این مقبره در هشت کیلومترى شهرک (مرکز شهرستان طالقان) و1170 مترى ضلع غربى روستاى وشته، میانه سینه‏کش شمالى ارتفاعات جنوبى طالقان و در منطقه‏اى که مزارع آن را با نام پیناشت می‌شناسند، واقع شده و در ضلع غربى آن چشمه‏اى وجود دارد که پیرى دَرَه نامیده مى‏شود.

بناى مقبره برج هشت‏ضعلى است که با مصالح سنگ لاشه و ملات گچ سنّتى بر روى صفّه‏اى که با همین مصالح ایجاد شده، بنا گردیده است.

در گذشته پوشش سقف بنا، گنبد دو پوشه‏اى بود که از داخل به صورت عرق‏چین و از خارج رک بوده است، در حال حاضر پوشش خارجى گنبد به کلى تخریب شده و اثرى از آن وجود ندارد. پوشش داخلى نیز سوراخ و حفره‏اى به قطر 70 سانتى‏متر در آن ایجاد شده است.

در ورودى بنا، در سمت جنوب شرقى احداث شده و داراى قوس جناغى بوده که بخش عمده آن تخریب شده است. نورگیرى در بدنه جنوبى بنا وجود دارد که امکان ورود نور و تهویه هوا را فراهم مى‏نماید. فضاى داخلى بنا مانند ترکیب آن در خارج هشت ضلعى بوده و در داخل هر ضلع طاق‏نمایى ایجاد شده و بالاى هر طاق‏نما ترکیبى گوشواره مانند در بدنه گنبد تعبیه شده است.

هر طاق‏نما به دو بخش مجزّا تقسیم شده، بخش
پائینی آن مانند طاقچه کاربرد داشته و بالاى طاقچه، تا ارتفاع 80 سانتى‏متر به صورت طاق‏نما تزئین بنا شده و بالاى
آن ظاهراً در دوره‏هاى بعدى با آجر لعاب‏دار ترکیب کاشى‏کارى به خود گرفته است.

کاشی‌ها در دو رنگ فیروزه‏اى و لاجوردى بوده و ترتیب به کارگیرى آن بدین صورت است که از پائین به بالا ابتدا چهار ردیف آجر لعاب‏دار فیروزه‏اى به کار رفته و سپس روى آن یک ردیف آجر لاجوردى کار شده، مانند همین ترکیب یکبار دیگر تکرار و سپس روى آن در داخل هر طاق‏نما دو نقش محراب گونه یا قوس جناغى در کنار یکدیگر ایجاد شده است. بدین ترتیب در هشت طاق‏نماى داخلى مقبره 16 نقش محراب گونه وجود داشت که متأسّفانه بخش عمده آن تخریب و در زمان بازدید هیات تنها چهار طاق‏نما بقایایى از کاشى‏کارى در خود داشته‏اند و تنها در یکى از آن‏ها نقش محراب‏گونه قابل تشخیص بود که تلاش شد به‏طور کامل مستندسازى شود.

نماى داخلى گنبد بیش از شش بار با گچ‏اندود شده است و لایه‏هاى اندود در چند نقطه به‏خوبى قابل تشخیص مى‏باشد.

در مورد شجره‏نامة یا شخص پیروشته، پیرمردان روستا نقل مى‏کنند که در داخل مقبره سنگ قبرى مرمرین وجود داشته که مطالبى روى آن نوشته شده بود. یکى از پیرمردان ده ادّعا مى‏کند مطالب نوشته شده روى سنگ را به‏خاطر دارد و آن‏را این گونه نقل کرد: «این بقعه متبرکه را امر فرمود سلطان میرزا على از براى درویش نمیر، دام الورعه خلد الملکه».

قدمت بنا به قرن هفتم یا هشتم هجرى تعلق دارد و در دورة صفویّه آجرهاى لعاب‏دار یا کاشى‏کارى به آن اضافه شده است.

قسمت‏هاى مختلف بنا و به خصوص پى آن، بارها مورد کاوش حفّاران قرار گرفته و به شدّت آسیب دیده و لغزنده شده است.

این بناى ارزشمند به شمارة 7065 و در تاریخ 12/11/1381 در فهرست آثار ملّى و تاریخی به ثبت رسیده است.