- شنبه ۲۲ شهریور ۹۳
بقعة با شکوه این امامزاده در مرکز روستاى دیسفان و در حدود 17 کیلومترى گناباد قرار دارد و نزد اهالی به «سلطان احمد» معروف است.
ساختمان بقعه، بنایى زیبا می‌باشد که همچون بقعة امامزاده احمد بیمرغ ساخته شده و به صورت مربّع و به ابعاد 10×10 متر است. ایوان و مدخل اصلى بقعه، در جانب شمال قرار دارد و در جانبین آن، دو طاقنما تعبیه شده است. سه در دیگر، در سه جهت دیگر بقعه قرار دارد که پس از الحاق شبستان بزرگ، از غرب تا شرق، به حرم راه دارد. دیوار، ازاره و کف حرم تا ارتفاع 10/1 متر با سنگ و موزاییک تزیین شده و الباقى گچ اندود است.
در ارتفاع چهار مترى دیوار بقعه، گچبرى مختصرى توسّط استاد حیدر دانا در سال 1374 انجام شده است.
چهار زاویة اتاق مرقد را با ایجاد چهار گوشواره و فیلپوش به هشت ضلعى و سپس به دایره تبدیل نموده و گنبد عرقچینى بنا را بر آن سوار کردهاند. این گنبد به قطر هشت و ارتفاع چهار متر مىباشد که نماى خارجى آن را ایزوگام نموده و در ساقة آن، چهار پنجره جهت نورگیرى قرار دارد. در وسط
بقعه، ضریح آهنى کوچکى به ابعاد 2×5/1 متر نصب است
و به زودى ضریح نقرهاى جدید به بقعه منتقل خواهد شد.
درِ حرم، توسّط استاد حسن نجّار اهدا گردیده است که مختصرى منبّت دارد.
ضخامت دیوار بقعه، بیش از دو متر مىباشد و از این رو،
این بنا متعلّق به دورة صفویّه است. خصوصاً، شباهت زیاد بقعه به امامزاده احمد بیمرغ و همچنین خالى بودن از بیوتات،
آن را در ردیف بقاع عصر صفوى ملحق مىکند. به پیرامون بقعه، شبستانى ملحق شده که ترکیب بنا را به هم نزدیک کرده است. دو در چوبى توسّط حاج حسین نیک خواه و و به نام شهید رضا نجّار به بقعه اهدا گردیده است.
در ضلع جنوب شرق آستانه، زایرسراى بزرگى توسّط حسین شوراب احداث شده که مراسم مذهبى در طبقة زیرین
آن انجام مىشود. به اعتقاد اهالى، امامزاده احمد برادر امام رضا است که یقیناً این دیدگاه منشأ صحیحى ندارد.
به نظر مىرسد که، با یکى از نوادگان حضرت امام موسى کاظم اشتباه شده باشد.
در گذشته، زیارتنامهاى در بقعه وجود داشت که خفته در مزار را با عنوان احمد شجاع، سلام مىدادند. امّا امروزه کلمة شجاع به احمد جوانمرد تصحیف شده است. بعید نیست که، شخص مدفون در بقعه، ابوالقاسم احمد الشجاع بن ابراهیم بن احمد شعرانى بن ابراهیم بن محمّد الیمانى بن عبیداللَّه بن امام موسى کاظم باشد که به صاحب کافور و احمد شجاع ملقّب بود و از سادات بزرگوار موسوى در قرن چهارم هجرى به شمار مىرفت. ابوطالب مروزى از سکونت او در خراسان خبر داده و از او ستایش کرده است.
این بنا، به شمارة 6666 و در تاریخ 10/10/1381 به ثبت آثار ملّی و تاریخى رسیده است.
- ۱۳۷۲
- ادامه مطلب
