- شنبه ۲۲ شهریور ۹۳
بقعة این امامزاده در روستاى تکیه ناوه در ضلع جنوبى رودخانه شاهرود، جادّه شرقى ـ غربى طالقان و در دامنه شمالى ارتفاعات جنوبى منطقه طالقان واقع شده است. از آن‌جایی که شخص مدفون در بقعه را از فرزندان حضرت عبّاس می‌دانند لذا زائران فراوانی به این مکان مراجعه می‌نمایند.
امامزاده ابراهیم در مرکز بافت قدیم روستاى تکیه ناوه واقع شده است. داخل قابى که درون بقعة امامزاده نصب شده، شجرة امامزاده را چنین بیان مىکند: «السّلام علیک یا امامزاده ابراهیم على ابن ابوالفضل العبّاس امیرالمؤمنین ».
بناى امامزاده شامل برج مقبره شکلى است که در حال حاضر، از داخل مدوّر به نظر مىرسد و داراى گنبد تخم مرغى مىباشد که از داخل با ملاط گچ اندود شده و تا ارتفاع یک متر از کف با سنگ مرمرِ سفید پوشیده شده است. روى قبر امامزاده، معجر فلزى نوسازى نصب کردهاند که هیچ ویژگى هنرى ندارد. در ضلع شمالى مقبرة اصلى، اتاق نسبتاً بزرگى است که داراى پلان مربّع بوده و در وسط آن چهار ستون در یک ردیف و در جهت شمال ـ جنوب تعبیه گردیده که ضمن تقسیم کردن فضاى اتاق به دو قسمت، بار سقف را نیز تحمّل مىنماید.
نماى خارجى برج با سیمان سفید اندود شده و روى گنبد آن با ورق آلومینیومى طلایى رنگ پوشیده شده است. حیاط امامزاده در سطحى حدود پنج متر پایینتر از سطح مقبره اصلى قرار دارد. براى طى این ارتفاع پلّکانى در سمت شمال شرقى احداث شده و دو طبقه ایوان در سمت شمال و غرب آن با ستونهاى چوبى و فلزى، که بخشى از آنها در سالهاى اخیر با نماى آجر سه سانتى تزیین شده، تعبیه گردیده است و زوّار و مشتاقان ایشان در آنها اقامت مىنمایند.
هر چند که در یکى دو دهه اخیر براى آبادانى مقبره امامزاده ابراهیم اقداماتى انجام شده است، امّا با این حال، از وضعیّت خوبى برخوردار نیست.
شاید یکی از دلایل این وضعیّت، عدم نظارت اوقاف و امور خیریّه و یا کم کاری هیأت امنای قبلی و یا عدم درآمد امامزاده باشد.
گنبد فلزى مقبرة اصلی، پوشش شیروانى اتاق الحاقى به مقبره که موجب اختفاى گنبد شده است، الحاقات ناموزون و نامتناسب به بناى اصلى در گرداگرد آن، از جمله مواردى مىباشد که شایسته است به آن توجّه جدّى مبذول نمود. با توجّه به ویژگىهاى معمارى بناى مقبره امامزاده ابراهیم در روستاى تکیه ناوه و یافتن نمونه سفالهایى در قبرستان شرقى روستا، قدمت این محلّ را در قرون اوّلیّه اسلام مىتوان، تعیین کرد.
در 280 مترى ضلع جنوب شرقى روستاى تکیه ناوه و امامزاده ابراهیم درخت سرو کهنسالى وجود دارد که به نظر مىرسد بالغ بر 800 سال از عمر آن مىگذرد. بخشى از این درخت کهنسال خشکیده، بخشى از تنة اصلى شکاف برداشته و افتاده و بخش عمدة ریشه آن بر اثر فرسایش تپّهاى که درخت روى آن قرار دارد، از خاک بیرون افتاده است.
اهالى روستاى تکیه ناوه این درخت را چهل دختران مىنامند و معتقدند که این چهل دختر از مشتاقان امامزاده مىباشند که به عشق وى در نزدیکى مقبره امامزاده آرمیدهاند و در شبهاى با معنویّتی نظیر «شب قدر» و بر حسب سنّت دیرینه در 25 فروردین هر سال به قصد زیارت امامزاده از محلّ خود خارج و با لباس سفید به آن جا مىروند. حاصل خروج آنان بوى عطر دلاویزى است که همه فضا را در برمىگیرد و همه آن را درک مىکنند. به همین علّت، در بیست و پنجم فروردین هر سال بیشترین زایر در این امامزاده گرد هم مىآیند.
کنار این سرو کهنسال و در جهت شمال آن، قبرستان وسیعى در جهت شمال ـ جنوب وجود دارد که حدود 35 متر عرض آن و حدود 110 متر طول آن مىباشد. در سطح این قبرستان سفالهاى پراکندهاى از قرون اوّلیّه اسلامى دیده مىشود که حاکى از قدمت این محل مىباشد.
این بناى ارزشمند به شماره 7230 در تاریخ 12/11/1381 در فهرست آثار ملّى و تاریخی به ثبت رسیده است.
ابواسماعیل ابراهیم طباطبا به هنگام شمارش مهاجرین به شهررى و نواحى آن مىنویسد: «اولاد ابراهیم بن محمّد اللحیانى بن عبداللَّه بن عبیداللَّه بن حسن بن عبیداللَّه بن ابىالفضل العبّاس » در شهررى بودهاند. او ظاهراً این مطلب را از شیخالشرف عبیدلى نسّابه ذکر نموده که مىنویسد: «و ابراهیم بن محمّد، اعقب بطبرستان والرى» اگر چه این جمله نمىتواند دال بر سکونت سیّد ابراهیم عبّاسى علوى در شهررى باشد، امّا بعید نیست که از نوادگان او کسى در این بقعه آرمیده باشد.
براساس باورهای مردم، امامزاده ابراهیم را در حالی که زخمی بر پیشانی داشته، سلیمان نامی در میان باغ‌ها و مزارع طالقان می‌بیند، امامزاده به او می‌گوید که من چند روزی است در این روستا مانده و سپس از دنیا می‌روم. او به سلیمان متذّکر می‌شود که، بعد از فوت من تابوت مرا به تنهایی همراهی کن، تابوت به هر جا رفت مرا در همان جا به خاک بسپار. تابوت به این تیه (تکیه ناوه) می‌رسد و سلیمان نیز محل دفن را آماده می‌بیند و امامزاده را در همان جا به خاک می‌سپارد.
- ۳۸۵۴
- ادامه مطلب
