مزارات ایران و جهان اسلام

مشهور به «سلطان ابراهیم»، بقعه این امامزاده در انتهاى روستاى ویرانه پیره زینل بیگ یا ابراهیم آباد[1] (از دهستان قوشخانه، بخش سرحد)، بر روى تپّه‏اى کم خیز در 67 کیلومترى شمال غرب شهر شیروان واقع شده است.

شالوده بنا از سنگ لاشه و ملاط گل ساخته شده و نماى آن کاه و گل است. اصل بنا به صورت مربّع و به ابعاد 7×6 متر است که از داخل به صورت مدوّر به قطر 6 و ارتفاع 5 متر است و گنبد مخروطى به ارتفاع 3 متر از آجر به آن اضافه شده است.

در وسط بقعه، صورت قبرى است که ابعاد آن 25/1×20/2 و به ارتفاع 70 سانتى متر ساخته شده و بر روى آن پارچه سبز نهاده‏اند. بقعه از چهار جهت داراى درى است اما در اصلى آن از جانب شمال باز مى‏شود و الباقى درها مسدود شده‏اند. در گذشته درى از جانب غرب به مسجد راه داشت که پس از تخریب مسجد در زلزله سال 75 ه. ش درِ آن مسدود شده است.

در بالاى تپّه و به فاصله حدود سى مترى بقعه، مقبره شهید برات محمّد فیضى قرار دارد که داراى آرامگاه است.

به اعتقاد اهالى، امامزاده سلطان سیّد ابراهیم فرزند بلافصل امام هفتم علیه‌السلام است، که این ادّعا منشأ صحیحى ندارد و ابراهیم بن موسى علیه‏السلام در سال 210 ه. ق در بغداد به دست مأمون عباسى، مسموم و به شهادت رسید. شاید این امامزاده با چندین واسطه به یکى از ائمه معصوم علیهم‏السلام و یا طبق شهرت به امام موسى کاظم علیه‏السلام نسب برساند که بر ما معلوم نیست!.