مزارات ایران و جهان اسلام

مرحوم آیتی، این سنگ را مربوط به قبر شاه ولی، و گویندة اشعار را شاه عبدالعلی غیاثی دانسته و گفته است که قبر شاه ولی در وسط همین بقعه است.

بر سنگ قبر سیاهرنگ دوّمی به ابعاد 48 × 152 و ارتفاع 28 سانتی متر، سه بیت زیر به خط نستعلیق نوشته شده است:

برفت از جهان قاسم بهـله دوز              که دست اجل خاک او داده بود

سر خود ندای شه اولیـــا کرد              روان جان شیرین به راه علی داد

قضا گفت تاریخ فوتش بگوئید               ولی اللهش هادی و مقتدا باد (985)

اثر دیگری که در این بقعه موجود است، کتیبه‌ای از آجر و به خط کوفی بنایی است که بر بالای سردرگاه ورودی ساخته شده و از آثار جدید است.

در صفّه‌ی این بقعه سه تن از سادات قل هواللّهی (شاخه‌ای از سادات عریضی) قرار دارد. مورّخین، زمان زندگی سادات مدفون در آنجا را از سدة سوم تا دهم هجری می­دانند. مؤلف تاریخ یزد می‌گوید در این بقعه، گنجی قرار داشت که محمّد بن مظفّر (م:‌ 765 ق) بعد از خراب کردن گنبد بقعه، آن را برداشته است. در بین مردم مشهور است که اگر در آنجا سورة‌ «قل هوالله»‌ هزار مرتبه با اخلاص خوانده شود، حاجت هر کس
 روا می­شود.

این بنا به شمارة‌ 13898 در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.[1]

به عقیده نگارنده نخستین شخص مدفون در این بقعه سیّد سلام الله فرزند سیّد حیدر بن نظام الدّین حسینی عریضی است که شرح حال آنان در قسمت امامزاده سیّد نصرالله و نظام الدّین گذشت.