در مرکز روستاى دیزان و در ضلع جنوبى مسجدِ روستا، برج مقبره‏اى وجود دارد که از بیرون دایره و از داخل شش‏ضلعى بوده و داراى گنبد دو پوشه‏اى است که از داخل عرق‏چین و از خارج رُک مى‏باشد.

نماى داخلى بنا عبارت از شش طاق‏نما مى‏باشد که در داخل اضلاع شش‏گانه احداث شده و داراى طاق جناغى مى‏باشند. تمامى سطوح داخلى بنا با گچ اندود شده و در ورودى بنا نیز که در داخل ضلع جنوبى بنا احداث شده درگاه کوچکى است که امکان ورود و خروج را فراهم مى‏نماید.

در داخل بقعه قبرى وجود دارد که روى آن صندوق چوبى به عنوان معجر قرار داده شده که فاقد هرگونه ویژگى هنرى‏مى باشد. چند سنگ قبر متعلّق به قرن 11 و 12 هـ . ق در داخل امامزاده وجود دارد که ظاهراً از قبرستان اطراف امامزاده به آن‏جا منتقل شده است.

نماى خارجى مقبره با گچ اندود شده و گنبد آن را با ورق گالوانیزه (شیروانى) پوشیده‏اند. در حال حاضر اهالى روستا مشغول احداث اتاق بزرگى در جنوب امامزاده مى‏باشند که قرار است به‏عنوان نمازخانه و کفش کنِ مقبره از آن استفاده شود. درِ ورودى بقعه داخل راهرویى قرار گرفته که حد فاصل میان مقبره و اتاق الحاقى احداث شده است.

در مورد نام صاحب این بقعه در بین اهالى اختلاف نظر وجود دارد. برخى او را شیخ حسین، گروهى او را پیر حسین و تعدادى نیز ملاحسین دیزانى معرفى مى‏نمایند. گفته مى‏شود او از عارفان یا فقیهان عصر خود بوده و مریدان زیادى‏داشت.

برخی نیز از او با عنوان امامزاده حسین یاد می‌کنند که با چهار واسطه به امام سجّاد ‰ نسب می‌رساند.

با توجّه به شواهد و مدارک به دست آمده از جمله سنگ قبرهای موجود و سب بنا به نظر مى رسد قدمت آن به قرن دهم و یازدهم تعلّق داشته باشد.

این بناى ارزشمند به شمارة 7050 و در تاریخ 12/11/1381 در فهرست آثار ملّى و تاریخی به ثبت رسیده است.