مزارات ایران و جهان اسلام

وى بعد از ابوطالب هارونى متوفّاى 424 هـ . ق در دیلم قیام نمود و توانست تمام مناطق دیلمان و گیلان را متصرّف شود و حکومتى مستقل تشکیل دهد و خود را ملقّب به مهدى لدین الله نماید. او مشهور به امام هادى حقینى است و در زمان او تمام علماى گیلان و مازندران اتفّاق داشتند که31 علم او، وى را جامع امامت مى کند. از این رو با او به امامت زیدیّه بیعت کردند و او بر کفّار باطنیّه سخت گرفت و آنان را از گیلان خارج نمود. عاقبت این سیّدجلیل القدر نیز در روز دوشنبه ماه رجب سال 490 هـ . ق وفات یافت. نقل شده است بعد از صد سال از وفاتش هنگامیکه قبر او نبش شد، بوى خوشى از آن برپا گشت و همگى تعجب کردند زیرا; حتى رنگى که بر محاسن خود گذاشته بود تغییر نکرده بود و این نشانه از زهد و تقوى و خلوص او دارد. وى وصیت نامه اى دارد که عقلهاى آدمى را مبهوت مى کند.^([2])