مزارات ایران و جهان اسلام

بر اساس کتاب «مراة البلدان» تالیف اعتماد السلطنه و «گنج دانش» اثر محمّد تقى حکیم، مقبره ابوالمحجن ـ ثقفى در حاشیه رود سرکان و درّه سرسبز و خرّمى قرار گرفته ـ که در محل، به پیر کمربسته شهرت دارد.

این مکان در میان انبوهى از درختان چنار، تبریزى، نارون، گردو و سرو قرار گرفته و از لحاظ لطافت هوا و چشم اندازهاى طبیعى بسیار جالب توجّه است. همچنین 6 اصله درخت چنار در کنار هم، به صورت مدوّر و به شعاع تقریبى 3 متر روییده‏اند، محیط تنه هر کدام حدود 7 متر مى‏باشد و منظره جالبى را به وجود آورده است. نحوه قرار گرفتن این شش درخت نسبت به هم، این تصوّر را به وجود مى‏آورد که، احتمالاً  درختان مزبور داراى ریشه مشترکى از یک درخت کهن‏سال‏ترى بوده‏اند که قرن‏ها پیش آن را قطع کرده‏اند و درختان فعلى از آن روییده ‏اند.

این مکان، که یکى از جاذبه‏هاى طبیعى و تاریخى است، داراى یک طرح عمرانى در حال اجرا مى‏باشد.

در پایان، اشعارى که شعراى محلّى در وصف حیقوق نبى علیه‏السلام و شهرستان تویسرکان سروده‏اند به اختصار ذکر مى‏ شود.

باید به خود ببالد، این شهر تویسرکان

  مانند بلده قم، یا خطّه خراسان

زیرا پیمبرى را، بگرفته او در آغوش

  حیقوق نامِ پاکش، محبوب حقّ سبحان

هم عصر دانیال و، همگام در رسالت

  چو کوه پاى بر جا، در نشر حُکم یزدان

بس قرن‏ها که پنهان، بود او زغفلت ما

  شمس حقیقت او، یکباره شد نمایان

در قرن چهاردهم، از هجرت محمّد صلى‏الله‏علیه‏و‏آله

  بردند پى به ذاتش، عشّاق ورادمردان[1]

* * *

میان شهر من این گلشن پاک

  حقیقت جوى بى باکى شده خاک

حقیقت گفته و شمشیر خورده

  خدا را گفته، در زنجیر مرده

حقیقت گفته پس او جاودان است

  نمیرد او، بهارى بى خزان است

نبى بوده، ز حق خوانده است، آرى

  زمستان را کند نامش بهارى

میان شهر پاکم آرمیده است

  دعا من مى‏کنم آیا شنیده است

پر از بوى شقایق هاست این جا

  و قبر پاک او این جاست این جا[2]

* * *

چون نگین بنشسته بر انگشترى شهر ما

  مرقد پیغمبرى والا مقام و راستین

شد به عهد باستان مبعوث بر قوم یهود

  این رسول پاکباز عرصه علم و یقین

مدفن او خاک پاک تویسرکان با دو هست

  جلوه گاه معرفت این آستان و این زمین

حق تعالى کرده پنهان دردل خاک سیه

 اندرین وادى گرامى گوهرى، درى‏ثمن[3]

* * *

تک گُلى از گلستان عشق، تویسرکان بود

  مرقدش زیبا و او چون اخترى تابان بود

شاخه‏اى از حضرت موسى نهفته این دیار

  کوکبى از کهکشان حضرت سبحان بود

از پى ترویج دین هر سوى گشتى او روان

  گاه زندان و گهى در معد خصمان بود

افتخار شهر ما باشد حیقوق نبى

  آنکه بى شک در جهان چون لؤلؤ ومرجان بود[4]

* * *

در جبین شهر تویسرکان ز اولاد کلیم

  شد حیقوق نبى ساکن به ادوار قدیم

مادرش «شونامیت» بابش «یشوعا» آن زمان

  هر سه در یکتا پرستى یار و غمخوار و ندیم

داده او مژده که آید در جهان دو شهسوار

  اوّلى عیسى و بعدش احمد والا تبار

تا به عهد «یوشیاهو» از اسارت شد خلاص

  شد شهید راه یزادان در همین شهر و دیار[5]

* * *

تویسرکان بود  شهرى بهشتى

  به هر بوم و برش بین باغ و بستان

حیقوق نبى مدفون در این شهر

  بود در صحنه تاریخ ایران

ابوالمحجن به سرکان کرده منزل

  که باشد شمع شب سوز مریدان

رضى آن عارف سوته دل پیر

  نموده خانه در کهسار فاران[6]

* * *

اى خفته به امر قادر پاک!

  طیب بدنت به دامن خاک

پیدا چو ستاره در پس میغ

  ظاهر شده‏اى فراز افلاک

بعد از دو هزار سالْ مهرت

  بسته دل عاشقان به فتراک

زینت گر شهر تویسرکان

  بردى سر شهر ما به افلاک

بر مرقد پاک نوربخشت

  ساییده، سر عاشقان بى‏باک[7]

* * *

گذارت گرفتد بر شهر پاکان

  بپرس از عاشق وارسته مهران

کجا بگرفته آرامش «حیقوق»

  تو را گوید سراى تویسرکان[8]