مزارات ایران و جهان اسلام

بقعة این امامزاده در میان روستاى باغشجرد، در 19 کیلومترى شمال شرق شهر صفى آباد واقع شده و به شاهزاده محمّد مشهور است.

ساختمان بقعه، بنایى قدیمى و بجا مانده از دورة صفویّه است که شامل سردر، ایوان، گنبد و حرم می‌باشد. سردر بقعه به ابعاد 1×3 و ارتفاع 4 متر و درِ آن چوبى است و در بالاى آن یک طاق ضربى عرقچینى دارد که از سنگ لاشه و ملاط گچ ساخته شده و در سمت راست آن راه پلّه‏اى به بام بقعه تعبیه شده است.

ایوان بقعه در جانب مشرق قرار دارد و ابعاد آن 2×4 و ارتفاع 6 متر است. در طرفین ایوان دو سکو به صورت شاه نشین طراحى شده و طاق آن رومى و در بالاى سردر نقش دو غزال به چشم مى‏خورد که حکایت از تعمیر بقعه در دورة قارجاریّه دارد.

مرقد امامزاده در اتاقى مربع شکل واقع شده که هر ضلع آن 6 و ارتفاع آن 4 متر است. چهار زاویة اتاق را با ایجاد چهار گوشواره به هشت ضلعى تبدیل نموده و سپس توسّط فیل‌پوش‏ها به دایره و سرانجام گنبد بنا را بر آن استوار کرده‌اند. چهارصفّه در داخل اتاق به چشم مى‏خورد که در طرفین هر صفّه دو طاقچه به ابعاد 50×50 سانتى متر و ارتفاع 20/1 متر تعبیه شده و بالاى صفّه‏ها نیز چهار پنجره جهت نورگیرى و تهویّه هواى داخل احداث شده است.

گنبد بنا به شکل عرقچینى به قطر 6 و ارتفاع 4 متر است. تمام دیوارهاى داخلى با استفاده از رنگهاى طبیعى نقّاشى شده و با آیات قرآن و گل و بوته تزیین شده است. در وسط اتاق، صندوقى چوبى قدیمى به ابعاد 10/1×2 و ارتفاع 20/1 متر از مرقد امامزاده محافظت مى‏کند و داراى قاب و آلت و اشکال هندسى مختصرى است.

شالوده بنا از سنگ لاشه و ملاط گچ و ساروج و بخش‏هایى از آن مانند گنبد از آجر استفاده شده و ظاهراً ابتدا کاه‏و گل و سپس گچ اندود و بر روى آن نقّاشى شده است. زمین زیارتگاه حدود هزار متر مربع است. و دور آن محصور شده و به صورت قبرستان از آن استفاده مى‏شود. بقعه در جانب جنوب و غرب درى داشته که مسدود شده است.

بخش‌هایى از این بنا ترک برداشته که حفاظت و مرمّت از
آن ضرورى است، از این رو میراث فرهنگی استان درصدد مرمّت
آن است.

این بنا به شماره 5950 و در تاریخ 8/5/1381 به ثبت آثار ملّى رسیده است.

به اعتقاد اهالی، امامزاده محمّد از نوادگان حضرت امام موسی کاظم‰ است. از این رو برخی به استناد نوشتة ابن طباطبای نسابه از دانشمندان قرن پنجم هجری که محمّد بن اسماعیل بن جعفر بن محمّد بن ابراهیم بن محمّد بن عبدالله بن امام موسی کاظم‰ را ساکن خراسان می‌داند، این مکان را به او منسوب می‌دانند. وی در نیمه نخست قرن پنجم هجری وفات یافته است.