مزارات ایران و جهان اسلام

بقعة این امامزاده در روستاى کودزر، در 30 کیلومترى  جادّة اراک به خمین و 7 کیلومتر دورتر از جادّه  ترانزیتی، نزدیک روستاى حسن‏آباد واقع شده و به «شاهزاده عبدالله» مشهور است.

بنا بر روى سطح مرتفعى که نزدیک سه متر از سطوح اطراف بلندتر است، با نقشة هشت ضلعى به ابعاد هر ضلع، 20/4 متر ساخته شده و داراى دو ورودی یکى در شمال شرقى و دیگرى در جنوب شرقى است. گنبد امامزاده،کروى یک پوش با پوشش سیمانى است. ارتفاع داخلى بنا،از کف تا گنبد، 15 متر است و تمام دیوارهاى داخلى، از ارتفاع یک تا 12 مترى گچ‌برى شده است؛ اما سطح زیر گنبد،فاقد تزیین است. شیوة گچ‌برى بنا، آن را به قرن ششم هجرى قمرى مربوط مى‏کند.

عمدة تزیینات بنا، شامل گچ‌برى‏هاى نفیس دیوارهاى داخلى است که تا زیر گنبد کار شده و در اثر مرور زمان، قسمت‌هایى از آن‏ها از بین رفته است. در جنوب بقعه نیز محراب گچ‌برى زیبایى قرار دارد که داراى کتیبه‏هایى از آیات قرآن (سوره‏هاى اسراء مؤمنون و اخلاص) به خط ثلث و کوفى است.

گنبد بقعه، آجرى و از داخل گچ‌کارى شده است. شکستگى‌هایى در بدنة داخل بنا وارد شده که به گفتة اهالى، متعلّق به میخ‏هاى چوبى است که حدود چهار سانتى‌متر در عمق دیوار کوبیده شده‏اند، تا شیروانى‏اى بر روى گنبد نصب کنند. نقش‏هاى گچ‌برى داخل حرم، از تنوع خاصّى برخوردار است و نقوش گیاهى مختلف را نشان مى‏دهد. یک نوع آن، نقش دایره‏اى است که نقش گل چهار پر گردان دارد.

متّصل به بقعة امامزاده عبداللَّه، بقعة دیگرى قرار دارد که گویند متعلّق به حلیمه خاتون، خواهر امامزاده عبداللَّه است. این بقعه، آجرى و داراى گنبد فلزى طلایى رنگ است. ازارة بقعه، آجر، کاشى‏هاى قرمز، آبی و فیروزه‏اى، سفید و لاجوردى است.

بر روى قبر امامزاده عبداللَّه، ضریح مطلّاى زیبایى نصب است که بر روى آن نوشته شده: «ضریح مطهّر امامزاده عبداللَّه فرزند امام موسى کاظم ‰ که به همّت امنا و نظارت ادارة کل اوقاف و امور خیریة استان مرکزى در سال 1380 ساخته و نصب گردید. میناسازى طرفه نژاد به طرّاحى و ساخت بهنام کبیرى سامانى، قلمزنى سیّد رسول احمدى».

به اعتقاد اهالى، امامزاده عبداللَّه از فرزندان امام موسى کاظم ‰ است. برخى نسب شریف او را با سه واسطه به امام هفتم ‰ منتهى مى‏دانند که از قرار ذیل است:

سیّد عبدالله بن محمّد الامیر بن احمد ابى‌الطیّب بن هارون بن امام موسى الکاظم ‰.

وى سیّدى جلیل القدر، عظیم الشأن و بسیار بزرگوار بود. علماى انساب، نسل و اعقاب احمد بن هارون را در قم و نواحى آن نوشته‏اند. بر این اساس، اکثر عموها و عموزادگان سیّد عبدالله در قم، تفرش، اراک و فراهان سکنى گزیده و منشأ آثار و برکاتى براى اهالى این مناطق بوده‏اند.

پدر امامزاده عبدالله، محمّد نام داشت که بنا به نوشتة علماى انساب، امیر منطقة قم بود و از او فرزندان زیادى به وجود آمده است. وى، فرزندى داشته به نام سیّد حسن که به عنوان «قائد الجندى» رهبر جیوش و فرمانده سربازان معروف بوده است.

سیّد عبدالله، به خاطر منصب دولتى پدر، و سیادت و شرافت نسب، از موقعیّت ممتازى برخوردار بود و در شهر «قم» به کسب دانش پرداخت و از سرآمدان عصر خویش شد و سپس به عراق عجم مهاجرت نمود. متأسّفانه در منابع موجود، از نام همسر و تعداد فرزندان و تاریخ وفات او سخنى به میان نیامده است، اما با وجود واسطه‏ها، در نسب شریف او مى‏توان گمان زد که وى در دهة آخر قرن سوّم هجرى وفات یافته باشد. آرامگاه او، اخیراً بازسازى شده و مورد توجّه دوستداران اهل بیت Œ مى‏باشد.

بقعة امامزاده به شمارة 1704 و در تاریخ 25/12/1364 به ثبت آثار ملّی و تاریخى رسیده است.