مزارات ایران و جهان اسلام

در 26 کیلومترى شمال شهر پل سفید، روستاى تاریخى رسکت واقع شده که به جهت قرار گرفتن برج تاریخى رسکت در آن از شهرت بسزایى برخوردار است. بقعة بناى هشت ضلعى قدیمى از خشت و آجر و ساروج است که بر بالاى تپّه‏اى مشرف بر روستاى رسکت که چشم‏انداز آن بسیار زیبا است قرار گرفته است.

گنبد هرمى بقعه که اخیراً بر اثر افروختن شمع آتش گرفته است، به همّت ادارة اوقاف شهرستان سارى و با همکارى میراث فرهنگى در حال بازسازى است. درب اصلى بقعه از جانب شمال باز مى‏شود و هر ضلع آن از بیرون چهار متر و از داخل 5/3 متر است و این به خاطر قطر زیاد دیوار بقعه است که در مدخل اصلى، قطر آن به 5/1 متر مى‏رسد. ارتفاع گنبد هرمى حدود هشت متر است که به اضافة ارتفاع پنج مترى ارتفاع بقعه، جمعاً سیزده متر مى‏رسد. قبر امامزاده نسبتاً در وسط بقعه واقع شده و فاقد ضریح و سنگ قبر است. در بقعه، کتیبه‏اى که نشان از قدمت بنا دهد موجود نیست. اما به اعتقاد اهالى، خفته در مزار از سادات مرعشى است. تنها اثر مکتوب در بقعه، کتیبه‏هاى یادبود مدخل اصلى بقعه است که در یکى از آن‏ها، سال 895 هـ . ق و به نام نورمحمّد مازنى و در یکى دیگر سال 1020 هـ . ق نوشته شده که نشان از صحّت ادّعاى اهالى نسبت به خفته در آن دارد.

متأسّفانه در تعمیرات اخیر به جای آن‏که دیوارهاى بقعه بندکشى شود، با سیمان، اندود شده که تمام اصالت بقعه از بین رفته و گویا این بقعه تازه ساخته شده و آن قدمت پانصد ساله را ندارد. زمین این زیارتگاه حدود سه هزار مترمربّع مى‏باشد.

نظر اهالى دربارة خفته در مزار آن است که وى از سادات مرعشى و حاکم منطقة دودانگه یا داراى زمین موروثى در این منطقه بوده که احتمال قوى داده مى‏شود که وى سیّد زین‏العابدین بن صاعد بن زین‏العابدین بن سیّد قوام‏الدّین مرعشى بن سیّد کمال‏الدّین صادق بن سیّد عبداللَّه بن محمّد بن محمّد بن على الفقیه بن حسن النسابه بن على المرعشى بن عبداللَّه المحدّث بن محمّد السلیق بن الحسن بن حسین الاصغر بن امام على بن الحسین بن السجّاد(ع) باشد.

سلطان هاشم میرزا مؤلّف کتاب زبور آل داوود دربارة سیّد زین‏العابدین مى‏نویسد: «سیّد صاعد فرزندى به نام سیّد زین‏العابدین داشت که پس از کشته شدن پدر در آمل نماند و به سارى رفت و هم اوست که به اغواى سیّد مرتضى به عنوان قصاص، سیّد فضل اللَّه را کشت. این زین‏العابدین در سارى ملک و اقطاع یافت و صاحب فرزندى شد که او را به نام پدر خود سیّد صاعد نامید». بنابراین وفات سیّد زین‏العابدین باید چیزى حدود سال 880 هـ . ق باشد.