مزارات ایران و جهان اسلام

قدمت این بنا حدود بیست سال و هیچ اثر هنرى در آن دیده نمى شود. به اعتقاد اهالى، شخصیّت مدفون در بقعه، از نوادگانِ امام سجّاد(علیه السلام) است. در گذشته سنگ نوشته اى در بقعه وجود داشت که بر روى آن نام متوفّى «سیّد ابراهیم بن ابى الفتح بن على بن على» نوشته شده بود. متأسّفانه در تعمیرات سالیان قبل، سنگ مذکور از بین رفت و بقایاى آن معدوم شد. محقّقین در میان ساداتى که در منطقه جبل سکونت داشته اند به سیّد ابراهیم نامى برخورده اند که نسب او با ده واسطه به امام سجّاد(علیه السلام)منتهى مى شود که از قرار ذیل است:

سیّد ابراهیم بن ابى جعفر بن ابى الفتح بن حمزة بن جعفر ابى محمّد بن ابى محمّد حسن بن حسین ابى عبدالله بن على یرطلة بن عمر بن حسن الأفطس بن على الاصغر بن امام على بن الحسین السجّاد(علیه السلام)

نخستین بار نام وى را علاّمه سیّد جمال الدّین احمد بن محمّد بن مهنّا حسینى در کتاب انساب خود ذکر نموده و از این خاندان تجلیل به عمل مى آورد. جدّ چهارم امامزاده سیّد ابراهیم، ابومحمّد حسن است که مقیم ساوه بود و فرزندانِ او به آبه و عراق عجم و همدان نقل مکان نموده اند. او برادرى داشته به نام احمد ابوعلى که جدّ امامزاده سیّده بلقیس خاتون مدفون در روستاى درّانه شهرستان نهاوند است.

امامزاده سیّد ابراهیم فرزندى به نام على داشت که از او محمّد به وجود آمد، او جدّ سادات حسینى اراک و نهاوند به شمار مى آید. متأسّفانه در منابع موجود از تاریخ وفات و نام همسر امامزاده ابراهیم سخنى به میان نیامده است، اما با وجود واسطه ها در نسب نامه وى و برخى قراین دیگر مى توان گمان زد که وى در ربع آخر قرن پنجم هجرى وفات یافته باشد.^([1])