مزارات ایران و جهان اسلام

نظریه منسوب بیهقى. 1

بقعه منسوب به احمد بن موسى علیه‏السلام در اسفراین. 6

بررسى چند نظریه دیگر. 13

احمد بن موسى مبرقع کیست؟ 21

اقوال مورخان در مفدن احمد بن موسى علیه‏السلام در شیراز. 32

تأملاتى درباره خبر پیدایش مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام 38

جنبه‏هاى افسانه‏اى در خبر آشکار شدن مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام 39

پیدایش قبر احمد بن موسى علیه‏السلام در زمان اتابکان. 52

نسب شریف.. 57

نظریه منسوب بیهقى

یکى از نظریه‏هاى شایان توجه درباره مدفن احمد بن موسى علیه‏السلام در شیراز
نظر محقق نسابه و مورخ مشهور، «أبوالحسن على بن زید بیهقى» معروف به
«ابن فندق» متوفى 565 هجرى قمرى است. (نگارنده این سطور در مباحث
بعدى به میزان صحت استناد این نظریه به بیهقى سخن خواهد گفت) آنچه
که در نزد برخى نسب‏شناسان و مورخان مشهور شده این است که بیهقى در
کتاب خود «لباب الانساب» که در سال 558 هجرى قمرى تألیف شده است
نقل مى‏کند که احمد بن موسى علیه‏السلام در «اسفراین» مدفون است و مدفون بودن
او در شیراز از اغلاط عامه مى‏باشد.

«...و لما و صلوا اسفراین، من ناحیه خراسان، نزلوا من أرض سبخة بین
جبلین. فهجم علیهم عسکر المأمون و حاربهم و قتلهم، و استشهد أحمد و
دفن هناک، و قبره هناک مزور...  و بعض النسابین یرون قبره و مزاره بشیراز، و
هذا مشهور من أغلاط العامة».[1]

و هنگامى که (احمد بن موسى علیه‏السلام و یارانش) به اسفراین، ناحیه‏اى در
خراسان رسیدند. در زمینى شوره‏زار که میان دو کوه واقع شده بود. اطراق
کردند سپاه مأمون بر آنها حمله ور شد و همه آنها را کشت و احمد بن
موسى علیه‏السلام در آنجا شهید شد. و همانجا مدفون گردید. و قبر او زیارتگاهى
است... و برخى از نسابین روایت مى‏کنند که قبر او در شیراز است و این از
اشتباهات مردم عوام است».

نظریه انکارى منسوب به محقق و مورخ شهیر على بن زید بیهقى، علاوه
بر اینکه از قوت و استدلال لازم برخوردار نیست مورد تأیید سایر منابع معتبر
نمى‏باشد. سید محمد امین صاحب کتاب اعیان الشیعه در کتاب خود (چاپ
دمشق 1357 ه. 1938 م.) پس از نقل عبارت فوق از بیهقى در
لباب‏الانساب مى‏نویسد:

«و هذا غریب للمشهور من أن مشهد بشیراز و نظیر ذلک الاختلاف الواقع
فى قبر على بن جعفر الصادق علیهماالسلام، کما ذکر فى ترجمته أما سبب
مجیئه الى شیراز و وفاته فیها فلم اطلع فیه على شى، تطمئن به النفس و هذا
الخبر الذى تقدم عن لب الانساب للنیشابورى یشبه أن یکون من الاقاصیص
و الحکایات الموضوعة و لایکاد یقبله عقل و کذلک ما ذکره صاحب کتاب
آثار العجم [فرصت الدوله ]مما یشبه هذا فلذک أعرضنا عن نقله.»[2]

«و این خلاف آنچه که شهرت یافته مى‏باشد و آن اینکه محل شهادت وى
شیراز است و (البته) نظیر این اختلاف در مورد قبر على بن جعفر صادق  علیه‏السلام
نیز مطرح است همچنانکه در شرح ترجمه‏اش آمد. اما از دلیل آمدن احمد
بن موسى علیه‏السلام به شیراز و وفات او در آنجا اطلاعى ندارم.

بگونه‏اى که انسان به آن اطمینان داشته باشد و این خبرى که پیشتر نقل
آن آمد. در مورد «لب الانساب نیشابورى» شبیه به قصه و حکایات وضع
شده است که تقریبا عقل آن را نمى‏پذیرد. و همینطور است آنچه که صاحب
کتاب آثار العجم (فرصت الدوله) شبیه به این مورد را ذکر کرده است. و به
همین دلیل ما از نقل آن خوددارى کرده‏ایم.»

صاحب اعیان الشیعه خود تصریح دارد که گفته‏هاى بیهقى در لباب
الانساب مخالف اقوال مشهورى است که دلالت بر آمدن احمد بن
موسى علیه‏السلام به شیراز و وفات وى در آن شهر دارند مى‏باشد. وى همچنین
متواضعانه به عدم آگاهى خود در این باره اشاره مى‏کند و مى‏نویسد «از دلیل
آمدن احمد بن موسى علیه‏السلام به شیراز و وفات او در آنجا اطلاعى ندارم، به
گونه‏اى که انسان به آن اطمینان داشته باشد»[3]

نعمه‏الله جزایرى در «الانوار نعمانیه (چاپ تبریز 1337) در ذیل ترجمه
احمد بن موسى علیه‏السلام ضمن طرح نظریه بیهقى مى‏نویسد آنچه این مورخ ادعا
کرده است مستدل نیست بگونه‏اى که بتوان به نظر ایشان اطمینان کرد.
صاحب الانوار نعمانیه معتقد است گزارش و خبرى که بیهقى آورده به نظر
ساختگى مى‏رسد همانند آنچه که فرصت الدوله در آثار العجم آورده است.

«و قد انکر المورخ النسابة المحقق على بن زید البیهقى المعروف بابن
فندق المتوفى (565 ه) المعاصر مع اتابک ابوبکر بن سعد، فى کتابه (لباب
الانساب) مخطوط موجود بتبریز؛ کونه مدفونا بشیراز و قال: «و بعض
النسابین یرون قبره و مزاره بشیراز و هذا مشهور من اغلاط العامة» و ادعى هو
ان قبره باسفراین من ناحیة خراسان و لکن لم یتحقق مدعاه ایضا بحیث
تطمئن به النفس و ذکر البیهقى خبرا یشبه أن یکون من الموضات و مثله ما
ذکر صاحب کتاب «آثار العجم».[4]

و اما مورخ نسب‏شناس محقق على بن زید البیهقى معروف به ابن فندق
متوفى 565 هجرى قمرى که معاصر است با اتابک «ابوبکر بن سعد، در
کتابش «لباب‏الانساب» که نسخه خطى آن در تبریز موجود است، منکر شده
است که احمد بن موسى  علیه‏السلامدر شیراز مدفون شده و چنین آورده است
«برخى از نسب‏شناسان روایت کرده‏اند که قبر و مزار وى در شیراز مى‏باشد و
این از اغلاط مشهور عامه است». این مورخ ادعا کرده است که قبر احمد بن
موسى علیه‏السلامدر اسفراین از شهرهاى خراسان است و لکن نتوانسته است خوب
نظرش را جا بیندازد، بگونه‏اى که انسان به نظرش اطمینان کند. بیهقى در
ادامه خبرى را آورده است که گویى از اخبار ساختگى است و مانند آن خبر،
چیزى است که صاحب کتاب آثار العجم آورده است».

روضاتى در جامع الانساب نیز ضمن نقل سخن بیهقى مى‏نویسد:
«صاحب لباب الانساب گوید که بعضى از نسابه‏ها بغلط مدفن احمد بن
موسى  علیه‏السلامرا در شیراز نشان داده‏اند. لکن مقصود او را ندانیم کیست جز
اینکه صاحب «بدایع الأنوار فى أحوال سابع الاطهار در صفحه 272 کتاب
خود پس از آنکه عبارت (لباب الانساب بیهقى) را نقل کرده آن را رد نموده و
گوید: که قبر احمد (بن موسى) در شیراز است و معروف است در نزد عوام
به شاه‏چراغ.» بنا به گفته روضاتى صاحب بدایع الانوار در ردّ نظریه بیهقى در
لباب الانساب استدلال مى‏آورد که احمد بن موسى علیه‏السلام در حین حیات
شکست خورد و از خراسان به شیراز مراجعت کرد و در شیراز وفات کرد.[5]
روضاتى در پایان با صراحت درباره نظریه بیهقى و گفته وى که احمد بن
موسى علیه‏السلامدر اسفرائین مدفون مى‏باشد. مى‏نویسد:

«شهادت أحمد و دفن او در شیراز را که در زمان اتابکان شهرت داشته
(آشکار شدن مقبره احمد بن موسى علیه‏السلام) و صاحب لباب الانساب که خود در
آن عصر مى‏زیسته معتبر ندانسته و از اغلاط عامیانه شمرده است و حتى
منشاء اینکه بعضى از نسابه‏ها مدفن او را در شیراز نشان داده‏اند. همان (نیز)
اشتباه عوام دانسته و ظاهرا نسابه مشارالیه هم از معاصرین خود بیهقى بوده
است. و أما عقیده خود بیهقى که جناب احمد بن موسى  علیه‏السلامدر اسفرائین و
کویرى که بین دو کوه است شهید شده و به خاک رفته است. گویا از جانب
سایر مؤلفین تاریخ و انساب تأیید نشده و با اینکه گوید در آنجا مزارش سرپا
است (ولى) تا این تاریخ بر نگارنده (روضاتى، مؤلف جامع الانساب)
نامعلوم مانده و اطلاعى در این باب نیافته است».[6]

بقعه منسوب به احمد بن موسى  علیه‏السلامدر اسفرائین به «بقعه امام زاده
احمدرضا، شهرت دارد. ابن بقعه در چهل کیلومترى غرب اسفرائین و
هشت کیلومترى جنوب غرب روستاى «کوران» واقع شده است.[7]

با توجه به تقدم تألیف «لباب الانساب» برخى از علماى انساب که مدفون
بودن احمد بن موسى علیه‏السلام در اسفرائین را تأیید کرده‏اند به گفته بیهقى
استناد کرده‏اند.[8]

بنابراین مورخانى که قایل به مدفون بودن احمد بن موسى  علیه‏السلام در
اسفراین و انکار مزار وى در شیراز شده‏اند براى اثبات ادعاى خود بدون
هیچگونه تفحص و امعان نظرى تنها به گفته بیهقى اکتفا کرده‏اند. اما مهم از
آنچه که گفته شده این دسته از علماى رجال، انساب و مورخین کتاب «لب
الانساب» نیشابورى را به اشتباه به «بیهقى» نسبت داده‏اند در حالیکه کتاب
«لب الانساب» اثر ابوجعفر محمد بن على (549-482 ه.ق) مشهور به
«نیشابورى» است. این کتاب «نهایه‏الاعقاب و الانساب» نام دارد که به «لب
الانساب» مشهور است. و کتاب بیهقى «لباب الانساب و الالقاب و الاعقاب»
است. که در مبحث بعد به تفصیل درباره آن سخن خواهیم گفت.

بقعه منسوب به احمد بن موسى علیه‏السلام در اسفراین

در شهرستان اسفراین و اطراف آن بالغ بر 25 مزار و بقعه‏اى وجود دارد
که مورد احترام اهالى این منطقه است.

مشهورترین و معروفترین و قدیمى‏ترین مزار این شهرستان، بارگاه عظیم
«امامزاده احمدرضا یا مزار احمد بن موسى علیه‏السلام » است که در حدود چهل
کیلومترى غرب اسفراین و در هشت کیلومترى جنوب غرب روستاى کوران
قرار گرفته است. این بنا به هیبتى سترگ، به دور از آبادیها و در میان دشت
نسبتا گرمى، انسان را به دیدار خود فرامى‏خواند. که در همین مجموعه به
توصیف آن پرداخته شده است.

همان‏طور که اشاره شد تنها مدرکى که عده‏اى از علماى انساب و
مورخان مدفون بودن احمد بن موسى علیه‏السلام در اسفراین را به آن استناد مى‏کنند
گفته منسوب به ابوالحسن على بن زید بیهقى، متوفى 565 ه.ق است و از
این رو معتقد هستند که وى در کتاب «لب الانساب» خود پس از شرحى
راجع به احمد بن موسى  علیه‏السلامموضع شهادت و قبر آن جناب را در اسفراین
تعیین نموده و ضمنا تصریح کرده که بعضى از نسابه‏ها قبر او را در شیراز
نشان داده‏اند و این شهرت نادرست از اغلاط عامیانه است.[9]

و حال آنکه به طور قطع کتاب مذکور متعلق به بیهقى نبوده و این موضوع
از اغلاط مشهور است، زیرا کتاب مشهور نسب بیهقى به نام «لباب الانساب
و الالقاب الاعقاب» است که اخیرا از سوى کتابخانه آیه‏الله مرعشى
رحمه‏الله به چاپ رسید.[10] و در آن کتاب هیچ ذکرى از احمد بن موسى  علیه‏السلام
و مدفن او نشده، بلکه تنها ضمن شمارش فرزندان امام موسى کاظم  علیه‏السلامنام
وى را آورده و مى‏نویسد: «درج بلاخلاف».[11]

متأسفانه تمام مورخانى که قول مبنى بر دفن احمد بن موسى  علیه‏السلامدر
اسفراین را پذیرفته‏اند و یا مدفن او را در شیراز رد نمودند به درستى مؤلف
کتاب مذکور را نشناخته و تنها به قول او اکتفا و به دلیل تشابه اسمى کتاب
وى، آن را متعلق به بیهقى دانسته‏اند. و حال آنکه مؤلف این کتاب یکى از
سادات جلیل القدر، و از شهداى بنام اهل بیت  علیه‏السلامبه نام «ابوجعفر محمد بن
على بن هارون بن ابى جعفر محمد بن هارون بن ابى جعفر محمد المنامکى
بن جعفر الدقاق بن محمد بن احمد بن هارون بن الامام موسى الکاظم على»
است که به «الشریف النسابه ابوجعفر محمد الموسوى الهارونى النسابه
النیشابورى» مشهور است. وى نسابه‏اى ماهر، فقیهى جلیل القدر و مورخى
عالیمقام، و یکى از رجالیّون بنام شهر نیشابور بود.[12]

علامه ابوسعد عبدالکریم بن محمد الشافعى المروزى در کتاب «التجیر
فى المعجم الکبیر» درباره وى مى‏نویسد: «علوى، فاضل، عارف بالانساب،
مرجوع إلیه فى معرفتها، علیهم بالأدب، و کان غالیا فى التشیّع و المیل الى
هواهم، و سمع الحدیث الکثیر، و کنت لقیته بنیسابور و کتب الاجازة، و ذکر
أن ولادته کانت یوم السبت الثالث من صفر سنة 483 ه.ق بنیسابور، و قتل
فى وقعة الغز و الإغارة على نیسابور فى شوال سنة 549 ه.ق»[13]

وى سیدى فاضل و عالم به انساب بود که به او در شناخت نسب رجوع
مى‏شد. او دانا به ادبیات عرب و در شیعه‏گرى خود غلوّ مى‏کرد و تمایل به
آن داشت. حدیث بسیار شنید و خود او را در نیشابور ملاقات کردم و از وى
اجازه‏اى اخذ نمودم. او به من گفت که تولدش در روز شنبه سوم صفر سال
483 در نیشابور بوده و در واقعه غزها در همین شهر در شوال سال 549 ه.ق
به شهادت رسیده است.

مرحوم علامه نسابه مرعشى نجفى رحمه‏الله، پس از نام وى که او را از
علماى انساب قرن ششم هجرى ذکر کرده مى‏نویسد: «او داراى تألیفات
زیادى است که من‏جمله آنها کتاب «نهایه‏الاعقاب و الانساب» [که به آن لب
الانساب مى‏گفتند ]است که نسخه‏اى از آن در کتابخانه عمومى وقفى ما
موجود است. نسخه‏اى دیگر از این کتاب، همچنان که در فهرست نسب
العلویین نیسابور و کتاب نسب ساده‏الملوک بلخ و... از جمله
تألیفات او مى‏باشد.[14]

مرحوم بیهقى که عنوان کتاب خود را عینا از عنوان کتاب او اخذ نموده
در کتاب «لباب الانساب و الالقاب و الاعقاب» خود درباره وى مى‏نویسد:

«سیدالاجل الإمام ابوجعفر الموسوى نسابة خراسان، در نیشابور در
جامع مبیعى در جنگى که میان مردم نیشابور و غزها صورت گرفت در سال
549 ه.ق. به شهادت رسید و قبرش در نیشابور در مقابر غرباء است او
هنگام شهادت 75 سال داشت.[15]

امام فخر رازى و قاضى مروزى و عمیدى هر کدام به شرح حال او
پرداخته‏اند[16] و در کتاب «مشاهد العلویّین فى تتمه مقاتل الطالبییّن» شرح
حال مفصل او ذکر شده به آنجا مراجعه گردد.[17]

سیدمحسن امین پس از ذکر اقوال در مدفن شاهچراغ مى‏نویسد:

«از کتاب "لب الانساب" اثر ابوجعفر محمد بن هارون موسوى نیشابورى
نقل کرده، آن جا که گوید: «احمد در دارالسلام بغداد ساکن بود. و چون
جریان وحشت‏زاى شهادت برادرش على بن موسى الرضا  علیه‏السلامرا شنید بسیار
غمگین شد و سخت بگریست و از بغداد به خونخواهى برادر بیرون شد در
حالى که سه هزار نفر از فرزندان ائمه‏طاهرین  علیه‏السلامهمراه او بودند و همه قصد
داشتند با مأمون پیکار کنند، و چون قم رسیدند، حاکم قم که طرف مأمون
نصب شده بود. با آنان جنگید و گروهى از آنان شهید و در همانجا دفن شدند
و آرامگاه جمعى آنها زیارت مى‏شود؛ و چون به اسفراین از اطراف خراسان
رسیدند در زمین شوره‏زارى میان دو کوه فرود آمدند. رجال مأمون بر آنان
حمله کردند و با آنان جنگیدند و همه را کشتند. در نتیجه احمد بن موسى علیه‏السلام
در آنجا به شهادت رسید و در همان محل دفن شد و قبرش در آنجا زیارت
مى‏شود. بعضى از نسب‏شناسان معتقدند که قبر احمد در شیراز است و این
قول از اشتباهات مشهور عامه است» آنگاه نسب‏شناسان مذکور گوید: «من
درباره انگیزه آمدن احمد به شیراز و در گذشت وى در آنجا مدرکى که
موجب اطمینان نفس شود نیافتم».[18]

بنا بر آنچه که ملاحظه شد سید محسن امین به شایستگى کتاب لب
الانساب را به مؤلف واقعى او یعنى ابوجعفر محمد بن على بن هارون
موسوى نیسابورى انتساب داده است و مرحوم سیدعبدالرزاق کمونه نیز
عینا از سید محسن امین در کتاب خود نقل نموده و به آن اشاره کرده است.
بهر روى اشتباه و یا لغزش در نسبت دادن یک اثر به مؤلف غیرواقعى آن
دلیل بر نفى اصل موضوع و انکار آن نمى‏شود. خاصه آنکه ابوجعفر على بن
هارون بن موسى نسابه نیشابورى صاحب کتاب لب الانساب (متوفى 549
ه.ق) متقدم بر ابوالحسن على بن زید بیهقى (متوفى 565 ه.ق.) است و از
آنجایى که مؤلف کتاب لب الانساب یکى از شخصیت‏هاى بى‏نظیر سادات
موسوى در نیشابور بوده و همچنین خود نسابه این شهر به شمار مى‏رفته و
در تقوى و پاکدامنى و امانت‏دارى او در نقل مطالب جاى تردیدى نیست.
تنها این سؤال مطرح است که چگونه او که در عصر اتابکان بوده و هیچ
غرضى از به مزار احمد بن موسى علیه‏السلام در شیراز نداشته چگونه آن را رد
مى‏کند. آیا او سند محکمى داشته که با ضرس قاطع اعلام مى‏کند: «که در
شیراز مزارى را به احمد بن موسى بن جعفر علیه‏السلامانتساب داده‏اند که صحّت
ندارد.» باید در جواب گفت آرى زیرا در گذشته در حدود سال 320 ه. ق
یعنى هنگام تالیف کتاب معالم الانساب الطالبیین که از تالیفات علامه نسّابه

به ابو نصر بخارى متوفّاى 341 ه . ق است نوشته که: «احمد بن موسى
المبرقع وقع الى شیراز مات بها دفن فیها»

این جمله کوتاه کمتر از یک خط است. آب پاکى را دست تمام مورخان از
قرن پنجم تا زمان کنونى که اصرار به دفن شاه چراغ احمد بن موسى بن
جعفر علیه‏السلامبرادر امام رضا علیه‏السلام در شیراز دارد، ریخته و هیچ راهى را براى
مورخان نگذاشته تا از آن تعابیر دیگر اقتباس کنند یا این مدرک معتبر را چشم
پوشى نمایند. البته براى تایید این ادّعا دلایل دیگر نیز است که بیان خواهد شد.

مرحوم عباس فیض پس از نقل فوق از لب‏الانساب درباره بقعه
مذکور مى‏نویسد:

«تردیدى نمى‏توان داشت که این شاهزاده احمد از احفاد امام کاظم  علیه‏السلام
است. زیرا در میان پسران آن امام فقط یک نفر وجود داشت که آن هم یا با نام
شاه چراغ در شیراز مدفون است و یا در خراسان».[19]

از آنجایى که بقعه مزبور در اسفراین به بقعة احمد رضا شهرت دارد،
برخى احتمال دارند که وى از نوادگان موسى مبرقع باشد، زیرا آنها به
«سادات رضائیه» و رضایى و رضوى» نیز شهرت داشته‏اند.[20] از اینرو به نظر
آنان که با گذشت زمان، احمد رضائیه به احمدرضا و سپس در افواه عامه به
فرزند امام موسى کاظم  علیه‏السلامشهرت پیدا کرده است و پس اضافه مى‏کنند که
از سادات رضائیه که در خراسان حضور داشته مى‏توان به «ابوعبدالله احمد
بن على بن احمد النقیب بن محمد الأعرج بن احمد بن موسى المبرقع بن
الإمام الجواد (ع)» که مادرش دختر «موسى النقیب بن احمد النقیب بن
محمد الاعرج» بود و در طوس سکنى داشتند اشاره کرد.[21] این در حالى
است که شخصیـّت فوق با همین نام شهرستان تربت حیدریه در روستاى
بورى آباد صاحب گنبد و بارگاه مى‏باشد.

آنچه که مسلم است تنها با اثبات مدفن احمد بن موسى علیه‏السلام در اسفراین
مى‏توان با قاطعیت و یقین بیشترى به حقیقت شخصیتى که در شیراز مدفون
است، پرداخت. این موضوع در مباحث بعدى که به بیان چند نظریه و
گمانه‏زنى درباره مدفن احمد بن موسى  علیه‏السلامو همچنین تبیین شخصیت
«احمد بن موسى مبرقع» و رد مدفن احمدبن موسى  علیه‏السلامدر شیراز اختصاص
دارد مورد بررسى و مداقه بیشترى قرار مى‏گیرد.

بررسى چند نظریه دیگر

در برخى از منابع گزارش‏هاى دیگرى نیز درباره مدفن احمد بن
موسى علیه‏السلامبه چشم مى‏خورد که سخن از مدفن احمد بن موسى  علیه‏السلامدر
شهرهاى بلخ، بغداد (کاظمین)، لواسان،[22] یمن و... گفته‏اند.

این منابع فاقد منشاء و مآخذ براى گفته خود هستند و یا شواهد و
استدلالى براى آنچه که بیان کرده‏اند ارائه نمى‏دهند و غالبا «خبر» خود را با
تردید و ضعف همراه ساخته‏اند که نمایانگر عدم اعتماد «ناقل خبر» بر آنچه
که مى‏گوید مى‏باشد. صاحب تحفه‏العالم مى‏نویسد: بعضى‏ها مى‏گویند که
محل شهادت احمد بن موسى علیه‏السلام در بلخ است و خداوند آگاه است. وى
هیچ اشاره‏اى به مأخذ نقل خود نمى‏کند: «و ربما ینقل عن بعض، أن مشهد
السید أحمد المذکور فى بلخ، والله العالم».[23]

علامه مامقامى در تنقیح المقال مى‏نویسد:

«و العامة من الناس‏ترى أنه المدفون بجوار أبیه فى الصحن الشریف، و هو
وهم لامنشاء له»[24] عوام خیال مى‏کنند که او (احمد بن موسى علیه‏السلام) در جوار
مرقد پدر بزرگوارش (کاظمین) در صحن شریف مدفون است و آن توهمى
بیشتر نبوده و منشاء و مأخذى ندارد» برخى نیز از مدفن «شاهزاده أحمد:
فرزند امام موسى کاظم  علیه‏السلامدر «قریه کوهین» حوالى «طرخوران» نام
مى‏برند.[25] مؤلف کتاب «مجموعه زندگانى چهارده معصوم» نیز مى‏نویسد:
«احمد بن موسى علیه‏السلامشاهچراغ و ابراهیم بن موسى در یمن» مدفون
هستند.[26] مدفون بود احمد بن موسى علیه‏السلام در «بلخ»، «کاظمین»، «طرخوران
از توابع تفرش»، «یمن»، «لرستان»، «گناباد»، «تهران و لواسان»، «اسدآباد»،
«اصفهان»، «ابرقو از توابع یزد»، «آمل» و... منشاء صحیحى ندارد و فاقد
اعتبار است. به نظر مى‏رسد یکى از دلایل چنین اشتباهاتى ناشى از کثرت و
مشابهت نام «احمد بن موسى علیه‏السلام» در کتب انساب، رجال و تاریخ است. که
بعضا از نوادگان امام موسى کاظم  علیه‏السلامو سایر ائمه علیهم السلام یا از سادات
و علما و... مى‏باشند که در جاى خود در این مجموعه به نسب آنها اشاره
خواهیم کرد.

آیا شخصیتى که در شیراز مدفون است احمد بن موسى کاظم  علیه‏السلاماست؟:
تاکنون بحث از اثبات مدفن احمد بن موسى علیه‏السلام در شیراز و نفى نظریه‏هائى
بود که مدفن احمد بن موسى علیه‏السلامرا در شهرهاى دیگر ذکر کرده‏اند. اما در
برخى منابع اقوالى درج شده که سؤال دیگرى را در ذهن ایجاد مى‏کند و آن
اینکه آیا شخصیتى که در شیراز مدفون است احمد بن موسى الکاظم علیه‏السلام
است؟ و یا شخصیت دیگرى در آنجا مدفون است. این موضوع نه تنها به
انکار مدفن احمد بن موسى کاظم علیه‏السلامدر شیراز مى‏پردازد بلکه انتساب بقعه
کنونى به احمد بن موسى المبرقع علیه‏السلام را اثبات مى‏کند. در این بخش به طرح
چند گزارش و سپس به بررسى میزان صحت و سقم هرکدام مى‏پردازیم.

قول اوّل: ابونصر بخارى (متوفى 341 ه.ق) در کتاب «سرسلسله‏العلویه»
تصریح کرده است که «احمد بن موسى مبرقع علیه‏السلام (احمد بن موسى بن
محمد التقى بن على الرضا علیه‏السلام) در شیراز مدفون است.[27]

این خبر با توجه به برخى از شبهات موجود درباره مدفن احمد بن
موسى علیه‏السلامکه شرح آن به تفصیل در فصول قبل آمد. منجر به پیدایش
نظریه‏اى جدید و کاملاً متفاوت با مباحث قبل شده است.

مبناى این نظر که با قدمت تاریخى آن توام است،  در برخى از منابع و
کتب انساب همراه با ذکر مآخذ و بعضا بدون ذکر مصدر اصلى، نقل شده
است. و رویهم رفته نظریه انکارى منسوب به بیهقى که در حقیقت نظریه
نیشابورى در لب الانساب است را تقویت مى‏کند.

قول دوّم: صاحب «الانوار نعمانیه» ذیل شرح حال احمد بن موسى
الکاظم علیه‏السلامبه طرح اقوال مختلف درباره مدفن احمد بن موسى کاظم علیه‏السلام
مى‏پردازد که در مباحث قبل شرح آن آمد. وى پس از طرح نظریه انکارى
منسوب به بیهقى مبنى بر اینکه احمد بن موسى  علیه‏السلامدر اسفراین مدفون
است. ادعاى بیهقى را نفى مى‏کند و آن را چندان قابل اعتماد نمى‏داند. وى
همچنین به گفته سیدمحسن امین در اعیان الشیعه اشاره مى‏کند و معتقد
است که او در شرح حال احمد بن موسى علیه‏السلام دچار خلط و خبط و اشتباه
شده است ولى از طرح آن جزئیات آن و ارایه ادله خوددارى مى‏کند.

نعمه‏الله جزایرى سپس به نقل آنچه که «مامقامى» در هامش «تنقیح
المقال» نوشته مى‏پردازد و نظر او را مبنى بر «مدفون بودن احمد بن
موسى علیه‏السلام در بلخ» با تردید همراه مى‏سازد. با این وجود صاحب الانوار
النعمانیه بر این باور است که به احتمال قوى احمد بن موسى علیه‏السلاممدفون در
شیراز و مشهور به شاهچراغ، احمد بن موسى  علیه‏السلامالمبرقع (از نوادگان امام
رضا (ع)) مى‏باشد.

صاحب «انوار نعمانیه» براى استدلال این مطلب به آنچه که «ابونصر
بخارى» در کتاب «سرسلسله العلویه» بیان کرده است استناد مى‏جوید و به
این نتیجه مى‏رسد که «احمد بن موسى المبرقع در شیراز مدفون است. بعد
از آنکه از قم به سوى شیراز مهاجرت کرد.»

اما او درباره اینکه احمد بن موسى المبرقع علیه‏السلام در چه زمانى به شیراز
آمده سخنى نمى‏گوید. رویهم رفته او معتقد است که چنین احتمال و یا
نظرى را در منابع و کتب قبل از وى کسى ارایه نداده است. عین عبارت او
چنین است:

«اقول: انى أحتمل قویا ان احمد بن موسى علیه‏السلامالمدفون بشیراز الذى
اشتهر عندالفرس (بشاه چراغ) هو احمد بن موسى علیه‏السلامالمبرقع بن الامام
محمد التقى بن الامام على‏الرضا سلام الله علیه و قد صرح الشیخ النسابه
المعتمد ابونصر البخارى فى کتابه (سرالسلسلة العلویة) - مخطوط - ان
احمد بن موسى المبرقع علیه‏السلام مدفون بشیراز. و قال مانصه: (و احمد بن موسى
بن محمد التقى بن على الرضا  علیه‏السلاممدفون بشیراز مات بها بعد نقله من
قم الیها).

و لم اقف على من تعرض لهذا الاحتمال الذى ذکرناه و الله الموفق و هو
الهادى الى الصراط السوى» (ترجمه)؛ من احتمال قوى مى‏دهم که «احمد بن
موسى علیه‏السلام» مدفون در شیراز، کسى که نزد ایرانیان به «شاهچراغ» شهرت پیدا
کرده است. «احمد بن موسى مبرقع علیه‏السلام» فرزند امام محمد تقى، فرزند امام
رضا که سلام خدا بر آنها باد، مى‏باشد. بر این مطلب دانشمند نسب‏شناس،
شیخ ابونصر بخارى در کتابش «سرسلسله العلویه» که خطى است تصریح
کرده که ؛ احمد بن موسى مبرقع در شیراز مدفون است، عین عبارت او
چنین است: (احمد بن موسى علیه‏السلامفرزند امام محمد تقى (ع)، فرزند امام
رضا علیه‏السلامدر شیراز مدفون است و در همانجا از دنیا رفت. بعد از آنکه از قم به
سوى شیراز مهاجرت کرد) و من نیافتم کسى را که این احتمالى که گفتم. بیش
از این داده باشد. و خداوند صاحب توفیق و هدایت کننده است به راه
راست.»[28]

قول سوم: شهید محراب، آیت الله حاج سید محمد على قاضى طباطبائى
در کتاب ارزنده، تحقیق درباره اول اربعین حضرت سیدالشهدا  علیه‏السلام(تألیف
1398 ه.ق و تصحیح 1356 شمسى) ضمن رد «بارگاه مشهد رأس
الحسین علیه‏السلامدر قاهره که به رأس مطهر سیدالشهدا  علیه‏السلاممشهور است در
استدلال خود مبنى بر اینکه وجود گنبد و بارگاه دلیل صحت آنچه اشتهار
یافته نمى‏شود و قبرى را که به کسى نسبت داده‏اند باید مدفون در آن محل
ثابت شود به ذکر چند مثال مى‏پردازد از جمله درباره «آرامگاه احمد بن
موسى کاظم علیه‏السلام» مى‏نویسد:

«در شیراز قبه مجلل بسیار عالى بر سر قبر (احمد بن موسى علیه‏السلام)
ساختمان شده و داراى صحن و ضریح مهم و مسجد و غیره است و در میان
مردم مشهور به قبر حضرت احمد بن امام موسى کاظم  علیه‏السلاماست و در میان
عجم‏هاى فارسى زبان مشهور به شاه‏چراغ شده است که از سال یک هزار م
بعد از هجرت این شهرت و لقب پیدا گردیده و ظاهرا از ترهات
صوفیه است.»[29]

وى در ادامه به گزارش «شدالازار» درباره آشکار شدن مدفن احمد بن
موسى علیه‏السلاممى‏پردازد و مى‏نویسد: «قبرى که در شیراز به نام "شاهچراغ"
شهرت یافته در عصر اتابک ابوبکر بن سعد بن زنگى متوفى به سال (659
ه.ق.) ممدوح شیخ سعدى شاعر مشهور پیدا شده و قبل از آن ظاهرا اثرى از
آن قبر نبوده و پس از پیدا شدن قبرش جسدش را دیدند که پوسیده نشده و
تغییر نیافته و در انگشتش خاتمى بوده که نقش آن این است «العزة لله احمد
بن موسى علیه‏السلام» و از آن (سبب) خیال کرده‏اند که فرزند امام کاظم علیه‏السلاماست.»[30]

آیت الله سیدمحمد على قاضى طباطبائى سپس با استناد به نظریه
انکارى منسوب به بیهقى در لباب الانساب مى‏نویسد: «مورخ نسابه محقق
على بن زید بیهقى معروف به ابن فندق متوفى به سال «565 ه.ق» که با
خاندان اتابک ابوبکر معاصر بوده و از معاصرین بلکه از شاگردان امام مفسر
طبرسى (ره) صاحب مجمع البیان است در کتاب «لباب الانساب» -
مخطوط - انکار کرده که احمد بن امام موسى  علیه‏السلامدر شیراز مدفون شده
باشد و گوید: «بعض النسابین یرون قبره و مزاره بشیراز و هذا مشهور من
اغلاط العامة»[31]

وى ضمن نتیجه‏گیرى درباره اینکه قبل از شهرت یافتن مقبره احمد بن
موسى  علیه‏السلامدر زمان اتابکان فارس، مقبره و آرامگاهى براى احمد بن
موسى علیه‏السلامدر شیراز ساخته شده ولى شهرت چندانى نداشته است. به طرح
مباحثى که پیش از این به نقل از روضاتى در «جامع الانساب» و سیدمحمد
امین عاملى در «اعیان الشیعه» و نعمه‏الله جزایرى در «انوار الانعمانیه» بیان
شد مى‏پردازد و مى‏نویسد:

«و معلوم مى‏وشد قبل از شهرت قبر نامبرده در زمان اتابک ابوبکر مذاکره
(و گفتگو درباره) قبر مذکور و مدفون شدن احمد بن موسى علیه‏السلام در میان بوده
است زیرا ابن فندق در سال «565 ه.ق» وفات یافته و شهرت قبر در زمان
اتابک ابوبکر زنگى که در سال «659 ه.ق» وفات کرده مى‏باشد. پس به این
نتیجه مى‏رسیم که قبلاً قبر نامبرده شناخته شده ولى پیدا شدن جسد بدون
این که تغییر یافته باشد در زمان ابوبکر زنگى شده (اتفاق افتاده) و شهرت به
سزا کرده است و خیال شده که قبلاً کسى آن قبر را نمى‏شناخته است. ولى
«ابن فندق» شدیدا انکار کرده است که احمد بن امام موسى  علیه‏السلامدر آنجا
مدفون باشد مدعى شده که احمد بن امام موسى علیه‏السلام در «اسفراین» از نواحى
خراسان مدفون است و لکن ادعاى او نیز محقق و ثابت نیست که موجب
قطع (و یقین) باشد زیرا درباره مدفن او قصه نقل مى‏کنند که به افسانه و
خرافات نزدیک است. مانند آنچه که در کتاب «آثار العجم» نقل کرده است و
افسانه‏اى بیشتر نیست.»[32]

آنچه که مرحوم آیت‏الله سیدمحمد على قاضى طباطبائى نقل مى‏کند
مشابه استدلال و گفته‏هاى صاحب «اعیان الشیعه» و «جامع الانساب» و
«الانوار نعمانیه» است که بیش از این شرح کامل آن آمد. اما از آنجایى که وى
با دقت نظر و کنکاش بیشترى نسخه خطى کتاب «سرسلسلة العلویه» موجود
در کتابخانه مدرسه سپهسالار تهران را مطالعه و آن را با نسخه‏اى از همین
کتاب که در «نجف» انتشار یافته و از روى نسخه خطى موجود در «هند» به
چاپ رسیده است، مقایسه و تطبیق کرده است. شرح نظرات وى برغم
تکرار مضمون آن خالى از اهمیت نیست.

وى در ادامه مى‏نویسد:

«بعضى گویند که احمد بن امام موسى کاظم علیه‏السلام در بلخ مدفون است و
الله العالم، و علامه، مامقامى (ره) مى‏فرماید: عوام خیال مى‏کنند که احمد
بن موسى علیه‏السلامدر جوار پدر بزرگوارش در صحن شریف مدفون است و آن
توهم بیشتر نبوده و منشا و مأخذى ندارد. نگارنده (سیدمحمد على قاضى
طباطبائى) گوید: احتمال قوى مى‏دهم که احمد بن موسى علیه‏السلاممدفون در
شیراز مشهور به شاه‏چراغ عبارت از «احمد بن موسى علیه‏السلام مبرقع بن امام تقى
الجواد (ع)» است. زیرا شیخ نسابه ابونصر بخارى در کتاب
«سرسلسله‏العلویة» گوید؛ «و احمد بن موسى بن محمد التقى بن على
الرضا علیه‏السلاممدفون بشیراز مات بها بعد نقله من قم الیها» چنانچه عین همین
عبارت در نسخه مخطوط از کتاب نامبرده موجود است ولى در نسخه
مطبوعه از کتاب «سرسلسلة العلویة» در هند که از روى آن نسخه نیز در نجف
اشرف به طبع رسیده این عبارت را که نقل شد، ندارد. معلوم مى‏شود نسخه
چاپ شده در هند ناقص بوده و سقط داشته است.[33]

احمد بن موسى مبرقع کیست؟

احمد بن موسى مبرقع علیه‏السلام فرزند امام محمد تقى  علیه‏السلامو از نوادگان امام
رضا  علیه‏السلاممى‏باشد.

پدرش موسى بن على التقى علیه‏السلام معروف به «مبرقع» بود به گفته محدث
قمى، از این جهت موسى را «مبرقع» گفته‏اند که دائما به صورت و چهره خود
«برقع» (نقاب) مى‏زد.[34] به گفته محدث قمى، سال وفات موسى مبرقع در

سنه 296 در شهر هجرى و مدفن وى در محله موسویان قم است و بسیارى
از بستگان و خویشان و فرزندان وى که به قم آمدند در همانجا (بقعه چهل
اختران قم) دفن شدند.[35]

مؤلف تاریخ قم مى‏نویسد:

فرزندان اعقاب موسى مبرقع از جمله محمد بن احمد بن موسى علیه‏السلام
مبرقع که ملقب به «اعرج» بود رئیس و نقیب و امیرالحاج شهر قم بود که در
سال 315 در قم در گذشت.[36] نسل موسى المبرقع تنها از احمد بن
موسى علیه‏السلاماست[37] و نسل احمد بن موسى المبرقع علیه‏السلام از فرزندش محمد
الاعرج استمرار یافت.[38]

منابع اطلاعات چندانى درباره زندگى «احمد بن موسى مبرقععلیه‏السلام» ارایه
نداده‏اند و در برخى از منابع ذیل شرح حال احمد بن موسى مبرقع علیه‏السلام
اشتباهات آشکارى به چشم مى‏خورد و برخى او را با «احمد بن موسى بن
محمد اعرج» یعنى نوه‏اش اشتباه گرفته‏اند.[39] از این روى مدفنى در قم براى
او قایل شده‏اند.

منابع تاریخى از فرزندان «موسى مبرقع» در شهرهاى قم و رى و شیراز
سخن گفته‏اند که برخى از آنها به شهرهاى قزوین، همدان، شیراز، خراسان،
کشمیر و هندوستان عزیمت کرده‏اند. مؤلف تاریخ قم که به تفصیل نسبت به
ورود سادات رضوى و ذریه موسى مبرقع به قم سخن گفته است و درباره
ورود «احمد بن موسى مبرقع علیه‏السلام»[40] بعدا به همراه عمه‏اش زینب خاتون
دختر امام جواد علیه‏السلامبه قم مهاجرت نموده و این پس از وفات پدرش موسى
مبرقع علیه‏السلام بوده است.

قول چهارم: یکى از معدود منابعى که مدفن احمد بن موسى کاظم  علیه‏السلامرا به
«احمد بن موسى بن جعفر بن محمد بن محمد بن احمد بن طاوس العلوى
الحسینى»، نسبت داده است. «بهجه‏الآمال فى شرح زبده‏المقال»، تألیف
علیارى تبریزى (متوفى 1327 ه.ق) مى‏باشد. وى در ترجمه «احمد بن
موسى طاووس». بدون ذکر مأخذ مى‏نویسد که در بعضى از کتب رجال او را
در شیراز ذکر کرده‏اند که معروف به «سیدالسادات» است و امروز به شاه
چراغ شهرت یافته است.

عین عبارت او چنین است:

«احمد بن موسى بن جعفر، هو السید الحبیب النسیب: احمد بن موسى
بن جعفر بن محمد بن احمد بن محمد بن احمد بن طاووس العلوى
الحسینى، سیدنا الطاهر. و فى بعض کتب الرجال انه المدفون بشیراز
المسمى بسید السادات، یعنى به الذى اشتهر فى هذه الازمان: بشاه چراغ».

علیارى، در ادامه به نقل از محدث نیشابورى از «احمد بن موسى بن
جعفر الصادق العلوى الحسینى المدنى» به عنوان برادر محمد و حمزه که
آنها از یک مادر بودند نام مى‏برد.[41]

و مى‏افزاید: «ظاهرا او در شیراز مدفون است و معروف به شاه چراغ و
سیدالسادات است. و سید نعمه‏الله جزایرى در الانوار النعمانیه بر آن
صراحت دارد. ایضا المحدث النیشابورى بعد ذکره الرجل بعنوان احمد بن
موسى بن جعفر الصادق العلوى الحسینى المدنى، فقال اخو محمد و حمزة
لام وله، کان کریما جلیلاً... اقول: الظاهر هر انه لیس المدفون بشیراز
المعروف بشاه چراغ و سیدالسادات، و ان به صرح السید نعمه‏الله فى الانوار
النعمانیه....[42] صاحب بهجه‏الآمال سپس به نقل از ابن داوود در رجالش
رحلت احمد بن موسى بن طاووس را در سال 673 ذکر مى‏کند و سپس به
شرح آثار و کتابهاى وى از جمله «الملاذ و البشرى» و «حل الاشکال فى
معرفة الرجال» مى‏پردازد و...[43]

با بررسى آنچه که صاحب بهجه‏الآمال در ادامه شرح حال «احمد بن
موسى بن طاووس» به نقل از محدث نیشابورى، نعمه‏الله جزایرى و ابن
داوود مى‏آورد به روشنى معلوم مى‏شود که وى در شرح حال احمد بن
موسى کاظم  علیه‏السلامو احمد بن موسى ابن طاووس دچار خلط و اشتباه فاحش
شده است. و با رجوع به مأخذ مذکور معلوم مى‏گردد که آنچه نعمه‏الله
جزایرى و محدث نیشابورى مى‏گویند در شرح حال «احمد بن موسى
کاظم علیه‏السلام» است نه «احمد بن موسى ابن طاووس»، بنظر مى‏رسد که وى
هنگام تألیف کتاب بخش‏هایى از شرح حال «احمد بن موسى کاظم علیه‏السلام» را با
«احمد بن موسى ابن طاووس» در هم آمیخته و عدم دقت و امعان نظر وى
بطور آشکارى نمایان است.

درباره شخصیت «احمد بن موسى ابن طاووس» به اجمال مى‏توان گفت
که وى محدث، دانشمند، فقیه و عالم مشهورى است که از نوادگان امام
حسن مجتبى  علیه‏السلاماست.[44] صاحب هشتاد کتاب در حوزه‏هاى مختلف است
و استاد علامه حلى و ابن داوود مى‏باشد و طبق گزارش‏هاى موثق وى در
سال 673 ه.ق در محله «جباویین» شهر «حلّه» در گذشته و مدفن وى در
همانجا است بنابراین نسبت دادن مقبره احمد بن موسى کاظم علیه‏السلام به وى
کاملاً بى‏پایه و اساس است و ناشى از اشتباه و لغزش قلم صاحب بهجه‏الآمال
فى شرح زبده‏المقال مى‏باشد.[45]

قول آخر: مرحوم عباس فیض در گنجینه آثار قم به طرح نظریه‏اى مى‏پردازد
که فى الواقع جمع میان دیدگاه‏هاى متفاوت است که تاکنون به تفصیل شرح
داده شد.

دیدگاه وى برغم شباهت نسبتا زیاد با دیدگاه‏هاى پیشین، تفاوت‏هاى
آشکارى نیز دارد. قبل از بحث و بررسى دیدگاه وى به شرح آنچه که او در
کتابش آورده است مى‏پردازیم:

از مجموع کتب انساب چنین برمى‏آید که احمد بن موسى الکاظم علیه‏السلام سه
هزار غلام در راه خدا آزاد ساخت و هزار نسخه مصحف مجید را به خط
خویش بنوشت و احادیث بسیارى هم از پدر بزرگوار خود روایت کرد و در
بغداد مى‏زیست و چون بر رحلت برادر بزرگوار خود امام على الرضا اطلاع
یافت و در گوشه و کنار گفته مى‏شد که مأمون آن حضرت را مسموم ساخته
است در اندیشه خروج علیه وى برآمده از بغداد بیرون آمد در حالى که سه
هزار غلام زرخرید همراه وى بودند و تدریجا سه هزار تن از سادات و موالى
هم بدو پیوستند و در طى راه خراسان که از فراهان به ساوه و رى مى‏گذشت
میانه وى با مخالفین تصادماتى روى داد که بسود وى خاتمه یافت و
همچنان بعزم خراسان راه مى‏پیمود تا به سرزمین قم رسید و چنین اراده
داشت که براى زیارت تربت خواهر خود «ستى‏فاطمه»
[حضرت‏معصومه علیهاالسلام ]و جلب حمایت عرب اشعرى به شهر قم درآید.

از ناحیه مأمون در آن ایام «ارزق ابرح شامى» امیر قم بود که چون از نیت
احمد اطلاع داشت براى جلوگیرى و ممانعت از وصول وى به شهر با
نیرویى که در اختیار داشت به استقبال وى مى‏شتابد و به مجرد اخذ تماس با
یاران وى سر راه را بر آنان مى‏بندد در نتیجه بین الطرفین آتش حرب مشتعل
و جنگى خونین بوقوع مى‏پیوندد که در آن معرکه جمع کثیرى از موافقین و
مخالفین به قتل مى‏رسند و مقابر آنان معروف و مزار عمومى است. عباس
فیض مى‏افزاید:

بالجمله احمد منهزم و با بقیه یاران و غلامان به جانب رى فرار مى‏کند و
در آنجا بقیه یاران او هم از او گسسته و پراکنده مى‏شوند. سپس احمد با
غلامان بسوى خراسان رهسپار مى‏گردد تا به اسفراین نزدیک مى‏شود و در
آنجا بیمار شده به رحمت حق مى‏پیوندد و در موضعى بنام «سجب» میانه
دو کوه جسد او را دفن مى‏کنند. که مقبره وى در خارج آن شهرداراى قبه و
بارگاه و مزار عمومى است و در گرگان هم گنبدى است منسوب به فرزندان
وى که نیز مزار عمومى مى‏باشد.

و پس از دفن احمد لشگر خراسان به فرمان مأمون (که از قیام و جدال وى
در طول راه و حرکتش به جانب خراسان آگاهى داشت) در اسفراین به یاران
وى رسیده چند تنى را به قتل رسانیده بقیه متوارى مى‏شوند.

و در مقابل بعضى از مؤلفین تصریح کرده‏اند بر اینکه احمد خود را به
شیراز رسانیده بنام سید السادات شهرت یافت و در آن شهر وفات یافت و به
قولى بعزّ شهادت رسید که مقبره‏اش داراى بقعه و قبه‏اى مجلل و مزین است.

مؤلف گنجینه آثار قم مى‏نویسد: چون وجود گنبد شاه چراغ [در شیراز]
قابل انکار نیست براى جمع میان اقوال باید معتقد گشت که در سجب
اسفراین یکى از یاران وى وفات یافته دفن شده بود ولى غلامان وى بمنظور
حفظ جان احمد از خطر مسلم در مقام «توریّه»[46] برآمد خود احمد را
متوفى جلوه داده‏اند.

در نتیجه احمد جزء فراریان خود را به شیراز رسانیده در آنجا به اسامى
مستعار (سیدالسادات) یا (شاه چراغ) شهرت گرفته پس از چندى وفات
یافته یا بعز شهادت رسیده است که تربتش مزار عمومى است.

و از طرفى مقابر یاران وى که گفته مى‏شود در قم معروف است در دهکده
ساروق فراهان مى‏باشد که در آنجا دو گنبد مجلل و باستانى تاریخى یکى
بنام هفت تن که شاید از سادات همراهان اوست و دیگرى به اسم چهل تن
که مدفن یاران و غلامان اوست وجود دارد و به جز همین دو قبه در اطراف
قم و محدوده سابق آن مقبره دیگرى که مدفن جمعى و قابل انطباق با این
سانحه باشد وجود ندارد تا چه رسد به آنکه معروف و مزار عمومى باشد.

و چون هیچیک از مؤلفین مکان جنگ و ستیز را با قید نام محل تعیین
نکرده فقط سرزمین قم ضبط نموده‏اند مراتب نگاشته شد تا پرده از روى این
مجهول هم برداشته شود.[47]

آنچه که عباس فیض در مقدمه دیدگاه خود نقل مى‏کند تفاوت زیادى با
رویدادهایى دارد که پیش از این در شرح چگونگى عزیمت و خط سیر احمد
بن موسى علیه‏السلام و همچنین نحوه پیکار او با عامل مأمون در فارس بیان شد،
دارد. در روایت او مبداء حرکت احمد بن موسى علیه‏السلام«بغداد» است. در
حالیکه مبداء حرکت احمد بن موسى علیه‏السلام و یا سکونت احمد بن موسى  علیه‏السلام
شهر «مدینه» مى‏باشد. و مسیر حرکت او از فراهان به ساوه و رى ذکر شده
است. پیش از این درباره اینکه چرا مورخان این مسیر را که در واقع خط سیر
حرکت کاروان حضرت معصومه (س) است با مسیر حرکت کاروان احمد بن
موسى  علیه‏السلامکه خط سیر هجرت على بن موسى الرضا  علیه‏السلاممى‏باشد یکسان
قلمداد کرده‏اند توضیح داده شد.

مؤلف گنجینه آثار قم همچنین عامل مأمون را «ارزق ابرح شامى» و محل
کارزار را شهر قم قلمداد مى‏کند. حال آنکه محل پیکار احمد بن موسى علیه‏السلام
«قریه کشن» در نه کیلومترى شهر شیراز و عامل مأمون «قتلغ‏خان» حاکم
فارس مى‏باشد. علاوه بر این مرحوم عباس فیض بر آنچه که نقل مى‏کند
مأخذى ارائه نمى‏دهد.

قطع نظر از وجود ضعف و ایرادهایى که در روایت عباس فیض از
چگونگى عزیمت احمد بن موسى  علیه‏السلامبه ایران به چشم مى‏خورد، دیدگاه او
با کسانى که معتقدند «احمد بن موسى  علیه‏السلامبه اسفراین عزیمت کرده
است»شباهت نسبتا زیادى دارد ولى بطور آشکارى تفاوت‏هایى در آن وجود
دارد که به نظر بدیع مى‏نماید. زیرا به باور فیض نه تنها احمد بن موسى  علیه‏السلام
در اسفراین مدفون نیست. بلکه شخصیتى که در شیراز مدفون است احمد
بن موسى  علیه‏السلاممى‏باشد، نه احمد بن موسى مبرقع به عبارت دیگر او معتقد
است: هنگامى که احمد بن موسى  علیه‏السلامدر مسیر راه خود به خراسان عزیمت
کرد در اسفراین یکى از یاران او فوت مى‏کند و همراهان وى با تدبیر براى
حفظ جان او به دروغ مصلحت‏آمیز متوسل شدند و احمد بن موسى را
متوفى جلوه دادند.

«و بعقیده نگارنده (عباس فیض) چون وجود گنبد شاه چراغ قابل انکار
نیست براى جمع میانه (میان) اقوال باید معتقد گشت که در سجب اسفراین
یکى از یاران وى وفات یافته دفن شده بود ولى غلامان وى بمنظور حفظ
جان احمد از خطر مسلم در مقام توریه برآمد خود احمد را متوفى
جلوه داده‏اند.»[48]

مرحوم شیخ عباس فیض با این مفروضات بطور آشکارى تلاش کرده
است تا میان بقعه منسوب به احمد بن موسى  علیه‏السلامدر اسفراین و شیراز نوعى
ارتباط منطقى ایجاد کند و از آنجایى که بقعه احمد بن موسى علیه‏السلام (شاهچراغ)
را در شیراز غیرقابل انکار مى‏داند به نوعى داستان سرایى و تخلیل در حوزه
تاریخ روى آورده است تا براساس آن نظریه‏هاى متفاوت درباره محل دفن
احمد بن موسى  علیه‏السلامرا جمع بزند.

وى در ادامه بى‏آنکه نامى از مؤلف بهجه‏آالامال فى زبدة المقال (تألیف
علیارى تبریزى - متوفى 1327 ه.ق) بیآورد مى‏نویسد:

و در مقابل بعضى از مؤلفین تصریح کرده‏اند بر اینکه احمد خود را به
شیراز رسانیده بنام سید السادات شهرت یافت و در آن شهر وفات یافت و به
قولى بعز شهادت رسید که مقبره‏اش داراى بقعه و قبه‏اى مجلل و مزین داراى
متولى و خدام. کشیک و اوقاف زیاد و مزار عمومى و محل نذور است...

در نتیجه احمد جزء فراریان متنکرا خود را به شیراز رسانیده در آنجا به
اسامى مستعار (سیدالسادات) یا (شاه چراغ) شهرت گرفته پس از چندى
وفات یافته یا بعز شهادت رسیده است که تربتش مزار عمومى است.[49]

در حالى که صاحب بهجة آالمال مدعى نیست که احمد بن موسى علیه‏السلام
نام مستعار «سیدالسادات» را براى خود برگزید. و همانطور که شرح آن آمد
وى دچار خلط در شرح حال «احمد بن موسى کاظم علیه‏السلام» و احمد بن موسى
ابن طاووس» شده است.[50]

بهر روى مرحوم عباس فیض بر مبناى همین اشتباه نظریه‏اى بنا مى‏کند تا
جمع نقیضین میان برخى از اقوال مختلف درباره مدفن احمد بن موسى  علیه‏السلام
ارایه نماید. او دست آخر کار براى استحکام نظریه خود به وجود چند مقبره
از یاران احمد بن موسى  علیه‏السلاماشاره مى‏کند و بى‏آنکه مأخذ و استنادى بر
گفته‏اش بیآورد مى‏نویسد:

«... و از طرفى مقابر یاران وى که مى‏نویسند در قم معروف و مزار است
در دهکده ساروق فراهان است که در آنعصر از توابع قم بود و در مسیر راه
سلطانى رى و خراسان قرار داشت چه در آنجا دو گنبد مجلل و باستانى
تاریخى یکى بنام هفت تن که شاید از سادات همراهان اوست و دیگرى به
اسم چهل تن که مدفن یاران و غلامان اوست وجود دارد و به جز همین دو
قبه در اطراف قم و محدوده سابق آن مقبره دیگرى که مدفن جمعى و قابل
انطباق با این سانحه باشد وجود ندارد تا چه رسد به آنکه معروف و مزار
عمومى باشد.»[51]

مؤلف گنجینه آثار قم در پایان به امید پرده‏گشایى از روى یک مجهول
صادقانه مى‏نویسد:

«و چون هیچیک از مؤلفین مکان جنگ و ستیز را با قید نام محل تعیین
نکرده فقط سرزمین قم ضبط نموده‏اند مراتب نگاشته شد تا پرده از روى این
مجهول هم برداشته شود.[52]

برغم ایراداتى که بر گفته او مترتب است وى بر مدفون بودن احمد بن
موسى علیه‏السلامدر شیراز تأکید دارد. که یقینا شهرت بقعه او را به این اعتراف
کشانده است. عباس فیض آنچه را که در ترجمه و شرح حال احمد بن
موسى علیه‏السلام بیان کرده براى اثبات شخصیت مدفون در بقعه شاهزاده احمد بن
امام کاظم در قریه کوهین تفرش آورده که به شایستگى نظریه خود را در اینکه
وى فرزند بلافصل امام کاظم  علیه‏السلامنیست بیان کرده است.

اقوال مورخان در مفدن احمد بن موسى علیه‏السلام در شیراز

تمام مورخانى که در ذیل به نام آنها شاره مى‏شود، غافل از اینکه در قرن
سوم هجرى مزار کنونى در شیراز به فرزند موسى مبرقع انتساب داده شده
مطالبى مى‏نویسند و این نوشته‏ها بقدرى شهرت یافته که به نظر غیرقابل
انکار مى‏رسد و منسوب بودن بقعه و آرامگاهى که امروز به «شاه چراغ»
شهرت یافته به شخص حضرت احمد بن موسى  علیه‏السلامدر غایت اشتهار است.
از آنجایى که اصل اشتهار دلالت بر اصالت ندارد. به اجمال آندسته از
نسب‏شناسان، مورخین و محدثنى که از مدفون بودن احمد بن موسى  علیه‏السلامدر
شیراز خبر داده‏اند و یا بر آن تصریح و تأکید داشته‏اند را نام مى‏بریم.

«علامه محمد صادق آل بحرالعلوم در حاشیه فرق الشیعه مى‏نویسد:
«...و فى تعلیقه الوحید البهبهانى أنه هو المدفون بشیراز الملقب بسیدالسادات
المعروف الآن بشاه چراغ انتهى...»

نعمه‏الله جزایرى نیز در ذیل ترجمه «احمد بن موسى علیه‏السلام» و برادرش
«محمد بن موسى (ع)» مى‏نویسد:

«و کان احمد بن موسى علیه‏السلام کریما و رعا و هما مدفونان فى شیراز و الشیعة
فتبرک بقبور هما و تکثر زیارتهما و قد زرناها کثیرا»[53]

«احمدبن موسى  علیه‏السلامانسانى کریم و بخشنده بود و امام موسى  علیه‏السلاماو را
دوست مى‏داشت. و محمد بن موسى فردى صالح و پرهیزکار بود و این دو
برادر در شیراز مدفون هستند و شیعیان به قبور آنها تبرک مى‏جویند و بسیار
به زیارت آنها مى‏روند. و ما هم بسیار به زیارت ایشان مشرف شده‏ایم.

وى سپس ضمن کنکاش درباره مدفن احمد بن موسى و آشکار شدن
محل دفن وى مى‏پردازد و مى‏نویسد:

«الاقوال فى مدفن احمد بن موسى علیه‏السلام مختلفة و قد اظهر «مدفنه بشیراز» فى
عصر اتابک ابوبکر بن سعد بن زنگى المتوفى (569 ه.ق) ممدوح الشیخ
سعدى الشیرازى الشاعر المشهور و له قبة عالیة شاهدتها فى سفرى الى بلده
شیراز و لم یکن قبل عصر السلطان المنوه باسمه من مدفنه فیهما اثر و قبل وجد
جسده (کما فى شد الازار) فى قبره طریا لم یتغیر و فى یده خانم نقش علیه
(العزة لله احمد بن موسى) و أظن انهم زعموا من ذلک النقش انه احمد بن
موسى الکاظم و اشتهر بعد سنه‏الالف من الهجرة. بلقب (شاه چراغ) و جعل
امثال هذه الالقاب العجمیة من الفرس فى حق اولاد الائمه علیه‏السلام و السادات بعد
عدة قرون من زمنه کثیره...»

«سخن درباره محل دفن احمد بن موسى علیه‏السلاممختلف است، اما آنچه که
شهرت یافته این است که وى در شیراز دفن شده است و در عصر اتابک
ابوبکر بن سعد بن زنگى (متوفى 659 ه.ق) همان کسى که توسط شاعر
بلندآوازه شیرازى، شیخ مصلح الدین سعدى مدح شده است بر مزار او قبه
و بارگاه عالى برافراشت، که در سفرم به شیراز آن را مشاهده کردم. و قبل از
سلطان فوق الذکر اثرى از این زیارتگاه نبود. (بنا به گفته صاحب کتاب
شدالازار) جسد وى در قبرش تازه و بدون تغییر یافتند در حالیکه در دستش
انگشترى بود که بر نگین آن عبارت (العزة لله احمد بن موسى علیه‏السلام) نقش
بسته بود و گمان مى‏کنم از روى نقش انگشترش دریافتند که ایشان باید احمد
بن موسى الکاظم  علیه‏السلامباشد. و بعد از سال یکهزار هجرى ایشان به شاه چراغ
ملقب و مشهور شد. و این گونه لقب گذارى پارسى براى اولاد ائمه  علیه‏السلامو
سادات بعد از گذشت قرن‏ها از رحلت ایشان در بین پارسى زبانان
متداول است.»

روضاتى در جامع الانساب به تفصیل درباره مدفن احمد بن موسى علیه‏السلام
در شیراز سخن گفته است: در ازمنه اخیر مشهور چنان است که مدفن
آنجناب با عنوان شاه چراغ در شهر شیراز مى‏باشد و عقیده عام و خاص در
این باره به حد یقین است. و کسى انکارى ندارد. وى به نقل از حمدالله
مستوفى در نزهة القلوب (متوفى 750) معین الدین ابوالقاسم جنید شیرازى
در کتاب «شدالازار (متوفى 791) ابن بطوطه (703-777) در سفرنامه‏اش
در تأیید مرقد و مدفن احمد بن موسى  علیه‏السلامسخن گفته که از شرح آن بدلیل
تکرار خوددارى مى‏شود.

وى همچنین به نقل از شیخ ابوعلى حائرى (1159-1215) مى‏نویسد
که او در کتاب رجالش ذیل ترجمه احمد بن موسى  علیه‏السلاممى‏گوید و فى
التعلیقة البهبهانى و فى بلغة المحدثین (کتاب رجال) سلیمن بحرانى
(1075-1121) هوالمدفون بشیراز المسمى بسید السادات، قلت: و کانه
المعروف الآن به شاه چراغ.»[54]

روضاتى در جامع الانساب به نقل از منتهى المقال فى أحوال رجال،
تصریح حمدالله مستوفى در «نزهه‏القلوب» و شیخ یوسف محقق بحرانى
(1107-1186) در کتاب «الحدائق الناضره» مبنى بر مدفون بودن احمد بن
موسى  علیه‏السلامدر شیراز را بازگو مى‏کند.[55]

وى همچنین به برخى از منابع مانند. «المشجرالکشاف لتحقیق اصول
السادة الاشراف تألیف سید عمیدى نجفى، صحاح الاخبار فى نسب السادة
الفاطمیة الاختار تألیف محمد سراج الدین رفاعى، اشاره مى‏کند و مى‏نویسد
این کتب معتبر مدفن احمد بن موسى علیه‏السلام را در جایى نشان نداده‏اند.»[56]

از عبارت او چنین برمى‏آید که نسب‏شناسان مذکور مدفن احمد بن
موسى علیه‏السلامدر شیراز را انکار و یا اثبات نکرده‏اند و رویهم رفته در کتابهاى
خود از مدفن احمد بن موسى علیه‏السلامسخنى نگفته‏اند.

زرکوب شیرازى در کتاب «شیرازنامه» (تألیف سال 764 ه.ق) که از منابع
محلى محسوب مى‏شود نیز مى‏نویسد: قبر امامزاده معصوم امیر احمد بن
موسى علیه‏السلامدر میان شهر (شیراز) نزدیک مسجد نو قرار دارد و...»[57]، صاحب
کتاب «شدالازار» (791 ه.) که دو سال بعد از درگذشت زرکوب شیرازى به
تألیف کتاب خود پرداخته مدفون احمد بن موسى علیه‏السلام را در شیراز را تأیید
مى‏کند: «قدم شیراز فتوفى بها فى ایام المأمون بعد وفاة اخیه على الرضا بطوس
و...»[58] احمد بن موسى علیه‏السلام در ایام خلافت مأمون بعد از رحلت برادرش

امام رضا در طوس، وارد شیراز شد و وفات کرد.»

ابن بطوطه در سفرنامه خود (748 ه.ق) ضمن گزارش از شیراز و
علاقمندى مردم این شهر نسبت به زیارت احمد بن موسى علیه‏السلاممى‏نویسد:

«فمنها مشهد احمد بن موسى أخى الرضا على بن موسى بن جعفر بن على
بن الحسین بن على بن أبى طالب رضى الله عنهم، و هو مشهد معظم عند أهل
شیراز. یتبرکون به و یتوسلون الى الله بفضله و...»[59]

«.. این بقعه محل شهادت احمد بن موسىعلیه‏السلام... است که در نظر مردم
شیراز احترام زیاد دارد و مردم براى تبرک و توسل به زیارت آن
حضرت مى‏روند...»

علاوه بر منابع مذکور، حمدالله مستوفى (750-680 ه.ق) در
«نزهه‏القلوب»[60] (تألیف 740 ه.ق). مجلسى (متوفى 1111 ه.ق) در
«بحارالانوار»[61] میرزا حسن فسائى (1316 ه.ق) در «فارسنامه ناصرى»[62]،
مقدس اردبیلى، در «حدیقه‏الشیعه»[63] سیدمحمد باقر خوانسارى در
«روضات الجنات فى احوال العلماء و السادات»[64]، علامه محمد حسن
قزوینى در «ریاض القدس و حدائق الانس»[65]، شیخ عباس قمى (1350

ه.ق) در «هدیه‏الاحباب فى ذکر العمرفین بالکنى و لالقاب و الانساب»[66] و
همچنین در «الکنى و الالقاب»[67] و «منتهى آلامال»[68]، محمد على مدرسى
در ریحانه‏الادب فى تراجم المعروفین بالکنیة اوللقب (1333 ه.ق)[69]،
فرصت الدوله در «آثارالعجم»[70] (1310 ه.ق) سلطان الواعظین، در «شبهاى
پیشاور» (1378 ه.ق) مامقامى (متوفى 1351 ه.ق)، در «تنقیح المقالى فى
علم الرجال»[71] و دیگران در مدفون بودن احمد بن موسى کاظم علیه‏السلامدر
شیراز تصریح و تأکید دارند.

با وجود این همه نوشته‏ها که اشاره شد تمام آنها از قرن پنجم به بعد
نگارش یافته و ما مدرک مهمى در دست داریم که متعلّق‏به قرن سوم هجرى
است و تصریح دارد که مزار کنونى در شیراز متعلّق به احمد بن موسى
المبرقع علیه‏السلاماست که در جاى خود بحث شده و نظریه ما نیز همین قول است.

تأملاتى درباره خبر پیدایش مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام

به نظر مى‏رسد برخى جنبه‏هاى غیرواقعى و افسانه‏اى در خبر پیدایش
تربت مبارک احمد بن موسى علیه‏السلامراه یافته است. بررسى گزارش‏هاى مندرج
در تذکره‏ها و برخى از منابع نشان مى‏دهد که ناقلان خبر، حوادثى خارج از
واقعه تاریخى بر آن افزوده‏اند.

در ماجراى پیدایش قبر احمد بن موسى علیه‏السلام نیز گزارش‏هاى غیرواقعى و
متضادى به چشم مى‏خورد که به سختى مى‏توان ابعاد واقعى و افسانه‏اى آن
را از هم جدا کرد و با صراحت نمى‏توان اثبات کرد که چه بخش‏هایى از این
واقعه با اقوال عامیانه در آمیخته است. خوشبختانه در سایر بخش‏هاى
زندگانى احمد بن موسى علیه‏السلام دقت نظر علماى انساب، مورخان و محدثان
متقدم مانع از بروز این مشکل شده است.[72]

مورخان زمان یافتن مدفن احمد بن موسى علیه‏السلام را در دو مقطع متفاوت ذکر
کرده‏اند. یکى در زمان «امیر عضدالدوله دیلمى» (متوفى 373 ه.ق) و
دیگرى در عصر «امیر مقرب الدین مسعود بن بدر» (متوفى 665 ه.ق)، از
وزراى اتابک ابى بکر بن سعد زنگى این دو مقطع زمانى نزدیک به سیصد
سال از یکدیگر تفاوت دارند.

اصولاً به لحاظ تاریخى، موضوع پیدایش قبر احمد بن موسى علیه‏السلام از
اهمیت چندانى برخوردار نیست. تنها اثبات انتساب مرقد مورد توجه
مورخان است. اما از آنجایى که اختلافات چشمگیرى در تاریخ و چگونگى
پیدایش تربت احمد بن موسى علیه‏السلام در تذکره‏ها و منابع مشاهده مى‏شود، لازم
است که این بخش از تاریخ زندگانى احمد بن موسى علیه‏السلام به دقت
بررسى شود.

جنبه‏هاى افسانه‏اى در خبر آشکار شدن مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام

از پیدا شدن مدفن احمد بن موسى علیه‏السلام در زمان امیر عضدالدوله دیلمى
چند گزارش ثبت شده است. متأسفانه نویسندگان متأخرى که به ذکر این
گزارش‏ها پرداخته‏اند، بدون اشاره به مأخذ و به طور غیرمتعهدانه مطالبى
بدان افزوده و یا با کاستى‏هایى آن را نقل کرده‏اند.[73]

به نظر مى‏رسد منشأ این گزارش‏ها که با داستان آمیخته است، دو تذکره
«آثارالاحمدیه»[74] و «بحرالانساب موسوم» به «ریاض الانساب و مجمع
الاعقاب» باشد که از تألیف آنها نزدیک به یک قرن مى‏گذرد.[75] این دو مأخذ

با وجود تفاوت هایى که در نقل ماجراى پیدایش مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام
دارند، با پیدایش این مرقد در عصر، عضدالدوله دیلمى اتفاق نظر دارند.
مؤلف «بحرالانساب»، علت پیدایش مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام را با جزئیات
بیشترى شرح مى‏دهد، و نویسندگان متأخر نیز عمدتا این مأخذ را براى شرح
واقعه آشکار شدن قبر احمد بن موسى علیه‏السلامبرگزیده‏اند. که صد البته کتاب
مذکور از اعتبار چندانى برخوردار نیست.

بحرالانساب علت پیدایش مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام را نورى مى‏داند که
از مدفن آن حضرت مى‏درخشید. این نور تنها در شب‏هاى جمعه و در ثلث
آخر شب از درون یک تپه خاکى[76] روبروى کلبه پیرزنى[77] ساطع مى‏شد.
پیرزن که این نور مرموز[78] را در شب‏هاى جمعه رؤیت مى‏کرد، به این گمان
که درخشش این نور مرموز، پیام‏آور راز نهفته‏اى در دل خاک است به دربار
امیر عضدالدوله دیلمى مى‏رود. اما کارگزاران امیر به تصور اینکه پیرزن براى
خواسته‏اى، این سخنان خیال‏آمیز را دستاویز دیدار با امیر کرده و یا اینکه
سخنان وى ناشى از ضعف قوا، عارضه پیرى و اوهام است، موضوع را
جدى تلقى نکردند. اما امیر عضدالدوله به حسب اینکه پیرزن گفته بود این
نور فقط در شب‏هاى جمعه آن هم در ثلث آخر شب مى‏درخشد، به تعقیب
ماجرا پرداخت. امیر عضدالدوله در اولین شب جمعه دور از چشم درباریان
به منزل پیرزن رفته و از وى خواست که هنگام درخشش نور وى را بیدار کند.
وقتى نور (چراغ) تابیدن گرفت، پیرزن از شدت خوشحالى بر بالین امیر
عضدالدوله رفته و سه بار بى اختیار فریاد کشید: شاه چراغ، (شاهچراغ). امیر
ناگهان از خواب بیدار شده و متوجه درخشش نور از موضعى درون تپه خاکى
مى‏شود. و در نهایت شگفتى به محل درخشش نور از تپه خاکى بالا مى‏رود.
اما همین که به موضع درخشش نور مى‏رسد، اثرى از نور نمى‏بیند و به کلبه
پیرزن باز مى‏گردد. در این هنگام بار دیگر نور ظاهر مى‏شود و امیر مجددا به
همان موضع مى‏رود، اما اثرى از نور نمى‏یابد. این عمل هفت بار تکرار
مى‏شود. امیر از آنچه که دیده است، سخت درشگفت مى‏ماند. وى، مات و
مبهوت به دربار باز مى‏گردد و با همین اندیشه و خیال به خواب مى‏رود. امیر
در عالم رؤیا سیدجلیل القدرى را مشاهده مى‏کند که مى‏پرسد: «اى امیر در
چه اندیشه‏اى هستى؟ این محل دفن من است و من احمد بن موسى
الکاظم علیه‏السلامهستم، براى اطمینان بیشتر فردى را به نزد ما بفرست تا انگشترى
مرا براى تو بیاورد.» امیر عضدالدوله از شدت خوشحالى از خواب بیدار
مى‏شود. صبح هنگام علما و خوابگزاران را گردآورده و از آنچه که در خواب
و بیدارى دیده بود، براى آنها تعریف مى‏کند. امیر از آنها مى‏خواهد که
تکلیف امر را روشن کنند. علما و فقها به اتفاق، نظر مى‏دهند که این مکان
مدفن امامزاده است. اما شکافتن قبر کار حرامى است. یکى از حاضرین براى
حل این مشکل پیشنهاد مى‏کند که در نزدیکى کوه قبله، پیر بزرگوارى زندگى
مى‏کند به نام «خفیف الدین»[79] که سالیان زیادى به زهد و عبادت مشهور
است. چنانچه این مشکل را با او در میان بگذاریم، پرده از این سرّ مى‏گشاید.
حاضران پیشنهاد وى را پذیرفتند و به امیر گفتند که فردى را به نزد
خفیف‏الدین (شیخ کبیر) روانه ساز تا او را به جمع ما بیاورد. اما امیر
عضدالدوله[80] خود تصمیم مى‏گیرد که به نزد وى رود. سرانجام امیر و
سایرین به حضور آن پیر روشن ضمیر مى‏روند و ماجرا را بازگو مى‏کنند.[81]
شیخ کبیر در جواب مى‏گوید که این خواب از رؤیاى صادقانه است و من نیز
شب گذشته آن حضرت را در خواب دیده‏ام. بنابراین چون آن حضرت اشاره
و اجازه داده‏اند، شکافتن قبر از نظر هتک احترام و حرمت بدون
اشکال است.

امیر عضدالدوله خوشحال به کاخ سلطنتى خود باز مى‏گردد. فرداى آن
روز به محل درخشش نور مى‏رود و دستور مى‏دهد تا آن محل را خاک
بردارى کنند. در اثناى خاک بردارى لوح مزارى از سنگ یشم[82] آشکار
مى‏شود. امیر عضدالدوله و علما و روحانیون لوح را مشاهده مى‏کنند که بر
روى آن با خط کوفى در دو سطر نوشته شده است، «السید امیر احمد بن
موسى الکاظم علیه‏السلام» وقتى امیر نقش لوح را مشاهده مى‏کند، از شواهد موجود
به صحت خواب و رؤیایى که دیده بود، پى مى‏برد و یقین حاصل مى‏کند که
این محل دفن امامزاده، احمد بن موسى الکاظم  علیه‏السلاماست.[83] و چون سنگ

را حرکت دادند، سردابى عمیق و چاه مانند نمودار شد. در این هنگام امیر
عضدالدوله فردى را به نزد شیخ کبیر فرستاد و پیغام داد که هم‏اکنون وقت آن
رسیده است که شما به حضور مبارک حضرت علیه السلام مشرف شوید.
آنگاه شیخ کبیر غسل کرد، جامه‏هاى پاک پوشید و خود را معطر ساخت و
سپس وارد سرداب شد. چون شیخ کبیر وارد سرداب شد، چنان نور عظیمى
ظاهر گردید که سراسر آن سرداب تاریک، روشن شد. شیخ همچنان به درون
سرداب پایین رفت تا به وسط سرداب رسید و در آن جا تختى بود که
حضرت بر روى آن آرمیده بود و قطیفه‏اى[84] سفید بر روى آن کشیده شده
بود.[85] سرانجام شیخ کبیر انگشترى از دست آن حضرت خارج مى‏سازد که
بر روى آن عبارت «العزة لله احمد بن موسى علیه‏السلام»[86] نقش بسته بود. شیخ
کبیر از همان راهى که آمده بود، از سرداب خارج شد و امیر عضدالدوله به
شکرانه این توفیق عظیم مقرر کرد تا چندین شبانه روز فقرا و مساکین را طعام
دهند و زندانیان را نیز آزاد کنند و با کوبیدن نقاره[87] سلطنتى و آذین بندى
شهر دستور سور و نشاط عمومى را صادر کرد و سپس به ساخت عمارتى بر
آن محل همت گماشت. ماجراى پیدایش مرقد احمد بن موسى علیه‏السلامدر عصر
عضدالدوله تا اینجا ختم مى‏شود. اما به دنبال آن حوادث دیگر نیز اتفاق
مى‏افتد که جنبه‏هاى افسانه‏اى آن را بیش از پیش آشکار مى‏سازد.[88]

مجدالاشراف در آثار الاحمدیه ماجراى پیرزن را از داستان حذف کرد و
پیدایش قبر مطهر احمد بن موسى علیه‏السلام را در پى یک جستجو از سوى امیر
عضدالدوله دیلمى ذکر مى‏کند. وى مى‏نویسد امیر عضدالدوله در زمانى که
به شیراز آمد (بنا بر دلایلى که معلوم نیست) در جستجوى مرقد آن حضرت
بود و آرزو داشت که مرقد آن حضرت را بیابد تا بنایى بر سر آن مرقد بسازد.
اما هیچ کس نمى‏دانست که مدفن آن حضرت در کجاست و این آرزو در دل
امیر عضدالدوله دیلمى مانده بود تا این که شبى در خواب، آن حضرت را
رؤیت کرد که به وى مى‏فرماید. «اگر مشتاق زیارت مشهد ما هستى در حوالى
فلان گورستان چاهى است و ما به موجب آیه کریمه «وَلاتَقُولوا لِمَن یُقتَلُ فى
سَبیل اللّه اَمواتا بل اَحیاءُ ولکن لاتَشْعُرون»[89] زنده ساکن شده‏ایم. سرانجام
امیر عضدالدوله بعد از این بشارت از خواب بیدار مى‏شود. و ادامه ماجرا با
تفاوت‏هاى اندکى به شرحى که بحرالانساب مى‏آورد، نقل مى‏کند.[90]

از خبر پیدایش قبر احمد بن موسى علیه‏السلامتوسط امیر عضدالدوله و یا در
عصر حکومت وى در منابع متقدم سخنى به میان نیامده است و اساسا بیان
علت نامیدن حضرت احمد بن موسى علیه‏السلام به «شاهچراغ» که در طى ماجراى
رؤیت نور (چراغ) توسط پیرزن و کنجکاوى‏هاى امیر عضدالدوله دیلمى
بیان شد، تنها در تذکره‏ها و کتاب‏هاى متأخر و غیر معتبر آمده است و هر قدر
که به گذشته بازگردیم، از عنوان «شاهچراغ» در منابع کمتر نام و نشانى
مى‏یابیم. ضمن اینکه بعضى از مورخان متأخر نیز با این ملاحظه که احمد بن
موسى علیه‏السلام در ازمنه اخیر به شاهچراغ معروف شده است، تأکید دارند که این
لقب از قدامت چندانى برخوردار نیست.[91] اکثر مورخان بر این عقیده
هستند که احمد بن موسى علیه‏السلام در نزد شیرازیان به شاهچراغ معروف و این
لقب از حدود سال هزار هجرى قمرى به بعد رواج یافته است.[92]

قطع نظر از جنبه‏هاى افسانه‏اى روایت شاه و چراغ، یکى از دلایل ضعف
و کم اعتبار بودن گزارش آشکار شدن مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام در عصر امیر
عضدالدوله در این است که لقب «شاهچراغ» نه تنها در منابع و مأخذ معتبر و
متقدم یافت نمى‏شود، بلکه در منابع تاریخ سیاسى - اجتماعى عصر آل
بویه، که انتظار مى‏رود اشاره‏اى به این موضوع داشته باشند، هیچ مطلبى به
چشم نمى‏خورد همچنین از پیدایش مقبره و یا ساختن عمارت بقاع و مرقد
احمد بن موسى علیه‏السلامتوسط امیر عضدالدوله دیلمى نیز سخنى به میان نیامده
است. این در حالى است که مورخان و علماى انساب عصر وى با جزئیات
فراوان اقدامات عمرانى امیر عضدالدوله را در شیراز، بغداد، نجف، کربلا و
سایر شهرها شرح داده‏اند. این مورخان علاوه بر خدمات عمرانى از
توجهات مذهبى امیر عضدالدوله و میزان علاقه وى به آیین شیعه و خاندان
عصمت و طهارت نیز سخن گفته‏اند. تعمیر بناى صحن حضرت على علیه‏السلام در
نجف، حسین بن على  علیه‏السلامدر کربلا و ساخت بقعه حضرت على بن حمزة بن
موسى الکاظم  علیه‏السلامدر شیراز از جمله اقدامات ثبت شده امیر عضدالدوله در
منابع تاریخى است.[93]

اینکه پیدایش مرقد احمد بن موسى علیه‏السلامدر دوران حکومت شیعى آل
بویه روى داده و امیر عضدالدوله دیلمى در سال 338 ه.ق بر آن، مقبره و
بارگاه ساخته است حتى در منابع محلى و سفرنامه‏ها نیز دیده نمى‏شود. ابن
بلخى در فارسنامه (تألیف 450 ه.ق) ابوالقاسم جنید شیرازى در شدالازار
(744 ه.ق) و ابن بطوطه در سفرنامه (725 ه.ق) که در توصیف حرم احمد
بن موسى علیه‏السلام و یا شرح حال و شهادت آن بزرگوار مطالبى نگاشته‏اند، هیچ
گونه نامى از «شاهچراغ» نمى‏برند و یا از اقدام عضدالدوله دیلمى نسبت به
عمارت مرقد آن حضرت، سخن نمى‏گوید.

در داستان آشکار شدن مقبره احمد بن موسى علیه‏السلام توسط امیر عضدالدوله
دیلمى شخصیت دیگرى نیز در اواسط ماجرا ظاهر مى‏شود، که به شیخ کبیر
شهرت دارد. شیخ ابوعبدالله بن خفیف داراى هویتى کاملاً حقیقى است،
اما واقعى بودن این شخصیت دلیل بر واقعى بودن ماجرایى که به وى
منسوب شده است، نمى‏شود. شیخ کبیر از عبّاد و زهّاد قرن سوم و چهارم
هجرى به شمار مى‏رود که در سال 207 هجرى در شیراز متولد شد و به سال
331 هجرى در همین شهر دار فانى را وداع کرد.[94] اگر تاریخ وفات شیخ کبیر

را با تاریخ تولد امیر عضدالدوله مقایسه کنیم تناقض آشکارترى در این ماجرا
مشاهده مى‏کنیم. مى‏دانیم که امیر عضدالدوله در سال 325 هجرى متولد
شد و در روز هشتم ماه شوال سال 372 در سن چهل و هفت سالگى
درگذشت.[95] از آنجایى که پدرش رکن الدوله به سال 321 عهده‏دار ولایت
اصفهان شد، به نظر مى‏رسد که عضدالدوله تا قبل از سال 338 که با مرگ
عمادالدوله به حکمرانى فارس منصوب شد، در اصفهان به سر مى‏برد و
هنگامى که به فارس آمد سیزده سال داشت و در آن زمان هفت سال از
درگذشت شیخ کبیر گذشته بود. اگر بخواهیم آخرین سال حیات شیخ کبیر را
با سن عضدالدوله مقایسه کنیم وى در حیات شیخ کبیر کودکى شش ساله
بوده است. بنابراین در آغاز حکمرانى عضدالدوله در شیراز و ماجراى
کنجکاوى و جستجوى وى براى یافتن قبر احمد بن موسى علیه‏السلام حداقل هفت
سال از رحلت شیخ کبیر گذشته بوده است. بنابراین آنچه که در ماجراى
پیدایش قبر احمد بن موسى علیه‏السلام به شیخ کبیر منسوب شده، فاقد اعتبار
تاریخى است زیرا از ارتباط میان امیر عضدالدوله و شیخ کبیر گزارش
قانع‏کننده‏اى در دست نیست.[96] علاوه بر آنچه گفته شد باید افزود که

«صاحب شدالازار» تنها از ساخت عمارتى بر آرامگاه شیخ کبیر توسط امیر
عضدالدوله دیلمى نام مى‏برد،[97] که این گزارش نیز مؤید آن است که در
زمان حکمرانى عضدالدوله، شیخ دار فانى را وداع کرده بود. وجود این همه
تناقض در پیدایش مقبره احمد بن موسى علیه‏السلام توسط عضدالدوله دیلمى
اعتبار تاریخى آن را چندان متزلزل و بى‏پایه مى‏سازد که مى‏توان با اطمینان
بیشترى خبر پیدایش مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام را در عصر اتابکان پذیرفت و
همچنان که شرح آن خواهد آمد، منابع متعددى وجود دارد که آشکار شدن
مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام را در عصر اتابکان تأیید مى‏کنند و آن را به امیر
مقرب الدین مسعود بن بدر نسبت مى‏دهند.[98]

پیدایش قبر احمد بن موسى علیه‏السلام در زمان اتابکان

بیشترین و معتبرترین منابع متقدم و متأخر که به شرح حال و زندگانى
احمد بن موسى علیه‏السلامپرداخته‏اند، آشکار شدن مدفن احمد بن موسى علیه‏السلام را
در عهد امیر مقرب الدین مسعود بن بدر[99] بین سال‏هاى
(658-623) مى‏دانند.

شیرازنامه زرکوب شیرازى (تألیف به سال 764 ه.ق) از قدیمى‏ترین
مآخذى است که پیدایش قبر احمد بن موسى علیه‏السلامرا در عهد امیر مقرب
الدین مسعود بن بدر ثبت کرده است، وى مى‏نویسد:

«قبر امامزاده معصوم امیر احمد بن موسى علیه‏السلام در میان شهر، قریب مسجد
نو[100] افتاده، امیر مقرب الدین مسعود بن بدر که از خاصگان و مقربان اتابک بن
ابوبکر سعد بن زنگى بن مودود بوده، عمارتى در خاطر داشت و در آن جایگاه
قبرى یافته‏اند، مکشوف گشته، شخص مبارک او همچنان در حال اعتدال،
تغییر و تبدیل در وى تأثیر نکرده، خاتمى که در انگشت مبارکش بود، احتیاط
فرمودند، منقش بوده به نام احمد بن موسى علیه‏السلام ائمه و افاضل و عقلاء و اعیان
شیراز جمع گشته‏اند و تحقیق کرده، صورت در حضرت اتابک معروض
داشته‏اند. اتابک ابوبکر، مشهدى بر آنجا ساخته و عمارتى فرموده که به مرور
زمان اشتهار یافته است و خلق شیراز بعد از آنکه به کرات و صرات در حالت
فروماندگى و حیرت، التجا بدان جناب کرده‏اند و استمداد نموده‏اند و مقاصد و
مطالب ایشان محصل آمده، بدین منوال آن مشهد مبارک اشتهار یافته تا در
این وقت که به تاریخ سنه اربع و اربعین و سبع مائه (744)».[101]

معین الدین ابوالقاسم جنید شیرازى که دو سال بعد از درگذشت زرکوب
یعنى در سال 791 هجرى قمرى به تألیف کتاب خود «شدالازار» را از زبان
عربى به فارسى تحت عنوان هزار مزار ترجمه کرده است، بر آنچه که زرکوب
در «شیرازنامه» آورده است، تأکید دارد و ضمن شرح مختصرى از نسب،
فضایل و شهادت احمد بن موسى علیه‏السلام، کشف مرقد آن حضرت را در عهد
امیر مقرب الدین مسعود بن بدر ذکر مى‏کنند.[102]

بنا به گفته جنید شیرازى هیچ کس از محل شهادت احمد بن موسى علیه‏السلام
مطلع نبود تا زمان مقرب الدین مسعود بن بدر که وى قبر آن حضرت را یافت
و بر آن گنبدى بساخت. اینکه چگونه مشهد احمد بن موسى علیه‏السلامکشف شد،
جنید هیچ‏گونه اطلاعى نمى‏دهد. وى در توصیف جسد مبارک آن حضرت
مى‏افزاید، هنگامى که حضرت را رؤیت کردند، رنگ مبارک وى برنگشته و
هیچ تغییرى در بدن آن حضرت مشاهده نشده بود و کفن وى همچنان تازه
مانده بود و از روى انگشترى وى که عبارت «العزة لله احمد بن موسى علیه‏السلام» بر
آن منقوش بود، وى را شناختند.[103] علاوه بر این چند مأخذ، که از نزدیکترین

منابع تاریخى محلى عصر اتابکان است، منابع دیگرى نیز در دست است که
آشکار شدن مشهد احمد بن موسى علیه‏السلام را به عصر امیر مقرب الدین نسبت
مى‏دهند، حمدالله مستوفى (750-680) در «نزهه‏القلوب» که به سال 740
ه.ق تألیف شده است، مجلسى در بحارالانوار، میرزا حسن فسائى (1316
ه.ق) در فارسنامه ناصرى، فرصت الدوله (1333 ه.ق) در آثار العجم،
سلطان الواعظین (1378 ه.ق) در شب‏هاى پیشاور، شیخ عباس قمى
(1350 ه.ق) در الکنى و الالقاب و محمد على مدرس در ریحانة الادب، از
جمله کسانى هستند که با تفاوت‏هایى اندک، گفته‏هاى شیرازنامه و شدالازار
را در کشف مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام در زمان امیر مقرب الدین برگزیده و
بازگو کرده‏اند.[104]

مآخذ یاد شده در چگونگى و علت کشف مشهد احمد بن موسىعلیه‏السلام
مى‏نویسد که امیر مقرب الدین به دلیل میل زیادى که به عمران داشت،
خواست عمارتى بنا و یا مرمت کند، هنگام حفر شالوده، قبرى ظاهر شد و
شخصى تمام اندام که همه اعضاى بدن وى سالم بود، در آن قبر یافتند و
چون نشان انگشترى وى را مشاهده کردند، معلوم شد که وى احمد بن
موسى علیه‏السلام است.

بناى اولیه مرقد احمد بن موسى علیه‏السلام در شیراز بعد از عصر مقرب الدین
مسعود بن بدر، در دوران‏هاى مختلف بازسازى، مرمت و تکمیل شده است.
صاحب شیرازنامه مى‏نویسد که در سال 744 هجرى (در این وقت به تاریخ
سنه اربع و اربعین و سبع مائه)[105] مادر شاه اسحق بن محمود، (ملکه تاشى
خاتون) که بانویى نیکوکار و اهل خیرات و صدقات بود[106] بر مرقد احمد بن
موسى علیه‏السلامبارگاه و گنبد بسیار زیبایى ساخت و مدرسه بزرگى نیز به آن
ملحق کرد.[107]

ابن بطوطه نیز در سال 748 هجرى قمرى گزارشى از اقدامات «تاشى
خاتون» مادر سلطان ابواسحاق ارایه مى‏دهد و درباره علاقمندى مردم شیراز
نسبت به زیارت احمد بن موسى علیه‏السلاممى‏نویسد:

«این بقعه در نظر شیرازیان احترام تمام دارد و مردم براى تبرک و توسل به
زیارت آن حضرت مى‏روند. تاشى خاتون مادر سلطان ابواسحاق (خود) نیز
مدرسه بزرگى و زاویه‏اى بر این مزار ساخته که در آن براى مسافران طعام
داده مى‏شود و دسته‏اى از قاریان همواره بر سر آن تربت قرآن مى‏خوانند.
خاتون شب‏هاى دوشنبه را به زیارت این بقعه مى‏آید و در آن شب قضات،
فقها و سادات شیراز نیز در آنجا گرد مى‏آیند و به ختم قرآن مى‏پردازند.
قاریان به آهنگ‏هاى خوش به قرائت مشغول مى‏شوند. خوراک، میوه و حلوا
به مردم داده مى‏شود و پس از اطعام، واعظ بالاى منبر مى‏رود. همه این
تفصیلات در فاصله بین نماز عصر و نماز شام صورت مى‏گیرد و خاتون در
غرفه مشبکى که مشرف بر مسجد است، مى‏نشستند و آخر سر هم بر در
مقبره، چون در سراى پادشاهان طبل و شیپور و بوق مى‏نوازند.»[108]

تاشى خاتون دهکده میمند را که گلزارهاى آن و گلابش بسیار معروف
است، وقف آستان احمد بن موسى علیه‏السلام کرد. وى علاوه بر این قرآنى درسى
مجلد به خلط ثلث که توسط یحیى جمالى صوفى در سال 746 هجرى
کتابت شده است، وقف آستان احمدى کرد.[109]

در زمان حکمرانى سلسله‏هاى صفویه، افشاریه و قاجاریه نیز املاکى
وقف آستان مقدس احمد بن موسى علیه‏السلام شد و تعمیرات متعددى در آن
صورت گرفت.[110] و مرقد آن حضرت تا به امروز تکمیل و توسعه یافته است.
از آن زمان تاکنون مردم و دوستداران اهل بیت  علیه‏السلامبراى زیارت آن حضرت
در حرم مطهرش گرد هم مى‏آیند. گویا صداى قاریانى که ابن بطوطه در
هفتصد سال پیش به وصف آن پرداخته است، هنوز با گذر سالیان دراز به
گوش مى‏رسد که در گوشه و کنار ضریح مطهر احمد بن موسى علیه‏السلام به تلاوت
قرآن مشغولند، و «کراماتى» که صاحب شدالازار هفت قرن پیش از آن سخن
گفته است،[111] هنوز هم تکرار مى‏شود و طبّال‏ها در نقاره‏خانه حرم، به رسم
دیرین، آن را آشکار مى‏سازند.

نسب شریف

علماى انساب به هنگام معرّفى مهاجران آل ابوطالب به قزوین، از
سکونت سیّد جلیل‏القدر شاهزاده احمد بن محمّد ابى الطیّب بن احمد ابى
على بن حسن القاضى بن زید بن عبداللّه‏ بن قاسم الامیر بن اسحاق العریضى بن
عبداللّه‏ الجواد بن جعفر الطیّار بن ابى‏طالب علیه‏السلام یاد مى‏کنند که مکنّى به ابوعلى
و ریاست شهر قزوین و نواحى آن را به عهده داشته است. شیخ الشرف
عبیدلى نسّابه از او به عنوان «انّه کان رئیسا بقزوین، ذامال و نعمة و حال
حسنة» یاد مى‏کند که نشان از موقعیّت اجتماعى، و ثروت و خصال پسندیده
او دارد. عمیدى و سیّد جعفر اعرجى، ضمن اشاره به سکونت او در قزوین و
موقعیّت ممتاز او در این شهر، دو فرزند به اسامى ابوطاهر محمّد و ابوالطیّب
محمّد براى وى ذکر مى‏کنند که آنان نیز داراى ثروت و شهرت به سزایى
بودند. از آنجاییکه خاندان جعفر طیّار در قزوین و نواحى آن سکونت
داشته‏اند، احتمال قوى دارد که مزار کنونى در روستاى حصارخروان متعلّق
به همین سیّد احمد ابوعلى الرئیس باشد که زیاده با حشمت و بزرگوار بود.
و به نقل برخى از محلّیان امامزاده احمد در باغ اختصاصى خود دفن
شده است.