مزارات ایران و جهان اسلام

بقعة این امامزاده در چهار کیلومترى شمال غربی شهر کهک، در قلب روستاى سیرو واقع شده و به شاهزاده ابراهیم مشهور است.

بناى قبلى این بقعه از دورة صفوى بود و داراى گنبدى به بلندى هفت متر، هرمى برجى و آراسته به کاشى فیروزه‏اى بود و درگاه ورودى آن از سوى غرب به ایوانى باز مى‏شد که برابر آن رواقى بود و از آن رواق، درى به مسجد جنب مزار گشوده مى‏شد. بالاى درگاه مسجد، سنگ نوشته‏اى کوچک مشتمل بر نام بانى و تاریخ بنا قرار داشت. نماى داخلى بنا چهار ضلعى متساوى با جدار سفیدکارى، فاقد تزیینات، به دهانه چهار و ارتفاع 50/1 سانتى‏متر بود که در ارتفاع 5/2 مترى، با افزودن چهار نیم طاقى در گوشه‏هاى چهارگانه بقعه، صورت آن را به فلکه‏اى تبدیل کرده و پاطاق پوشش عرقچینى آن را بالا آورده بودند.

گنبد بیرونى بنا نخست به صورت کلاه‏خودى و بدون عنق بوده است و از پوشش زیرین بقعه، دریچه‏اى به محوّطه زیر آن باز مى‏شد، ولى بعداً تا محاذات تارک گنبد قبلى، عنقى بالا آورده و روى آن را گنبدى مخروطى به شکل کلاه‏درویشى افزوده‏اند. این گنبد بر فراز جرزى با جدار سفیدکارى به ارتفاع دو متر بنیان گذاشته شده بود که بدنه آن آراسته به کاشى‏هاى دوالى فیروزه‏اى به قطر و ارتفاع هفت متر بود.