مزارات ایران و جهان اسلام

بقعة زیباى این امامزاده در دویست مترى خارج از روستاى جهان آباد از بخش زبرخان، در میان قبرستان عمومى روستا واقع شده و مشهور به «سلطان عبداللَّه» است.

ساختمان بقعه که از خشت و گل ساخته شده. به صورت مربّع و به ابعاد 7×7 متر و داراى چهار ایوان در چهار جهت است و دو طرف هر کدام دو رواق با طاق هلالى دارد که سمت شرق آن فرو ریخته است. بر فراز بقعه گنبدى به شکل کلاه خودى به قطر 4 و ارتفاع 3 متر قرار دارد که با کاه و گل پوشش یافته است.

بقعه از داخل به صورت برج مدورى است که با ایجاد چهار گوشواره به راحتى گنبد بنا بر آن استوار ایستاده و ارتفاع بقعه تا گنبد چهار متر است. درِ بقعه از جانب جنوب غرب باز مى‏شود و در وسط آن ضریح چوبى گهواره‏اى به ابعاد 1×2 متر قرار دارد. قطر دیوارها به بیش از یک متر است.

در مقابل ایوان بقعه، زایر سرایى با شش اتاق کوچک در فضایى به مساحت دویست متر مربع وجود داشت که به جهت خشت و گلى بودن آن تخریب شده است. این بنا متعلّق به دوره صفویّه است که در زمان قاجاریّه مرمّت اساسی شده و درصدد تجدید بناى آن هستند.

به اعتقاد اهالى، امامزاده سلطان عبداللَّه از نوادگان حضرت امام موسى کاظم ‰ است اما تاکنون سندی که این ادعا را تایید کند به دست نیامده است.

این بنا به شمارة 6375 و در تاریخ 7/7/1381 به ثبت آثار ملّی و تاریخی رسیده است.