امامزاده ابوالقاسم ـ رامهرمز  {شاه ابوالقاسم }

مشهور به «شاه ابوالقاسم»، بقعه این امامزاده در 35 کیلومترى جنوب غرب شهر رامهرمز و در میان روستاى شاه ابوالقاسم قرار دارد.

بنایى قدیمى از خشتوگل که در دوره قاجاریّه ساخته شد و شامل ایوان، گنبد، اتاق و صحن است.

مرقد امامزاده در اتاقى به ابعاد 7×7 متر قرار دارد که از خارج به صورت برج مدوّر و داراى گنبد عرق چینى به ارتفاع دو متر مى باشد، که در ساقه آن چهار پنجره جهت نورگیرى تعبیه شده است. در وسط بقعه صورت قبرى است که به اندازه 50 سانتى متر از کف بقعه بالا آورده اند و روى آن پارچه سبز نهاده اند.

در جانب شمال بقعه، ایوان کوچکى به ابعاد 3×4 و ارتفاع 3 متر قرار دارد که به عنوان مدخل استفاده مى شود و در طرفین آن، دو اتاق کوچک تعبیه شده است. پس از عبور از ایوان، به شبستان کوچک بقعه به ابعاد 3×8 متر مى رسیم، که یک طاق گنبدى و دو طاق دیگر در آن احداث شده است. زمین زیارتگاه بیش از 4 هزار مترمربّع مى باشد که به صورت قبرستان استفاده مى شود.

اهالى اعتقاد کامل به این امامزاده دارند و او را فرزند شاه محمّد مدفون در روستاى على آباد و از احفاد امام موسى کاظم(علیه السلام)مى دانند. این ادّعا منشأ صحیحى ندارد. بدون شک، شخصیّت مدفون در این بقعه سیّد ابوالقاسم على بن احمد بن محمّد بن ابى القاسم على الاحول بن ابى الفضل محمّد بن عبیدالله الامیر بن عبدالله بن حسن بن جعفرالحجّه بن حسن المثنى بن امام حسن مجتبى(علیه السلام) است.

ابن عنبه نسّابه تصریح دارد که سیّد ابوالقاسم على در رامهرمز سکونت داشته و از او با نام الزاهد المتکلّم ابوالقاسم على، اقام برامهرمز و اولد بها یاد مى کند و او را مى ستاید و او را از زاهدان و متکلّمان عصر خویش مى شمارد. علماى دیگر انساب از این نسل، تعدادى زیادى را ساکن در رامهرمز و نواحى آن نوشته اند.

منابع: الفصول الفخریّه: 133، مناهل الضرب فى انساب العرب: 372، الفخرى فى انساب الطالبییّن: 124، الشجرة المبارکه فى انساب الطالبیّه: 53، المشجرالکشاف لتحقیق أصول سادة الأشراف 1: 951.