مزارات ایران و جهان اسلام

بقعة این امامزاده در کنار جادّه بوگر به لردگان، در 28 کیلومترى شمال شرق لردگان واقع شده و به شاهزاده عبدالله است.

ساختمان بقعه، بنایى هشت ضلعى و قدیمى است که هر یک از اضلاع آن 10/1 متر است و از سنگ لاشه و ملاط گل و گچ ساخته شده و ایوانى رو به جانب مشرق دارد و داراى مقرنس و طاق بندى است. گنبد بنا مخروطى به قطر 4 و ارتفاع 4 متر است و نماى خارجى آن سیمان سفید است.

در وسط بقعه صورت قبرى است که فاقد سنگ نوشته و ضریح است. اما اهالى گویند که در گذشته سنگى وجود داشته که بر روى آن نوشته شده بود: «عبداللَّه بن الشهید...»

زمین زیارتگاه حدود هزار متر مربّع است که به صورت قبرستان عمومى از آن استفاده مى‏شود. سنگ قبرهاى قدیمى و به صورت عمودى که متعلّق به دویست الى سیصد سال پیش است در آن یافت مى‏شود.

این بنا به شمارة 19680 و در تاریخ 28/6/86 به ثبت آثار ملّی و تاریخی رسیده است.

چنانچه در کتاب مزارات چهارمحال و بختیاری گفته شد وى برادر امامزاده سلیمان سوادجان، و سیّد احمد مدفون در لردگان است که نسب شریفش با هشت واسطه به امام حسن مجتبى ‰ منتهى مى‏شود که از قرار ذیل است:

سیّد عبداللَّه بن حسن الشهید بن عبداللَّه بن ابى عبداللَّه محمّد الشاعر بن صالح بن عبداللَّه بن موسى الجون بن عبداللَّه المحض بن حسن المثنى بن الإمام الحسن ‰ .

وی سیّدی جلیل القدر و عظیم الشان و بسیار بزرگوار بود. اکثر اجداد او از بزرگان سادات حجاز و از زاهدان و عابدان عصر خویش و از شهدای به نام اهل بیت Œ به شمار می‌رفتند. جدّ پنجم امامزاده عبدالله به جهت زهد و تقوی بسیار به شیخ الصالح مشهور گشته بود. مأمون عباسی پس از به شهادت رساندن امام علی بن موسی الرضا ‰ نامه‌ای به عبدالله شیخ الصالح نوشت و از او خواست ولایت عهدی او را بپذیرد، امّا عبدالله از نیرنگ مأمون پی برد و خود را مخفی نمود.

عبدالله بن موسی الجون، صاحب پنج فرزند ذکور بود که هر یک از بزرگان سادات به شمار می‌آمدند. یکی از فرزندان او که جدّ امامزاده عبدالله بوگر است، صالح نام دارد که از او سیّد ابو عبدالله محمّد الشاعر به دنیا آمد. وی سیّدی بسیار جلیل القدر، با نفوذ و عالمی شاعر و مجاهدی سترگ بود. در سال 250 هـ . ق در سامرا بر علیه متوکل قیام کرد و عاقبت توسّط عمال او دستگیر شد و سپس روانه زندان گشت تا سرانجام در زندان به شهادت رسید و اینک آرامگاه او به محمّد فضل در سامرا مشهور است.

سیّد محمّد الشاعر، فرزند دانشمندی داشت که عبدالله خوانده می‌شد، از او فرزندی به دنیا آمد که نام وی حسن بود و به حسن الشهید ملقّب شد. سیّد حسن که پدر امامزاده عبدالله و احمد مدفون در ارمند است به جهت جوّ ناآرامی که پس از متوکل در مدینه و عراق به وجود آمده بود، اعتراض داشت و عاقبت به دست بنی جهینه به شهادت رسید و فرزندان او عبدالله، سلیمان و احمد به منطقه جبل مهاجرت نمودند و هر یک در گوشه و کناری مخفیانه می‌زیستند.

سیّد عبدالله که با کینه ابوالضحاک شناخته می‌شد در روستای بوگر، امامزاده احمد در روستای ارمند لردگان و سیّد سلیمان در روستای سواد جان شهرکرد می‌زیسته‌اند و در همین مناطق بدرود حیات گفته‌اند و اینک هر یک از آنان دارای آرامگاه باشکوهی می‌باشند.

متأسّفانه از تاریخ وفات این بزرگواران در کتب انساب اشاره‌ای نشده است اما با وجود واسطه‌ها در نسب شریف آنان می‌توان احتمال داد که وفات این سه برادر در نیمه دوم قرن چهارم هجری اتّفاق افتاده باشد.