مزارات ایران و جهان اسلام

دور تا دور قلعه را نیز زمین هاى کشاورزى فرا گرفته است. نماهاى بنا هنوز مشخص و قابل توصیف نیست و فقط جداره هاى آجرى و نیمه تمام آن قابل رؤیت است.

بناى بقعه 80 سانتى متر از کف خاکى قلعه بلندتر است. این بنا به صورت یک چهار دیوارى بدون در و پنجره و سقف است، که البته در قسمت هایى از شرق، غرب و جنوب نیز دیوار ندارد. ارتفاع دیوارهاى بنا از بیرون تقریباً 50/4 متر است. بقعه از گنبدخانه و فضایى جانبى تشکیل شده است، که دو فضاى جانبى آن را در بر گرفته است. یکى در ضلع شرقى به مساحت تقریبى 80 متر که سقف ندارد. این فضا شکل هندسى خاصى ندارد و کف آن خاکى است. سه عدد پنجره به ابعاد 70/2×2 متر در ضلع شرقى این فضا و هفت پنجره به ابعاد 70/2×2 متر قرار دارد. ورودى این فضا، به ابعاد 20/503/2 سانتى متر است. این فضا در و پنجره و سقف ندارد و کف آن خاکى است.

بناى بقعه داراى دو اتاق تو در تو است که قبرهاى امامزاده اسماعیل و عبدالله در آن قرار دارد. اتاقى که امامزاده اسماعیل در آن قرار گرفته، اتاقى نیمه ساز و بدون سقف با کف خاکى است، که قبر امامزاده در وسط آن جاى گرفته. اتاق شکل هندسى نامنظمى دارد و مساحت تقریبى آن پنجاه متر و ارتفاع دیوارهاى آن 50/3 متر است. در قسمت شمالى آن، پنجره اى به ابعاد 2×70/1 متر قرار دارد. دو ورودى بدون در نیز به ابعاد 3×10/2 متر در این فضا دیده مى شود.

درِ جنوبى به حرم امامزاده عبدالله باز مى شود. حرم امامزاده عبدالله نیمه ساز و بدون سقف و به صورت هشت ضلعى است. مساحت تقریبى این اتاق نود متر و ارتفاع دیوارهاى آن 50/3 متر است. این فضا شش پنجره به ابعاد 2×27/1 متر دارد. ورودى شمالى آن به ابعاد 10/2×3 و ورودى جنوبى آن به ابعاد 2×3 متر است.

قبر امامزاده عبدالله در وسط اتاق قرار دارد. کف اتاق خاکى است و سه تخته فرش کهنه نیز در داخل آن پهن است. کل بنا به صورت انبارى در آمده و آهن، چوب، کمد شکسته و غیره در آن دیده مى شود. هیچ کتیبه و سنگ نوشته اى نیز در این بنا وجود ندارد.

سنگ قبر امامزاده اسماعیل با آجر و سیمان به ابعاد 28/1×79 سانتى تر است، که در کف حرم قرار دارد و یک میله فلزى که چند تکّه پارچه به آن نصب شده، روى آن قرار دارد. سنگ قبر امامزاده عبدالله سنگى سفید و بدون هیچ نوشته اى است که در وسط اتاق به چشم مى خورد.

بر بالاى سنگ قبر تکّه اى کاغذ که روى تکّه اى یونولیت نصب شده شده و روى آن را شیشه گرفته اند، قرار دارد.

در مورد صاحب یا صاحبان بقعه هیچ گونه اطلاعى در منابع نیست. به گفته متولى امامزاده، امامزادگان مدفون در بقعه تا سال 1366 هـ . ش مشخص نبودند تا آنکه در این سال خواب نما شدند. بر اساس گفته وى، این دو پدر و پسرى هستند با نام عبدالله و اسماعیل از فرزندان امام موسى کاظم(علیه السلام). نامشخص بودن هویّت این امامزادگان باعث شده بود، که در گذشته آنان را امامزاده غیبى بدانند.^([1])

12