مزارات ایران و جهان اسلام

یکى از آثار باستانى شهرستان تویسرکان، درخت چنار باغوار است، که در حیاط مسجد و محلّه‏اى به همین نام قرار دارد. وجه تسمیه نام باغوار این است که، در گذشته‏هاى دور، این مکان باغ بوده و این درخت، از آن باغ به یادگار مانده است.

این درخت، با بیش از دو هزار سال قدمت، یکى از کهن‏سال‏ترین درختان موجود در ایران است. اندازه محیط تنه آن در سطح زمین بیش از 20 متر مى‏باشد و در ارتفاع 5 مترى، به دو شاخه تقسیم شده است که محیط هر یک از آنها بیش از 4 متر مى‏باشد. این درخت تناور و کهن‏سال که تا سال‏هاى گذشته با ارتفاع بیش از 20 متر در کمال خرّمى و شادابى، شاخه‏هاى متعدّد و طویل خود را در اطراف گسترده بود و شاهد زندگى ده‏ها نسل از مردم این دیار بوده است. چند سالى مى‏باشد که در حال پژمردگى است و یکى از دو شاخه اصلى آن خشک شده و چنانچه در مورد علّت خشکیده شدن آن اقدام لازم به عمل نیاید، بیم آن مى‏رود در آینده‏اى نزدیک به کلّى خشک شود.

این گور در جنوب شرقی شهر دلوار واقع شده و به گور دختر مشهور است.

بنای گور دختر بسیار شبیه به مقبرة کوروش کبیر در پاسارگاد است و قدمت آن به سدة ششم قبل از میلاد برمی‌گردد. این بنا از 24 قطعه سنگ تشکیل شده است. در سنگ سوراخ‌هایی تعبیه شده که با بست‌های آهنی به هم وصل می‌شوند. در گور دختر همچنین عناصر هنر اورارتویی مانند شیروانی دو شیبه و نیز عناصر معماری ایلامی معبد چغازنبیل را می‌توان دید.

مقبرة صخره‏اى معروف به قارلى دام، در شمال دره ‏بند واقع شده و شامل دو اتاق باریک با یک جلو خان وسیع در روبرو می‌باشد و ورودى اتاقک اوّل به شکل چهار گوش است. ارتفاع مدخل و عرض آن به ترتیب حدود 95 و 60 سانتى‏متر است. گوشه‏هاى اتاقک مدور و فضاى آن کم است و بلندى آن از کف تا سقف اتاقک که ساده و مسطح است، حدود 70/1 متر است. اتاقک دوّم پشت اتاقک اوّل قرار دارد. فرم ورودى آن نیز که در میانة دیوارة عقبى اتاقک اوّل تعبیه شده، همان است که گفته شد. ارتفاع مدخل اتاقک دوّم هم که مقابل ورودى اصلى است، 92 و عرض آن 60 سانتى‏متر است.

در هفت کیلومترى غرب جادّة آسفالتة ماکو ـ بازرگان، و در مجاورت روستایى به نام فرهاد، مقبرة معروف فرهاد واقع شده است. قدمت این بنا به هفتصد سال قبل از میلاد مسیح مى‏رسد. این مجموعه از سه بخش تشکیل شده است:

اوّل: آن‌چه که در دل کوه کنده شده، شامل سه اتاق که مقبرة صخره را تشکیل مى‏دهد و به نام ایوان فرهاد خوانده مى‏شود.

دوّم: بقایاى دیوار سنگى مربوط به حصار محیطى که در دشت مقابل دخمة سنگى است و مبین وجود قلعه‏اى در این محل است.

سدوک در سى کیلومترى جنوب شهر ارومیه، نزدیک روستاى «خرم آباد» قرار دارد. در این منطقه دو دخمه روبروى یکدیگر در پس رفتگى مستطیل شکل طبیعى کوه دیده مى‏شود. شکل و ابعاد ورودى این دخمه‏ ها نشان مى‏دهد که تاریخ ساخت این دو بنا متفاوت است. دخمة پایینى از دو فضا تشکیل شده است؛ فضاى اوّل به عنوان فضاى واسطه بین خارج و اتاق جسد عمل مى‏کند. سقف و دیوارهاى آن ناصاف بوده و حالتی گنبدى شکل در سقف به وجود آورده است. کف آن‏ها با خاک پر شده و کف اصلى را پوشانده است. فضاى اتاق جسد با یک آستانة ورودى تقریباً مستطیل شکل از فضاى اوّلى (واسطه) جدا مى‏شود.

روستاى «بى‏بى کند» در شهرستان شاهین دژ قرار دارد. این گور دخمه با یک مدخل سنگى داراى چند اتاق تو در تو و یا منفرد است. در این اتاق‏ها که اغلب به هم راه دارند، ورودى، طاقچه‏هاى سنگى، نورگیر و... دیده مى‏شود.

این مقبره به شمارة 7385 و در تاریخ 12/11/1381 به ثبت آثار ملّی و تاریخى رسیده است.

این مقبره در حومة شهر چالدران، در جوار روستاى کلیسا کندى و جنوب غربى بناى تاریخى قره کلیسا در بخش «به‏به جیک» قرار دارد. نقشة بنا مستطیل شکل و مصالح آن از سنگ و طاق‏هاى آن از نوع رومى است. با توجّه به شکل معمارى مقبره، احتمالاً در قرن چهاردهم میلادی هم زمان با بازسازى ساختمان قره کلیسا بعد از زلزلة سال 1319 م احداث شده است.

 این مقبره به شمارة 16610 او در تاریخ 27/8/1364 به ثبت آثار ملّی و تاریخى رسیده است.

 روستاى تمتمان در فاصلة بیست کیلومترى ارومیه ـ سرو، قرار دارد و آثار تاریخى و با ارزشى چون غار تمتمان، استحکامات نظامى، مقابر مقبرة اورارتو و... را در خود جاى داده است. مقابر کشف شده شامل سه مقبرة معمور و دو مقبرة مخروبه دورة صفوى است. از سه مقبرة نسبتاً سالم، یکى داراى سنگ قبرى به تاریخ 1110 هـ. ق است. مقبره‏هاى سه گانه و دو مقبرة مخروبة تمتمان در یک ردیف قرار گرفته‏اند و همگى از بیرون به صورت چهار ضلعى و از داخل به شکل مدور هستند. مصالح به کار رفته در بناى آن‏ها سنگ‏هاى تراشیده و سنگ‏هاى رودخانه‏اى و آجر است.

از جمله آثار به جاى مانده از سلوکیان در نهاوند، آثار معبدى است که منسوب به سلوکیان است و به معبد «لااودیسه» معروف بوده است. مکان دقیق این معبد مشخص نیست، اما آثارى که از نواحى تپّه مرکزى شهر به نام تپّه دوخواهران به دست آمده، این احتمال را قوت مى بخشد، که محل معبد این مکان بوده است. این معبد را آنتیو کوس (آنتیو خوس) سوم پادشاه سلوکى در این شهر براى همسر خود، ملکه لااودیسه بنا کرده است. در حفاریهاى سال 1325 (1946 میلادى) کتیبه بزرگى به ابعاد 36×85 سانتیمتر در 33 سطر به خط یونانى پیدا شد، که مربوط به آنتیو کوس سوم است. ترجمه این کتیبه، توسّط «لویى روبرو» در شماره هفتم مجله «هلینکا» انتشار یافت.

در 15 کیلومترى شهر نهاوند، در ضلع شمالى روستاى بابا قاسم خرابه هاى مرتفعى وجود دارد، که از قلعه هاى دوره اشکانى بوده است. این خرابه ها، به خرابه هاى قلعه سرسام گبرى هم شهرت دارد. قسمتى از ساختمانهاى اهالى روستاى بابا قاسم نیز، بر روى بخشى از محدوده این تپّه بنا شده اند. همچنین، در سال 1369 باستان شناسان میراث فرهنگى، نمونه هایى از سفال هاى این تپّه را جهت آزمایش جمع آورى نموده اند. از این قلعه تاریخى، گرچه جز خرابه اى باقى نمانده است، اما جاى تامل است، که على رغم گذشت قرنها، چگونه هنوز هم ویرانه هایى بسیار مرتفع از این قلعه، بر جاى مانده اند؟ که شاید حاکى از شکوه و جلال و استحکام آنها بوده باشد. براى بازدید از این یادگار تاریخ باستان، مى توان از طریق جاده فرعى نهاوند، به روستاى باباقاسم منشعب از 8 کیلومترى جاده ورودى این شهرستان از سمت ملایر، اقدام نمود.

این تپّه در 19 کیلومترى جنوب غربى شهر نهاوند و 2 کیلومترى سرآب گیان و در کنار روستایى به همین نام قرار گرفته است و به عنوان یکى از قدیمى ترین آثار تاریخى، قابل بازدید و تحقیق مى باشد. باستان شناسان، قدمت این منطقه را 37 قرن قبل از میلاد مسیح(علیه السلام) مى دانند و مورّخان را عقیده بر این است که 5500 تا 5700 سال قبل، در این تپّه مردمانى مى زیسته اند، که از اقوام بومى ایران بوده اند و تمدّنى شبیه به تمدّن بین النهرین داشته اند. ولى بعدها، این قوم توسّط اقوام اروپایى و آسیایى از بین رفته و قوم جدید، تمدّن درخشان جدیدى را به وجود آورده اند که با تمدن بین النهرین شباهتى نداشته است.

براى اولین بار یکى از مورّخین به نام «هر تسفلد» در تپّه گیان یک نوع سفال منقشى مى بیند، که بنا به اظهار وى، نمونه هایى از آن سفال ها را در سال 1936 میلادى، نزد عتیقه فروشان همدان دیده است. لذا ـ چند سال بعد، موزه لوور پاریس به پرفسور رومن گریشمن و ژوژکنتنو ماموریت مى دهد، تا کاوش هاى وسیع ترى را در این محل انجام دهند. این کاوش ها در سال 1310 انجام شد و نتیجه مطالعات آنها در کتاب «کاوش در تپّه گیان نهاوند» منتشر گردید. او و هیئت همراه، تپّه گیان را تا عمق 19 مترى حفارى نمودند و در نتیجه تحقیقات خود، به 5 طبقه با خصوصیات متمایز برخورد نمودند، که نشانگر وجود 5 دوره از تمدّن قدیم بود و نشان مى داد که این منطقه داراى قدمتى در حدود 5700 سال است. به شرح زیر:

این بقعه در 25 کیلومترى شمال باخترى شهر نهاوند، در انتهاى خیابان شهداء و در میان گورستان روستاى گنبدکبود واقع شده است.

بقعه از سنگ لاشه و به شکل مربّع با گنبدى عرق چینى بوده که در سال 1383 هـ.ش فرو ریخته و جزو آثار باستانى به شمار مى آمده است. وجه تسمیه روستا هم به خاطر همین زیارتگاه است که در گذشته داراى گنبدى عرق چینى به رنگ کبود و با آجرهاى تیره بوده است. فعلاً دور بناى قبلى را سنگ چین نموده و در وسط آن صورت قبرى نمایان است که بر روى آن پارچه سبز نهاده اند. گویند هر کسى به درخت توتى که در مجاورت بقعه است جسارت کند و قصد بریدن آن را داشته باشد، مورد غضب قرار خواهد گرفت. روزهاى جمعه هر هفته از روستاهاى اطراف به این زیارتگاه روى مى آورند، با اینکه از دفن بودن یا نبودن شخصى در این مکان هیچ گزارش مستندى در دست نیست اما اعتقاد اهالى به این زیارتگاه زیاد است.

از دیگر اماکنى که مورد توجّه اهالى نهاوند است و گروهى از روستائیان به زیارت آن مى روند، زیارتگاه چهل تن یا چهل نابالغان مى باشد که در قلّه یکى از متفرعات گرو قرار دارد و کوه مزبور نام خود را از آن گرفته است.

از اینکه این چهل تن چه کسانى بوده اند و چرا به آنها چهل نابالغان مى گویند دانستنى هاى ما از حدود حدس و گمان فراتر نمى رود، بعضى را عقده بر این است که آنها از فرزندان امام موسى کاظم(علیه السلام) بوده اند که از مظالم خاندان عباسى به ایران آمده و در آنجا شهید شده اند. اگر چه این دیدگاه درباره اکثر زیارتگاه هاى ایران گفته مى شود و بیشتر آنان تنها بر اساس مسموعات و نقل قول هاى سینه به سینه است که اصالتى ندارد و منابع تاریخى و انساب بسیارى از آنان را رد مى کند. جالب اینکه عده اى از اهالى به ویژه بانوان همانطور که بنام ائمه (علیهم السلام) سوگند مى خورند بنام «چهل تن» نیز قسم مى خورند.