مزارات ایران و جهان اسلام

این بقعه در هشت کیلومترى جنوب خاورى محمّدآباد (مرکز بخش دودانگه) و در خارج از روستاى ورمرزآباد واقع شده است.

بقعه بر روى تپّه اى مشرف بر شالیزارهاى دشت فریم واقع شده و میان روستاى ورمرزآباد و دینه سر قرار دارد. بنا متعلّق به دوره قاجاریّه و به صورت مستطیل به ابعاد 5×8 متر است که بخشى از آن شامل ایوان چوبى است که خود مدخل اصلى حرم است که درب آن از جانب مشرق باز مى شود. پس از عبور از این فضا، به اتاق کوچکى به ابعاد 5×5 متر مى رسیم که توسّط یک پله بزرگ به آن راه دارد و صورت دو قبر در آن مشاهده مى شود. مرقد امامزاده را به ارتفاع هشتاد سانتى متر بالا آورده اند و پارچه هاى سبز روى آن انداخته اند. بام بقعه حلب سر است.

در چهار کیلومترى مرکز شهر سارى، بعد از میدان امام و پل هوایى، نرسیده به میدان تره بار، روستاى لیمون قرار دارد. در میان قبرستان عمومى روستا، بناى مستطیل شکلى به ابعاد 5×6 متر، از خشت و گل واقع است که جلوى آن را ایوان مسقّف بزرگى به ابعاد 5×10 متر که تماماً از چوب جهت استراحت زوّار و مجلس تعزیه ساخته اند، قرار دارد.

این بقعه در هیجده کیلومترى شمال شهر سارى، در روستاى جامخانه و در خیابان شهید حسن بالویى واقع است.

این آرامگاه مستطیل شکل و به ابعاد 20×10 متر است که شامل سه اتاق تو در تو است. مدخل امامزاده از جانب شمال و جنوب است. قبر امامزاده در وسط قرار گرفته و با تیغه اى به دو قسمت تقسیم شده که پشت آن آشپزخانه است. دو تالار در هر طرف مرقد وجود دارد که سقف آنها به اضافه سقفِ اتاقِ وسط، لمبه کوبى و جدیدسازاست و توسّط دربى به مرقد راه مى یابد. به جاى صندوق و ضریح، سکویى با استفاده از پوشش کاشى به ارتفاع 5/1 متر بالا آورده اند و بر روى آن پارچه هاى سبز انداخته اند. طول و عرض قبر را نیز 5/2 متر تعبیه نموده و درست در وسط این فضا که اتاقى 6×5 متر است قرار دارد.

این بقعه در هیجده کیلومترى شمال شهر سارى، در روستاى جامخانه واقع است.

بقعه به شکل مستطیل به ابعاد 13×5 متر است که شامل دو اتاق تو در توست. درب بقعه از جانب شمال باز مى شود و مرقد امامزاده پس از عبور از اتاق اوّل، در اتاق دوّم قرار دارد و قبر را به اندازه 2×2 متر و به ارتفاع هشتاد سانتى مترى بالا آورده اند و پارچه سبزى روى آن نهاده اند. قدمت بنا حدود پنجاه سال است.

زمین زیارتگاه که به عنوان قبرستان عمومى از آن استفاده مى کنند بیش از سه هکتار است. سرویسهاى بهداشتى و غسّالخانه در زاویه اى از صحن قرار گرفته و مرتب است.

از هویّت صاحب مرقد اطّلاعى حاصل نشد. اما به گفته دکتر منوچهر ستوده که مى نویسد: «اطراف امامزاده گورستان قدیمى است». حکایت از قدمت این مکان دارد که در طول زمان بازسازى شده و هویّت خود را از دست داده است.^([1])

برخى نیز او را عبدالله طالب برادر کوچک تر سیّد أحمد مدفون در همین روستا مى دانند. که در این صورت احتمال قوى داده مى شود که مدفون در بقعه سیّد عبدالله أبوطالب بن محمّد الشعرانى بن على بن حسین بن محمّد بن عبیدالله الأمیر بن عبدالله بن حسن بن جعفر الخطیب بن حسن المثنى بن امام حسن(علیه السلام) باشد. زیرا ابن طقطقى فرزندان سیّد محمّد شعرانى را ساکن در سارى ذکر نموده که دو تن آنها سیّد عبدالله ابوطالب و احمد نام داشته اند که ظاهراً عبدالله ابوطالب به عبدالله طالب تصحیف شده است.^([2])

در پنجاه و یک کیلومترى جنوب شهر سارى و در جاده کیاسر (مرکز بخش چهار دانگه)، خارج از روستاى دیدو در میان جنگلها و باغات روستائیان، بقعه تازه ساختى واقع شده که به امامزاده ابوطالب شهرت دارد.

بقعه شامل اتاقى مستطیل شکل به ابعاد 12×6 متر است که درب آن از جانب جنوب باز مى شود و ایوان چوبى نیز در دو جهت بقعه مشاهده مى گردد. شمال بقعه، مشرف به خیابان است و فاصله بقعه تا جاده اصلى، حدود سه کیلومتر مى باشد که خاکى است. ضریح امامزاده از آلومینیوم است و پارچه هاى سبز روى مرقد انداخته اند. اتاق دیگر در مجاورت بقعه است که از آن به عنوان انبار استفاده مى شود. زمین زیارتگاه حدود پانصد مترمربع است و درختان آزاد کهنسالى در صحن آن مشاهده مى شود که یکى از آنها بیش از ده متر قطر دارد که خشک شده است.

این بقعه در سى و یک کیلومترى شمال شهر سارى، در انتهاى روستاى پرکوه، میان مزارع گندم و بر تپّه اى بلند و مشرف بر جاده دودانگه و کوههاى اطراف قرار دارد.

بقعه تازه ساخت و به شکل مربع به ابعاد 6×6 متر است که گنبدى هرمى به قطر چهار و ارتفاع چهار متر بر بالاى بقعه تعبیه شده و نماى آن قیراندود است. درب بقعه از جانب جنوب باز مى شود و ایوانى به مساحت بیست متر در جلوى این درب ساخته اند که به عنوان شبستان از آن استفاده مى کنند. چشم انداز بقعه فوق العاده زیباست. صندوقى نه چندان قدیمى بر سر مزار است. زمین زیارتگاه حدود هزار مترمربع است و چندین اصله درخت آزاد در صحن آن مشاهده مى شود. دور تا دور صحن را با بلوک، دیوار کشیده اند.

در هیجده کیلومترى جنوب شهر سارى، در جاده دودانگه، روستاى سرسبز و زیباى امره قرار دارد که در آن یازده بقعه کوچک و بزرگ واقع است. هر یک از آن بقاع متبرکه در نزد اهالى از احترام ویژه اى برخوردارند. یکى از آن بقاع، بقعه ى کوچک امامزاده ابوالحسن است که در جاده اصلى منتهى به روستاى امره و در میان مزارع شالى و زیر درخت کهنسال آزاد قرار دارد. اطاقى ساده به طول شش و عرض چهار متر است و صندوقى تازه ساخت بر روى قبر نهاده اند. گویند خفته در مزار از خویشان سیّد مهدى و سیّد محمّد مدفون در همین روستا است.

این بارگاه باشکوه در سیزده کیلومترى جنوب خاورى شهر سارى، در بالاى تپّه اى مشرف بر رود تجن و با چشم انداز بسیار عالى و در انتهاى روستاى پایین کولا قرار دارد.

ساختمان امامزاده تازه ساخت و کرسى بلند و به صورت گنبدخانه و دو نمازخانه مجزا در جنوب و غرب آن مى باشد. دو چنار تنومند به ارتفاع تقریبى چهل متر مقابل ایوان بقعه استوار ایستاده که بالغ بر یکصد سال عمر آن است.

پس از عبور از شش پلکان به ایوان بقعه خواهیم رسید که دو کفشکن در کنار مدخل اصلى بقعه تعبیه شده است. بعد از عبور از این فضا، به اتاقى به طول ده و عرض شش متر مى رسیم که به عنوان شبستان از آن استفاده مى شود. اتاق بعدى مرقد امامزاده است که به ابعاد شش در هفت متر است که در وسط آن ضریح چوبى بر سکویى بیست سانتى مترى قرار گرفته و داخل آن نیز صندوقى چوبى قدیمى قرار دارد.

در جانب جنوب مرقد، مسجدى قدیمى به طول شش و عرض چهار متر است که ظاهراً متعلّق به قبل از قاجاریّه و نشانگر قدمت بقعه امامزاده و گویاى تخریب مزار و بازسازى ساختمان فعلى است. در غرب بقعه نیز مسجدى به طول هفت و عرض شش متر به جاى مسجد مخروبه ى قبلى ساخته اند که توسّط چندین پلکان به صحن امامزاده راه مى یابد.

گنبد بنا به صورت هرم با پوشش آلومینیوم و بر روى سازه اى مربع شکل به طول و عرض چهار متر و ساقه اى یک و بیست سانتى مترى قرار دارد. دو گلدسته بتونى بلند به ارتفاع تقریبى بیست متر، متّصل به فضاى ورودى در سمت جنوب بقعه دیده مى شود که بر شکوه و عظمت بنا افزوده است.

مقابل ایوان مسجد زنانه، زائرسرایى در سه طبقه در سال 1383 هـ . ش ساخته شده که شامل دوازده اتاق و دو انبارى است. طرح توسعه حرم امامزاده عبدالله از سال 1365 هـ . ش شروع شده، در سال 1383 و 1384 هـ . ش تعمیرات وسیعى من جمله نقاشى و رنگ آمیزى حرم مطهّر، محوطه سازى، و بهسازى مزار شهداء انجام شده است.

زمین زیارتگاه حدود یک هکتار است و ده هکتار نیز زمین شالى موقوفه دارد که توسّط درویش کمال الدّین در سال 806 هـ . ق وقف امامزاده شده است.

در ضلع جنوبى بقعه تکیه اى قاجارى که مربوط به 136 سال قبل است با سقف سفالى و نقشه مستطیل شکل به ابعاد دوازده در پنج متر قرار دارد که متشکل از فضاى نیمه باز اصلى و اتاقکى جهت انبارى است که هنوز مورد استفاده قرار مى گیرد.

این تکیه کرسى بلند و بوسیله پنج پلکان به قسمت مدخل و درب شمال و جنوبى آن راه مى یابد که یکى جهت ورود به انبار که به ابعاد چهار در پنج متر است که قبلا به عنوان مکتب خانه از آن استفاده مى شده است. درب جنوبى متعلّق به تکیه اى است که تماماً با چوب ساخته شده و در وسط آن محرابى قدیمى قرار دارد. بانى تکیه درویش گنجعلى و سازنده آن استاد ابوالقاسم و تاریخ ساخت سال 1294 هـ . ق ثبت شده است. آیة الکرسى به خط نستعلیق بسیار زیبا در بالاى سه ستون اوّل تکیه دیده مى شود که در نوع خود بسیار جالب است.

به اعتقاد اهالى، شخصیّت مدفون در بقعه، فرزند بلافصل امام موسى کاظم(علیه السلام)است که جهت زیارت امام رضا(علیه السلام)گرفتار مخالفان شده و در این مکان به شهادت رسیده است. پرواضح است که چنین داستانى درباره اکثر مزارات امامزادگان ایران ساخته شده و غالب آنها تهى از واقعیت است. در استان مازندران هیچ فرزند بلافصل امامى مدفون نبوده و کلا هیچ کاروانى از سادات جهت زیارت امام رضا (علیه السلام)از مسیر طبرستان در قرون ابتدایى اسلام، عازم خراسان نبوده و در هیچ یک از گزارشهاى مورّخان و علماى انساب به ثبت نرسیده است. طبرستان و شهر سارى مرکز سادات حسنى و حسینى است و تیره اى کوچکى از نوادگان امام موسى کاظم(علیه السلام)در طبرستان سکنى داشته اند که تعداد آنها به عدد انگشتان دست تجاوز نمى کند.

محل دفن عبدالله بن موسى(علیه السلام)

همچنان که در شرح حال امامزاده عبّاس مدفون در بلوار امام رضا(علیه السلام) اشاره شد، عبدالله بن موسى(علیه السلام) سیّدى بسیار جلیل القدر، عظیم الشأن و بزرگوار بود.

عبدالله بن موسى(علیه السلام)، از مادرى ام ولد «کنیز» بدنیا آمد.^([1]) شیخ طوسى(رحمه الله) او را از اصحاب امام رضا(علیه السلام)برشمرده^([2])، و نمازى شاهرودى اضافه مى کند که وى از اصحاب پدرش امام موسى کاظم(علیه السلام) و برادرش امام رضا(علیه السلام)بوده
است.^([3]) مامقانى از او به «امامى ممدوح» تعبیر مى کند.^([4]) بهرروى وى از محدثین بزرگ و در نزد همگان از مقام و منزلت بلندى برخوردار بود و در مدینه فتوى مى داد.^([5]) کتاب ابى داوود در خلق قرآن را روایت کرده^([6]) و «حسن بن دینار»^([7])، و «على بن سائح»^([8]) و «على المحمودى»^([9]) از وى روایت نقل مى کنند. «ابراهیم بن هاشم» او را توثیق کرده است.^([10])

محبت و احترام عبدالله بن موسى(علیه السلام) نسبت به امام جواد(علیه السلام) حکایت از معرفت او نسبت به امام(علیه السلام) زمان خود دارد.^([11]) هنگامى که امام رضا(علیه السلام)وفات یافت، تعدادى از شیعیان به مدینه آمدند تا فرزند و جانشین او امام جواد(علیه السلام) را زیارت کنند، آن گاه عموى آن امام (عبدالله بن موسى(علیه السلام)) در حالى که پیرمرد کهنسال خردمندى بود و لباس خشنى به تن داشت و میان پیشانیش در اثر سجده هاى زیاد و طولانى پینه بسته بود، بر آنان وارد شد، سپس امام جواد(علیه السلام) که کودک نه ساله بود به مجلس وارد شد و عبدالله هم به احترام امام(علیه السلام) از جاى برخاست، او را در آغوش کشید، میان پیشانى او را بوسید و مجلس پیرامون گفتگوى شیعیان با امام جواد(علیه السلام) ادامه یافت....^([12])

مرحوم مامقانى پس از ذکر روایت فوق قایل به عدالت عبدالله شده است.^([13])سیّد جعفر اعرجى از او به سیدى جلیل القدر و مقدم بر سایر سادات یاد مى کند.^([14]) ابن طباطبا او را ساکن در نصبین کوفه مى داند.^([15]) از اینرو قبرى به او در عراق در منطقه «خرم غماس» مشهور است.^([16]) سن او را هنگامى که در مدینه بود، نود سال نوشته اند.^([17]) ضامن بن شدقم وى را مکنّى به «ابوجعفر»^([18]) دانسته و به اتفاق نقل اکثر علماى انساب، عبدالله داراى سه دختر و پنج پسر به اسامى زینب، فاطمه، رقیه، احمد، محمد، حسین، حسن و موسى بوده است.^([19]) ابوطالب مروزى تعداد پسران وى را شش تن مى داند اما از ذکر نام آنها خوددارى کرده است^([20]) این احتمال که فرزند ششم او جعفر باشد بعید به نظر نمى رسد، چونکه او مکنى به ابوجعفر بوده است. لکن ضامن بن شدقم «على» را بر تعداد فرزندان اضافه نموده است.^([21])

عبدالله بن موسى(علیه السلام) به جهت سکونت در منطقه «عوکلان»^([22]) به عوکلانى مشهور شد^([23])، و فرزندان او نیز به «بنى عوکلانیون» خوانده شدند.^([24]) ابى نصر بخارى تداوم نسل وى را تنها از یک فرزند او «موسى الثانى» مى داند^([25])،
اما برخى فرزند دیگر او محمد را نیز جزو معقّبین ذکر نموده اند.^([26]) که به هرحال اعقاب او در کوفه، نصبین، سیرجان و رمله و مصر پراکنده بودند.^([27])

از تاریخ وفات او هیچ اطلاعى در دست نیست و درباره محل دفن او نیز بین مورخان و علماى انساب اختلاف است. اما نسبت او به «عوکلان» نشان مى دهد که تا آخر عمر خود در آنجا بوده است، اما ابن طباطبا وى را ساکن در کوفه مى داند^([28])، ظاهراً این موضوع پس از بازداشت امام جواد(علیه السلام) به عراق مى باشد که وى نیز به آنجا مهاجرت نموده است و در آنجا وفات یافته باشد و مزارى در کوفه به او منسوب است.^([29])

به هرحال هیچ مدرک معتبرى دال بر مهاجرت عبدالله بن موسى که پیرمردى نود ساله بود، به ایران در دست نیست، با این حال اقوال متعددى مبنى بر دفن او در شهرهاى ایران گزارش شده که هیچکدام آن منشاء صحیحى ندارد به برخى از آنها اشاره مى شود.

مزارات منسوب به عبدالله بن موسى(علیه السلام)

شیخ عبدالجلیل قزوینى رازى در هنگام توصیف علماى «آبه» گوید: «شهادتگاه عبدالله و فضل و سلیمان فرزندان امام موسى کاظم(علیه السلام) در آبه است. محل قبور این عزیزان نورانى و پر از قبور علماء و فقها است.»^([30])

قاضى نورالله مرعشى در کتاب مجالس المؤمنین نیز در وصف مزارات آبه گوید: «مشاهدى که در آبه قرار دارد عبارتند از: شهادتگاه عبدالله و فضل و سلیمان فرزندان امام موسى کاظم(علیه السلام) که آنها مشاهدى نورانى است.»^([31])

سیدحسین بن مساعد حسینى در حاشیه اش بر عمدة الطالب گوید: «قبر عبدالله در روستایى از روستاهاى ساوه مشهور است و من در ماه رمضان سال 918 آن را زیارت کردم.»^([32])

همچنین شیخ عبدالجلیل رازى قزوینى از صفى الدّین ابوالمحاسن همدانى نقل مى کند که قبر عبدالله بن موسى(علیه السلام) در ارجان است.^([33])

حمدالله مستوفى قزوینى نیز آنجا که از اولاد امام موسى کاظم(علیه السلام) یاد مى کند، محل دفنش را در ارجان دانسته است.^([34])

نمازى شاهرودى در کتاب رجالش مزار وى را در پنج فرسنگى قم در مسیر جاده اصفهان مى داند.^([35])

عباس فیض قبر کنونى در قم را معتبر نمى داند و لذا براى او هیچ نسبتى ذکر نمى کند.^([36])

در وسط شهر گرگان گنبد مرتفع و با صولتى وجود دارد که به اعتقاد اهالى او از فرزندان امام موسى کاظم(علیه السلام) و برادر امام رضا(علیه السلام) است و مورد احترام و اعتقاد قاطبه اهالى استان گلستان و مسافرین این منطقه است. به احتمال قوى امامزاده مذکور «عبدالله ابو محمّد جرجانى بن محمّد اعرابى بن قاسم بن حمزة بن موسى(علیه السلام)» مى باشد. برادر وى امامزاده عبّاس مدفون در بلوار امام رضاى شهر سارى است.^([37])

شیخ ذبیح الله محلاتى قبر عبدالله بن موسى(علیه السلام) را در سمت غربى خارج از شهر ملایر دانسته است.^([38]) با این حال هیچ یک از مورخانى که به نظرات آنان اشاره شد، منبع مهاجرت و شهادت و دفن عبدالله بن موسى(علیه السلام) را در شهرهاى قم، ساوه، ملایر، ارجان و... ذکر ننموده اند. بنابراین نمى توان اقوال فوق را تأیید نمود، خصوصاً گفتار ابن طباطبا که وى را ساکن در نصیبین مى داند مقدم بر همه ى اقوال و مقرون به صحت است.^([39])

شخصیت مدفون در بقعه پایین کولا

همچنان که در شرح حال امامزاده حمزه رضاى هولار اشاره شد، جمع کثیرى از سادات حسنى در دستگاه حسن بن زید داعى به خدمت مشغول بودند و در جریان حمله یعقوب لیث صفارى به سارى در رکاب حسن بن زید به شهادت رسیدند. از این رو به اعتقاد ما شخصیّت مدفون در این بقعه سیّد عبدالله بن عیسى بن محمّد البطحانى بن قاسم بن حسن بن زید بن امام حسن(علیه السلام)است که به گفته ى ابوالحسن عُمَرى در طبرستان = سارى وفات یافته است و همین قول را سیّد عبدالرزاق کمونه تایید کرده است.^([40])

به احتمال قرین به یقین، عبدالله بن عیسى، به عبدالله بن موسى تصحیف شده و سپس تصوّر کردند که منظور از موسى، امام موسى کاظم(علیه السلام) است که اشتباهى بیش نیست.

علاّمه سیّد مهدى تفرشى نیز عبدالله بن عیسى را متوّفى در طبرستان ذکر نموده است.^([41]) از آنجاییکه جمع کثیرى از سادات بطحانى و پسرعموهاى سیّد عبدالله در خدمت حسن بن زید داعى در سارى سکونت داشته اند،^([42]) این ادّعا را تایید مى کند که شخصیّت مدفون در این بقعه، سیّد عبدالله بن عیسى باشد.

دلیل دیگر، دو برادر بزرگوار عبدالله، بنام هاى حمزه اکبر و حمزه اصغر که اینک آرامگاههاى آنان در روستاى هولار و اسرم است در سال 260 هـ . ق بدست سربازان یعقوب لیث صفار به شهادت رسیدند که خود حکایت از به شهادت رسیدن و وفات سیّد عبدالله و دفن او در این مکان دارد.^([43])

برادر دیگر امامزاده عبدالله، على نام داشت که نقابت = سرپرستى سادات شهر سارى را از سوى حسن بن زید داعى بعهده داشت و فرزند او داود از نزدیکان و اصحاب سرّ داعى بشمار مى رفت.^([44])

برادر دیگر سیّد عبدالله، حسین نام داشت که در طبرستان = سارى سکونت داشته و داراى فرزندانى در این شهر بوده است.^([45])

علاوه بر موارد فوق، بالغ بر شصت تن از برادرزادگان و پسرعموهاى امامزاده عبدالله در شهر سارى به عنوان نقیب، قاضى، امیر و امام جماعت و فقیه سکونت داشته اند که اینک قبور آنان به عنوان فرزندان امام موسى کاظم(علیه السلام)شهرت دارند که در این کتاب به برخى از آنان اشاره شده است.

این بقعه در چهارده کیلومترى شمال خاورى شهر سارى و در میان گورستان عمومى روستاى پاشاکلا واقع است.

در صحن بزرگِ مسجدِ جامعِ قریتین پاشاکلا، مزار کوچک امامزاده ابراهیم و مهدى به شکل مربع به ابعاد 6×4 متر با بام پشم سیمان (ایرانیت) قرار دارد که بر بالاى آن گنبد شلجمى کوچکى کار گذاشته اند.

در بیست و هفت کیلومترى شمال خاورى شهر سارى، روستاى بزمین آباد قرار گرفته است. در انتهاى روستا پس از عبور از باغات مرکّبات، قبرستان بزرگى قرار دارد. در وسطِ قبرستان، زیارتگاه امامزاده عبدالله واقع است که از احترام ویژه اى در نزد اهالى برخوردار مى باشد.

بناى آرامگاه به صورت برجى استوانه اى و گنبدى مخروطى به ارتفاع چهار متر است که شباهت زیادى به بناهاى ساخته شده در قرون هشت و نه دارد. ولى با توجّه به تکنیک ساخت بنا و ضعف کلى موجود در سازه بنا احتمالا احداث بنا در ادوار بعد یعنى پس از قرن ده و توسّط مردم عادى بوده است. بدنه برج پوشیده از اندودى خاکسترى از جنس ساروج بوده و در قسمت ورودى نمازخانه اى جدید احداث شده است.

در نوشته ى سر درب اصلى حرم، تعمیرات و الحاقات حرم را مربوط به سال 1358 هـ . ش ذکر نموده است. این تعمیرات شامل دو اتاق تو در تو به ابعاد 4×5 متر و 4×6 متر است که پس از عبور از این دو اتاق به مزار امامزاده راه مى یابند.

قبر امامزاده درست در وسط برج قرار گرفته و به اندازه شصت سانتى متر بالا آورده اند و روى آن را با پارچه سبز پوشانیده اند.

با توجّه به ساختار ضعیف بناى آرامگاه و زلزله هاى گذشته، ترکهاى زیادى در قسمتهاى مختلف بنا مشاهده مى گردد که در صورت عدم رسیدگى به موقع باعث تخریب بنا خواهد شد. همچنین رویش گیاهان خودرو روى گنبد باعث نفوذ رطوبت به داخل برج گشته که آثار آن به صورت لکه هاى تیره رنگ در سطح زیرین گنبد قابل رویت مى باشد. زمین زیارتگاه حدود یک هکتار است و آنچه بیشتر از همه جلب توجّه مى کنند، درختى به قطر چهار متر در وسط حیاط قرار دارد که بسیار بزرگ و شکوهمند است. در میان ریشه ها و تنه ى خشک آن شمع روشن مى کنند. در جانب جنوب بقعه غسّالخانه و سرویسهاى بهداشتى قرار دارد که نیاز به تعمیرات جدّى است.

برخى خفته در مزار را به جهت تشابه این مرقد با دیگر مزارات سادات مرعشى، از مرعشیان برشمرده اند که دلیل قطعى نمى توان بر آن اقامه نمود. از طرفى پیرانِ محل، خفته در مزار را امامزاده عبدالله و معروف به ابوهاشم مى دانند که منظور کنیه امامزاده است که بر نام او غلبه کرده است. اگر این شهرت محلى صحیح باشد شخصیّت مدفون در بقعه باید سیّد عبدالله ابوهاشم بن زید بن محمّد بن یحیى بن محمّد الأعلم بن عبیدالله بن محمّد بن عبدالرحمن الشجرى بن القاسم بن الحسن بن زید بن امام حسن(علیه السلام) باشد زیرا علاوه بر اینکه نام او عبدالله است کنیه ى او نیز ابوهاشم است.

امام فخر رازى پدر سیّد عبدالله یعنى زید را نقیب و سرپرست سادات سارى برشمرده و مى نویسد او دو فرزند به اسامى حسن و ابوهاشم عبدالله داشته است.^([1])

ابوطالب مروزى، دیگر عالم انساب، همین قول را پذیرفته و مى نویسد: «له أعقاب بها کثیرة فیهم رؤسا و نقباء و له أخ یسمى الحسین الرسول له ولدان اعقبا بربحة. یعنى براى زید نسل زیادى در سارى بودند که برخى از آنان از بزرگان و سرپرست سادات بودند. براى زید برادرى بنام حسین رسول است که دو فرزند داشت که داراى نسل بودند و در ربحه مى زیسته اند.^([2])

علامه کمونه زید را نقیب سارى ذکر نموده و براى او نیز دو فرزند به اسامى حسن و عبدالله ابوهاشم قایل شده است. او همچنین مى نویسد: سیّد عبدالله ابوهاشم، پس از پدر نقابت سادات سارى را به عهده داشته است.^([3])

از آنجاییکه روستاى بزمین آباد در مجاورت روستاى زید سفلى و علیا قرار دارد، ما را به این نکته رهنمون مى سزاد که در گذشته به خاطر سکونت زید بن محمّد بن یحیى بن محمّد اعلم حسنى در این روستا بنام او خوانده شده. و اینک به همان نام شهرت دارد^([4]). از اینرو مدفون بودن فرزند زید یعنى سیّد عبدالله ابوهاشم در مزار کنونى خالى از حقیقت نیست. اما متأسّفانه در منابع موجود از تاریخ وفات او هیچ ذکرى به میان نیامده است. نقابت او بر سادات و موروثى شدن این منصب معنوى در میان خاندان او، حکایت از موقعیّت اجتماعى و زهد و تقوى او دارد.

این بقعه در دوازده کیلومترى خاورى محمّد آباد (مرکز بخش دو دانگه)، مقابل قبرستان عمومى روستاى پارت کلا واقع شده است.

بنایى نسبتاً قدیمى به شکل مستطیل و به ابعاد 10×5 متر، با پوشش بام حلب سر و شامل دو اتاق تو در توست که اتاق اوّل به عنوان شبستان یا نمازخانه استفاده مى شود که ابعاد آن 2×5 متر مى باشد. اتاق دوّم که مرقد امامزاده در آن است، صورت دو قبر در آن نمایان مى باشد و سیّد ابراهیم و مهدى را برادر همدیگر مى دانند.

این بقعه در نُه کیلومترى شمال خاورى نکا در میان گورستان محل، پس از عبور ردیفى از درختان سرو به بقعه امامزاده عبدالله خواهیم رسید که در میان درختان بلند آزاد محصور شده است.

بنایى مستطیل شکل به ابعاد 16×5 متر است که شامل دو اتاق تو در توست. دو درب در جانب مغرب و مشرق دارد و هشت پنجره نیز در اتاق تعبیه شده است. قبر امامزاده در اتاق کوچکى قرار دارد و با آجر و سیمان آن را بالا آورده و طول دو و عرض 20/1 و اتفاع 30/1 سانتى متر ساخته اند و بر روى آن پارچه هاى سبز انداخته اند. بام بنا سفال سر است و اخیراً تعمیراتى در آن صورت گرفته اما هنوز از لایه هاى سقف باران مى چکد. کف و دیوارهاى داخل حرم موزائیک و جدار خارجى با سنگ مرمر تزیین شده است. زمین زیارتگاه حدود چهار هزار مترمربع است.

متاسفانه از هویّت صاحب مرقد اطّلاعى حاصل نشد و اهالى خود نیز تاریخچه اى از آن نداشته اند. قدیمى ترین کتیبه موجود در بقعه متعلّق به سال 860 هـ . ق (عهد مرعشیان) است که بر روى یکى از درهاى آن تعبیه شده است.

در هیجده کیلومترى جنوب شهر سارى و در سمت راست جاده دودانگه، روستاى سرسبز و زیباى امره واقع شده که در آن یازده بقعه کوچک و بزرگ وجود دارد. یکى از آن بقاع متبرکه که اخیراً بازسازى شده است، بقعه امامزاده سیّد عبدالله مى باشد که بنایى تازه ساخت با ایوانى کوچک و دو اتاق تو در تو است و مدخل اصلى آن از جانب شمال باز مى شود، سقف بقعه پشم سیمان (ایرانیت) است.

قبر امامزاده در اتاق اوّل سمت چپ واقع شده و کمى بالاتر از آن قبر دیگرى است که متعلّق به فرزند او سیّد محمّد بن عبدالله است. بر روى هر دو قبر صندوق چوبى تازه ساختى قرار دارد.

زمین زیارتگاه حدود پانصد متر است و قبور کسان اهالى روستا در صحن آن قرار دارد. به گفته اهالى مادر سیّد محمّد و همسر سیّد عبدالله در کنار وى مدفون هستند که به سیّده ذریّه خانم شهرت دارد.

این بقعه در چهار کیلومترى خاورى شهر سارى، در حدود 5/1 کیلومترى جاده اصلى نکا به سارى، در میان قبرستان عمومى روستاى آب بندانسر قرار دارد.

بقعه به شکل مستطیل به ابعاد 15×8 متر که درب آن از جانب مشرق باز مى شود. در سه جهت بقعه پنجره هایى تعبیه کرده اند و قبر امامزاده در انتهاى بقعه قرار گرفته و صندوقى چوبى به طول دو و عرض 20/1 و ارتفاع 30/1 سانتى متر از مرقد محافظت مى کند.

بجهت واقع شدن بقعه بر روى تپّه اى کوتاه، توسّط هفت پلکان به بقعه راه مى یابد. در داخل بقعه قبر یکى از شهداى جنگ تحمیلى و قبور چند تن از مؤمنین مشاهده مى شود.

زمین زیارتگاه حدود چهار هزار و دویست مترمربع مى باشد و چندین اصله درخت آزاد مشاهده مى شود.

در هفت کیلومترى شمال شهر سارى، روستاى فیروزکنده واقع است که به دو قسمت بالا و پایین تقسیم شده است. در پایین محله روستاى فیروزکنده، زیارتگاه امامزاده ابراهیم و اسماعیل قرار گرفته است.

بناى قبلى امامزاده که از خشت و گل بوده را حدود هشت سال قبل تخریب و بجاى آن بناى جدیدِ مربع شکلى به ابعاد شانزده متر ساخته اند که در وسط آن صندوق چوبى به طول دو و عرض یک و ارتفاع 10/1 سانتى متر قرار دارد که متعلّق به حدود پنجاه سال قبل است. در بالاى این فضا، گنبد هرمى چهار ترک بنا به ارتفاع تقریبى پنج متر واقع شده که فاقد هر گونه تزیین است. زمین زیارتگاه حدود پنج هزار متر مربع است و دو طرف آن قبور مؤمنین قرار دارد و بقعه ى امامزاده در منتهى الیه این صحن واقع شده است.

در پنجاه کیلومترى جنوب خاورى شهر سارى، در میان کوههاى ناجم روستاى ورنام سفلى قرار دارد. در کنار حسینیه یا مسجد محل، دور درخت بسیار تنومندى را با چوب نشان و نرده کشیده اند و قایل به مدفون بودن امامزاده اى هستند. ظاهراً در گذشته نزدیک درخت بقعه اى برپا بوده که تخریب شده است.^([1])

از صحّت و سقم این مزار و اینکه آیا واقعاً کسى در اینجا مدفون است آگاهى نیست. ظاهراً در مازندران هر جا که درخت تنومندى یافت شود مورد تقدیس و احترام اهالى است و این در شهرستان سارى به یک واقعیّت مبدّل شده است.

این بقعه در چهارده کیلومترى شمال خاورى شهر جویبار و در وسط روستاى عباسعلى کَش، میان گورستان عمومى محل واقع است.

بقعه هشت ضلعى تازه ساخت است که هر یک از اظلاع آن 4 و 8 متر و درب آن از جانب شمال باز مى شود و پنجره هایى جهت نورگیرى در سه جهت دارد. در جلوى بقعه مسجد بزرگى احداث نموده اند که ابعاد آن 22×10 متر است و دربى به حرم امامزاده تعبیه نموده اند.

بر بالاى بقعه، گنبد هرمى به ارتفاع پنج متر است که با حلب زرد مزیّن گشته و در مرکز آن گنبدى شلجمى به ارتفاع دو متر نصب نموده اند. در زیر همین گنبد قبر امامزاده قرار دارد که توسّط ضریح آلومینیومى از مرقد محافظت مى شود.

زمین زیارتگاه حدود سه هزار متر مربع است و بقعه و مسجد کرسى بلند است که به اندازه شصت سانتى متر از سطح حیات بلندتر و توسّط چهار پلکان به آن راه مى یابد. سرویسهاى بهداشتى در منتهى الیه حیاط قرار دارد و بسیار مرتب است.

شخصیّت مدفون در بقعه از دیرباز عباسعلى شهرت داشته حتّى نام روستا از نام امامزاده برگرفته شده است.

این بقعه در دوازده کیلومترى جنوب محمّد آباد (مرکز بخش دو دانگه)، در مرتفع ترین جاى روستاى میانا، در مسیر جاده میانا به سنگده، بر روى تپّه اى مشرف به روستاى میانا و پاجى، با چشم انداز فوق العاده زیبا و دیدنى و وصف نشدنى واقع شده است

این بقعه در چهل و یک کیلومترى جنوب خاورى شهر سارى، در جاده چهاردانگه و خارج از روستاى سرخ ولیک بر روى تپّه اى واقع شده که چشم انداز آن فوق العاده زیباست.

بناى قبلى که از خشت و گل بوده را تخریب و بجاى آن بنایى هشت ضلعى با بام پشم سیمان (ایرانیت) در حال ساخت است. هر یک از اضلاع بقعه چهار متر و چندین پنجره در جهت هاى مختلف دارد. ایوان کوچکى به ابعاد 3×2 متر در جلوى بقعه احداث شده که به عنوان مدخل حرم از آن استفاده مى شود و درب آن از جانب مغرب باز مى شود. زمین این زیارتگاه حدود دویست متر مربع مى باشد.

این بقعه در چهل و یک کیلومترى جنوب خاورى شهر سارى، در جاده چهاردانگه و خارج از روستاى سرخ ولیک بر روى تپّه اى واقع شده که چشم انداز آن فوق العاده زیباست.

بناى قبلى که از خشت و گل بوده را تخریب و بجاى آن بنایى هشت ضلعى با بام پشم سیمان (ایرانیت) در حال ساخت است. هر یک از اضلاع بقعه چهار متر و چندین پنجره در جهت هاى مختلف دارد. ایوان کوچکى به ابعاد 3×2 متر در جلوى بقعه احداث شده که به عنوان مدخل حرم از آن استفاده مى شود و درب آن از جانب مغرب باز مى شود. زمین این زیارتگاه حدود دویست متر مربع مى باشد.

به احتمال قوى او سیّد عبّاس بن ابراهیم العطّار بن على بن عبدالرحمن الشجرى بن قاسم بن حسن بن زید بن امام حسن(علیه السلام) است که در دستگاه حسن بن زید داعى از موقعیّت ممتازى برخوردار بوده است. وفات او باید در دهه ى آخر قرن سوّم هجرى باشد. شرح حال او و پدرش سیّد ابراهیم مدفون در سوچلما به تفصیل در این کتاب آمده است.^([1])