مزارات ایران و جهان اسلام

این بقعه در حدود سیصد متری غرب روستای چاه خره از دهستان چغاپور و 37 کیلومتری جنوب غرب شهر خورموج واقع شده است.

اتاق فعلی، از جنس سنگ و گچ و به ابعاد 50/5 × 5/6 است. درِ آن چوبی، به عرض 75 سانتی‌متر است و درون ایوانی ساده در سمت شرق باز می‌شود. در دو طرف ایوان، دو سکو جهت نشستن قرار دارد. بقعه دارای چهار طاق نمای تزئینی در چهار جهت و سه طاقچه با طاق قوسی در اطراف است. دیوارهای بقعه از داخل و خارج کف‌مالی گچ شده و کف بقعه سیمانی و مفروش به قالی و موکت است.

مدفون در بقعه، شاه ابراهیم معروف به شاه پیر غیب است. برخی وی را از نوادگان امام صادق ‰ و برادر بی بی حوریه مدفون در کوه‌های غرب روستای فقیه احمدان دشتی به حساب آورده اند اما در این باره سندی ارائه نمی دهند. آقای محمّد عوض پور کارمند بازنشستة یکی از دوائر دولتی که قبلاً خادم این بقعه بوده، می‌گوید: شاه ابراهیم معروف به شاه پیر غیب از شیراز به دشتی آمده و دارای تذکره‌ای بوده که در بقعة دوقلوهای روستای حدکان نگهداری می‌شده است. نگارنده جهت به دست آوردن تذکره به آن بقعه مراجعه نمود اما چیزی به دست نیامد.

حدود یک قرن پیش، جد طایفة عوضی‌های ساکن روستای «زایر جافری» ـ که در جنوب بقعه است ـ اتاقی ساده برمزار شاه پیر غیب بنا می‌کند. چند سال بعد، یکی از نوادگانش به نام «حاج عوض» آن را مرمّت می‌کند. سال 1334 خورشیدی،حاج غلامحسین بهروزیان فرزند حاج عبدالله و نوة حاج عوض
اقدام به بازسازی بقعه می‌کند. در حین بازسازی، کتیبه‌ای سرخ رنگ و به خطی شبیه به میخی آشکار می‌شود که متأسّفانه توسّط کارگران شکسته و از بین می‌رود. آخرین تعمیر این بقعه، مربوط به سال 1354 خورشیدی است که باز توسّط فردی خیر از طایفة عوضی‌ها صورت گرفته است.

بر فراز بقعه، گنبدی گچی با خیزی نسبتاً زیاد و از نوع شلجمی تعبیه شده که در جانبین آن دو گلدستة کوچک دیده می‌شود. در زیر گنبد، قبر چهار گوش و گچی شاه پیرغیب قرار دارد. ارتفاع قبر 75 سانتی‌متر و طول و عرضش 208 در 94 سانتی‌متر است.

اگر چه راه امامزاده خاکی می‌باشد و فاقد هرگونه امکانات رفاهی و تفریحی است، با این وجود، به واسطة کرامات فراوان، محل نذر و نذور روستاهای مجاور بوده و ایّام پنج شنبه و دیگر ایّام به زیارتش می‌روند.

زمین زیارتگاه، 900 مترمربّع است و چند قبر در آن دیده می‌شود. در محوّطة بقعه، علاوه بر نخلستان، درختان کنار (سدر) و گز دیده می‌شود که در فصل بهار و تابستان، زوّار از سایة خنک آن‌ها بهره می‌برند.