن 5×4 و به ارتفاع 4 متر است. اتاق مرقد به ابعاد 10×10 متر است که حدود یک متر آن را ضخامت دیوار تشکیل مىدهد. چهار کنج دیوار اتاق را با ایجاد گوشواره به دایره تبدیل نموده و گنبد عرقچینى بنا به قطر 7 و ارتفاع بیش از 3 متر بر آن استوار گشته است. این گنبد از خارج ورق برنزى و از داخل پوشش گچ دارد. ازاره و کف حرم با سنگ مرمر پوشیده شده و در وسط آن ضریح آهنى به ابعاد 20/1×5/2 متر است.
بقعه از جانب شمال نیز درى به داخل دارد و در دو جهت دیگر، دو پنجره در آن تعبیه شده است. در جنوب شرق صحن، مسجد کوچکى است که در سردر آن در یک ردیف کاشى نوشته شده: «ساختمان این مسجد را شکراللَّه آرخ بروجنى در سال 1353 با تمام رسانید.» در کنار مسجد، دفتر امامزاده واقع شده است.
در جنوب غرب صحن و بالاتر از دفتر امامزاده، آرامگاه عالم جلیل القدر، آیةاللَّه سیّد عبدالحمید موسوى بهبهانى اصفهانى قرار دارد که داراى بقعه کوچکى با ایوان و گنبد است. ایوان این بنا به ابعاد 6 و به ارتفاع 5 متر و سردر کاشیکارى شده است. وى جدّ مادرى آیةاللَّه زاده بروجنى مىباشد. در شمال شرق بقعه، آنجا که به عنوان قبرستان مطرح است، تعداد 12 آلاچیق جهت استراحت زوّار احداث شده است.
گلزار شهداى در غرب بقعه قرار دارد و نام تپّه آن به نورالشهدا نامگذارى شده است.
در بالاى سردر ورودى بقعه کتیبهاى بر روى سنگ نوشته شده که عبارتند از: «ساختمان امامزاده شاهزاده عبداللَّه و به سعى نیک و همّت علیه بىبى تاج الملوک بختیارى ساخته و آراسته شد. 1338.»
خفته در این مزار از دیرباز به نواده بزرگوار حضرت ابى الفضل العبّاس مشهور بوده و اهالى احترام خاصّى براى وى قایل هستند. این ادّعا با مشجّرات موجود همخوانى دارد و نسب شریف امامزاده عبداللَّه با هفت واسطه به حضرت ابوالفضل العبّاس منتهى مىشود که از قرار ذیل است:
سیّد عبداللَّه بن محسن بن حسین بن على بن عبداللَّه القاضى بن حسن ابى محمّد بن عبیداللَّه بن ابى الفضل العبّاس بن امام على ابى طالب امیرالمومنین .
وى سیّدى جلیل القدر، عظیم الشان و بسیار بزرگوار بود. اکثر اجداد او از بزرگان سادات مکه، مدینه و یمن به شمار مىآمدند. جدّ اعلایش سیّد ابو محمّد حسن بن عبیداللَّه، امیر منطقه ینبع بود و سپس ملک الملوک مکه و مدینه و تمام نواحى حجاز شد. اقتدار او و فرزندانش در حجاز و یمن چنان بود که مورخان بزرگ به ناچار نام آنان را در کتبشان ذکر نموده و از آنان به نیکى یاد کردهاند. سیّد ابو محمّد حسن، داراى 9 فرزند ذکور بود که همه آنان از علماى بزرگ حجاز به شمار مىآمدند. یکى از فرزندان او سیّد عبیداللَّه بن حسن ابى محمّد بود که قضاوت حرمین شریفین را به عهده داشت و زیاده با حشمت و بزرگوار بود. سیّد عبیداللَّه صاحب 7 فرزند در مدینه شد که یکى از آنان به نام سیّد على نام داشت که جدّ امامزاده عبداللَّه سورک است. او دو فرزند به نام سیّد حسن و سیّد حسین داشت که دوّمى جدّ اوّل امامزاده سیّد عبداللَّه است. سیّد حسین داراى 7 فرزند ذکور بود که یکى از آنها سیّد محمّد نام داشت که به فسا رفت و فرزند دیگر او که سیّد محسن نام داشت به یمن مهاجرت کرد.
علّامه نسّابه ابن طباطبا از علماى انساب قرن پنجم هجرى، ضمن شمارش فرزندان محسن بن حسین مىنویسد: نسل وى در جبل سکونت داشتهاند. بر این اساس عدّهاى از محقّقین معتقدند که عبداللَّه بن محسن که اینک به امامزاده عبداللَّه مشهور است در منطقه سورک مىزیسته و در همین جا وفات یافته است. شهرت این بقعه به مدفن نواده حضرت ابوالفضل العبّاس از
دیرباز این ادّعا را تایید مىکند. متأسّفانه در منابع موجود از
تاریخ تولّد و انگیزه مهاجرت امامزاده عبداللَّه به جبل و سکونت
او در سورک فعلى گزارشى ثبت نشده است، اما با وجود واسطه در نسب شریف او مىتوان حدس زد که او در دهه اوّل قرن پنجم هجرى وفات یافته است.
- ۲۱۰۵
- ادامه مطلب
