مزارات ایران و جهان اسلام

بقعه این امامزاده در 15 کیلومترى شمال باخترى شهر تویسرکان بر روى تپّه‏اى درروستاى بوجان واقع شده که چشم انداز آن فوق‏العاده زیبا و دیدنى است.

بقعه به صورت مربّع و به ابعاد 10×20 متر مى‏باشد که چندین پنجره درجهات مختلف جهت نورگیرى تعبیه شده و در جنوب آن نیز دو اتاق رو باز احداث شده است. درِ بقعه از جانب شمال باز مى‏شود و دو در دیگر در مغرب و مشرق دارد که فعلاً مسدود است. در وسط بقعه چهار ستون بزرگ به فاصله سه متر از همدیگر قرار دارد که جهت استوار سازى گنبد بنا در نظر گرفته شده است.

بقعه این امامزاده در 20 کیلومترى شمال باخترى شهر تویسرکان و در ابتداى روستاى اشتران، مقابل مدرسه راهنمایى شهید مصطفى چمران رحمه‏ الله قرار دارد.

بقعه از خارج به صورت مربّع و به ابعاد 10×7 متر است که در و ایوان کوچک آن از جانب مغرب و رو به مدرسه باز مى‏شود. ایوان بقعه به ابعاد 3×7 و ارتفاع آن حدود 5/2 متر مى‏باشد که اخیرا با همّت اهالى بازسازى شده است. بقعه از داخل به صورت هشت ضلعى مى‏باشد که با ایجاد چند طاق نما در زاویه‏ها به دایره تبدیل شده و در نتیجه، گنبد عرقچینى بنابر آن استوار مانده است.

مشهور به «امامزاده سیّد ابراهیم»، بقعه این امامزاده در 5 کیلومترى خارج از آبادى زیدر[1] (از دهستان قوشخانه، بخش سرحد)، در 67 کیلومترى  شمال غرب شهر شیروان واقع شده است.

بقعه بر روى تپّه‏اى که به عنوان گورستان اهالى است، واقع شده و بنایى تازه ساخت مى‏باشد که ابعاد آن 5×5 متر و داراى گنبدى به قطر 5 و ارتفاع 3  متر است و درخت گزى در پشت آن روییده و ارتفاع آن بیش از 5 متر مى‏باشد. زمین زیارتگاه حدود پنج هزار مترمربّع است. متأسّفانه از سلسله نسب شخصیّت مدفون اطّلاعى حاصل نشد! و اهالى نیز خود درباره خفته در مزار اطّلاعى ندارند.

بقعه این امامزاده در خیابان شهید رجایى(رحمه الله) روستاى اندرمان و در انتهاى خیابان امامزاده ابوالحسن واقع شده است.

در گذشته (در سال 1335 هـ . ش) دیوار کوتاه گلى و مخروبه اى صحن را از زمین هاى پیرامون مشخص مى کرد و امامزاده در میان باغى قرار داشت که اطراف آن را قبرستانى در بر مى گرفت و تاریخ تمام سنگ هاى روى قبر مربوط به 1300 هـ . ش به بعد بود. درِ باغ و درِ ورودى امامزاده رو به شرق گشوده مى شد. هیچ چیزى که قدیم تر از سال 1275 هـ . ق باشد، در این امامزاده دیده نمى شد. تنها کتیبه تاریخ دار موجود در بنا کتیبه اى بود در ضلع شرقى که با خط سفید نستعلیق به صورت زیر روى آن نقش شده بود: «هذا المرقد المنوره حضرت امامزاده ابراهیم ابن موسى ابن جعفر(علیه السلام)، البانى هذا العماره حاجى محمّد على بزرگ سنه 1275».