- سه شنبه ۲۵ شهریور ۹۳
بقعة این امامزاده در محلّة پایین شهر محلّات واقع شده و به «شاهزاده عبداللَّه» مشهور است. به نوشتة مدرّسى طباطبایى، در سال 1324 هـ . ق، به استناد خوابى پدیدار گردیده و چون در کنار راه قم به اصفهان قرار گرفته، رشد و گسترش سریعى داشته است، اما مرحوم فیض ، در «گنجینة آثار قم»، بناى اصلى آن را از آثار قبل از صفویّه مىداند و مىنویسد: بقعة مورد نظر، به شکل مربّع به دهانة 8 و ارتفاع 9 متر، مشتمل بر چهار شاهنشین، هر یک به دهانة 4 و عرض یک متر است که از هر کدام، به جز شاه نشین غربى، درى به خارج گشوده مىشود. در چهار زاویة بقعه، نیم طاقى بالا آمده و صورت چهار ضلعى را به هشت ضلعى و قدرى بالاتر، به شکل شانزده ضلعى و بالاى آن به فلکهاى تبدیل کرده و پاطاق گنبد عرقچینى بر آن استوار شده است. جدار بقعه، داراى نقّاشى غیر ممتازى به تاریخ 1343 هـ. ق است. بر فراز بقعه، گنبدى کلاه‌خودى به قطر و ارتفاع 12 متر از آجر وجود دارد که اینک با کاشىهاى خشتى پوشش یافته است.
در سه جانب بقعه، ایوان‌هایى وجود دارد. در بالاى درگاه ایوان شرقى، کتیبهاى به خط نستعلیق برجسته در زمینة گل و بوته گچ‌برى شده است و حکایت از مرمّت بنا در سال 1341 هـ. ق دارد.
به اعتقاد مرحوم فیض ، شخص مدفون در این بقعه،
جدّ شاهزاده اسماعیل مدفون در بیدقان قم و پسر عموی امامزاده علی بن جعفر مدفون در گلزار شهدای شهر قم است که نسب شریفش با چهار واسطه به امام جعفر صادق منتهی می‌شود که از قرار ذیل است:
ابوعبدالله حسین الجذوعی بن احمد الناعس بن حسین الرقی بن احمد الشعرانی بن علی العریضی بن امام جعفر صادق . وی مشهور به امامزاده عبدالله است که کنیه‌اش بر نام او سبقت گرفت و ابوعبدالله به امامزاده عبدالله تصحیف شده است.
علمای انساب، نخستین شخص مهاجر از این خاندان را که به قم آمده، ابوعبدالله حسین نام برده‌اند که معروف به
جذوعی بود و از مدینه به قم مهاجرت نموده و در این
شهر صاحب چندین فرزند شده که یکی از آن‌ها ابوالحسن علی الاصم است که به اعتقاد مرحوم فیض در کنار پدر،
در این بقعه مدفون است.
بقعة امامزاده عبدالله به شمارة 2556 و در تاریخ 05/11/1378 به ثبت آثار ملّی و تاریخی رسیده است.
- ۱۷۰۲
- ادامه مطلب
