مزارات ایران و جهان اسلام

بقعة این امامزاده در خارج از روستاى خورآباد، بر روى تپّه‏اى کم ارتفاع، در 15 کیلومترى جنوب شهر قم واقع شده و چشم انداز آن زیبا است.

ساختمان بقعه، بنایى ساده و نسبتاً قدیمى است که از خشت و گل ساخته شده و شامل ایوان، دو اتاق و مرقد است. شکل اصلى بقعه، مستطیل شکل و به ابعاد 30/4×11 متر است. ورودى بقعه از جانب شمال است و بر روى آن کاشى لاجوردى وجود دارد که نوشته شده: «زیارتگاه شاهزاده سلیمان نواده امام جعفر صادق‏ ‰».

اتاق مرقد به ابعاد 3×3 متر است و در گوشه‏اى از آن، مرقد کوچکى تعبیه شده و در کنار آن درى است که به طرف اتاق دوّم راه مى‏یابد و پایین‏تر از سطح اتاق مرقد است.

مرحوم عبّاس فیض دربارة این بنا می‌نویسد: «نقشه بنا از خارج برجی و با مصالح سنگ و گچ است که بعداً رواقی بدان افزوده‌اند و مصالح آن با مصالح گنبد فرق دارد. بنا از داخل به صورت مربّع مختلف الاضلاعی به ارتفاع 50/4 سانتی متر است که جدار آن سفید کاری شده و دارای دو درِ ورودی است. کف بنا مفروش به کاشی‌های جدید است. پوشش بنا امروزی شکل و گنبد خارجی آن عرقچینی کاه گلی است که بر رأس آن، میل مانندی با پوشش کاشی ساخته اند. در ضلع شرقی بقعه، دو لوح قبر باستانی و کوچک از سنگ سیاه نصب شده که در حاشیه هر دو، به خط ثلث برجسته و مرغوب، صلوات بر معصومین و در متن آن‌ها به خط برجسته نستعلیق، اسامی متوفّیان و تاریخ 970 و 989 هـ . ق حجای شده است. این قبر زمانی در کنار مرقد امامزاده قرار داشتند. در یک جانب مدخل بقعه، یک پارچه کاشی خشتی بزرگ نخودی رنگ بر سینه دیوار نصب شده است که روی آن به خط ثلث ممتاز و برجسته، اسامی «محمّد» و «علی» به طور تکراری خوانده می‌شود. به نظر می‌رسد بنای اوّلیه امامزاده مربوط به دورة ایلخانی باشد که تعمیرات زیادی در دوره‌های مختلف در آن انجام شده است».

قدیمى‏ترین شیى‏ء موجود در بقعه، دو قطعه سنگ قبر است که روى یکى از آن کوچک‏تر است متن ذیل حجّارى شده است: «وفات یافت مغفوره... شرف‏الدّین بن مرحوم استاد على حسین بن جلال‏الدّین اشعرى کاشانى بتاریخ 989». سنگ دوّم که کمى بزرگتر است، متن ذیل را دارد: «وفات یافت میر سبحان بن على میران بن استاد میرجان کازرکاشانى بتاریخ عاشر محرّم الحرام سنه 978». دور این دو سنگ، صلوات کبیره نقش بسته است. اگر بپذیریم که این دو سنگ در گذشته نیز در همین مکان بوده، بقعه را متعلّق به قرن دهم هجرى مى‏سازد که در زمان قاجاریّه مرمّت اساسى شده است.

درِ بقعه از جانب شمال باز مى‏شود که مقابل آن درّه و کوه است و چشم انداز آن در بهار بسیار دیدنى است. بر فراز بقعه گنبدى هرمى کوتاه به قطر سه و ارتفاع دو متر قرار دارد که با رنگ سبز نقّاشى شده است. زمین زیارتگاه حدود 5000 متر مربّع است که درختان زیادی در آن وجود دارد. دو منارة کوتاه یک مترى در بالاى ایوان تعبیه شده است.

این بنا به شمارة 13421 و در تاریخ 6/7/1384 به ثبت آثار ملّی و تاریخی رسیده است.

مرحوم فیض  شخص مدفون را سلیمان نامی از نوادگان امام سجّاد‰ می‌داند، امّا برخی فلسفة وجودی این بقعه را بر اثر خواب ذکر می‌کنند. ولی اینک به نوادة امام صادق‰ مشهور است.