مزارات ایران و جهان اسلام

بناى ساده اى در انتهاى روستاى سنگ ریزه و در میان انبوه درختان آزاد، که ارتفاع برخى از آنها به بیش از چهل متر مى رسد، واقع شده است.

بقعه به صورت مربع مستطیل و شامل دو اتاق تودرتو است که مدفن امامزاده در وسط اتاق دوّم قرار دارد. پوشش بام بقعه حلب سر و جلوى آن را با استفاده از آهن و پشم سیمان (ایرانیت) تبدیل به ایوان نموده اند.

به جهت ارتفاع بلند درختان و شاخه و برگهاى زیاد آن، نور خورشید به ندرت به سطح همکف زمین مى رسد، همین امر باعث شده که تمام صحن هزار مترى حرم، سایه بانى براى زوّار باشد.

متأسّفانه از هویّت صاحب مرقد اطّلاع دقیقى حاصل نشد و اهالى او را از نوادگان امام موسى کاظم(علیه السلام) مى دانند و براى وى احترام فوق العاده اى قائل اند.

این بقعه در هفت کیلومترى جنوب باخترى شهر سارى، در خارج روستاى رود پشت و در میان درختان آزاد واقع شده است.

بنایى مستطیل شکل به ابعاد هفده در شش متر در دست ساخت است و زمین زیارتگاه حدود هزار مترمربع مى باشد. از هویّت خفته در آن اطّلاعى حاصل نشد.

این بقعه در شش کیلومترى شمال شهر سارى، در میان گورستان بزرگ روستا واقع شده است.

بنایى تازه ساخت، کرسى بلند و برج گونه است که ارتفاع آن هفت متر و ارتفاع تقریبى گنبد پنج متر است. نماى خارجى گنبد قیراندود (ایزوگام) شده و بر روى آن گنبد کوچک شلجمى از نوع حلب زرد گذاشته اند.

این بقعه در چهل و چهار کیلومترى شمال خاورى شهر سارى، در ابتداى روستاى دنگسرک واقع است.

بنا متعلّق به دوره قاجاریّه و به شکل هشت ضلعى است که هر یک از اضلاع آن چهار متر و پوشش بام آن حلب سر است. شالوده بنا از خشت و گل و آجر است که در سالیان اخیر بخشهایى از آن را سیمان کارى و داخلش را گچ اندود کرده اند.

ایوانى که مدخل اصلى بقعه در آن است از مغرب باز مى شود و شامل اتاقى به ابعاد پنج در پنج متر و دو پنجره قدیمى در شمال و جنوب دارد. ارتفاع بقعه سه متر و بام آن پشم سیمان (ایرانیت) است. صندوقى چوبى در مزار نصب است که از قدمت چندانى برخوردار نیست. از هویّت خفته در آن اطّلاعى حاصل نشد.

این بقعه در سى و دو کیلومترى جنوب خاورى نکا، در انتهاى روستاى درزى کلا واقع شده است
بقعه، بنایى هشت ضلعى است که هر یک از اضلاع آن سه متر و درب آن از جانب مشرق باز مى شود. ارتفاع بعقه حدود چهار متر و پوشش و بام آن حلب سر است که ارتفاع آن دو متر و به صورت هرمى است. قبر امامزاده در آخر اتاق قرار دارد و صندوقى چوبى از آن محافظت مى کند. زمین زیارتگاه حدود ده هزار مترمربع است.

شهرت محلى نسب و کتیبه صندوق مرقد. 2

عبّاس بن موسى(علیه السلام) کیست؟. 2

عبّاس بن عبدالله بن امام موسى(علیه السلام). 7

فضایل علمى امامزاده عبّاس(علیه السلام). 10

جایگاه تفسیر على بن ابراهیم قمّى(رحمه الله). 13

تعداد فرزندان و نوادگان امامزاده عبّاس(علیه السلام). 15

آشکار شدن مرقد امامزاده عبّاس(علیه السلام)

این بقعه قدیمى در بیست و هشت کیلومترى جنوب خاورى شهر کیاسر (مرکز بخش چهاردانگه) در میان گورستان تاریخى و بزرگ و خارج از روستاى کوهستانى و زیباى برد قرار گرفته است. این بقعه به ابن عبّاس نیز شهرت دارد.

بقعه به صورت مربع شکل و به ابعاد 4×4 متر است که از سنگ لاشه و خشت و گچ ساخته شده است. ارتفاع بقعه با احتساب گنبد عرقچینى آن حدود 5/3 متر است. چهار جهت آن باز بوده و در زاویه هاى آن طاقنمایى به چشم مى خورد.

قدمت بنا بدون شک مربوط به عصر صفویّه است و بر اثر دستبرد و حفاریهاى غیرمجاز، سنگ قبر قدیمى آن را شکسته و خود بقعه را نیز ویران ساخته اند.

این زیارتگاه در بیست و دو کیلومترى جنوب خاورى شهر سارى، نرسیده به آبادى خرچنگ، در کنار زمین فوتبال روستا قرار دارد.

بقعه، تازه ساخت و به صورت هشت ضلعى منتظم به ابعاد چهار متر و ارتفاع چهار متر است که درب آن از جانب جنوب باز مى شود.

این بقعه در شش کیلومترى جنوب خاورى کیاسر (مرکز بخش چهار دانگه)، در ابتداى جاده منتهى به روستاى جمال الدّین کلا واقع شده است.

بنایى ساده به طول چهار و عرض سه متر است که ایوانى چوبى به طول سه متر با بام حلب سر دارد. درب آن از جانب شمال باز مى شود. در وسط بنا صندوقى به طول دو و عرض یک متر قرار دارد که روى آن پارچه سبز نهاده اند.

این بقعه در هیجده کیلومترى شرق شهر سارى، در روستاى جامخانه، در کوچه ى شهید محمّد باقرى واقع شده است.

بقعه، اتاق ساده اى به ابعاد چهار در پنج متر است که بام آن را با پشم سیمان (ایرانیت) پوشانیده و در سال 1383 ساخته اند. از هویّت صاحب مرقد اطّلاعى در دست نیست.

این آرامگاه در سى کیلومترى شمال خاورى کیاسر (مرکز بخش چهار دانگه)، و قبل از روستاى کوات و در جنوب روستاى پشرت در بین باغات قرار دارد.

بقعه، بناى ساده اى است که از خشت و گل و با بام چوبى ساخته شده و در نزد اهالى از احترام فوق العاده اى برخوردار است. اهالى وى را شاهزاده ابراهیم بن حسن معرّفى مى کنند و معتقدند که وى از کسان امامزاده على روستاى خلرد است.

این بقعه در دوازده کیلومترى جنوب خاورى شهر سارى و در ابتداى روستاى پرچى یا پارچى کلا قرار دارد.

بناى قبلى که از گل و سنگ لاشه بوده توسّط حاج قاسم محمّدى تخریب و در سال 1381 هـ . ش نوسازى شده است. بقعه کنونى شامل دو اتاق تو در تو با سقفى کوتاه و صندوقى آلومینیومى بر روى مرقد است.

این بقعه در شانزده کیلومترى خاورى شهر کیاسر (مرکز بخش چهار دانگه)، نرسیده به روستاى ایول، در میان قبرستان باستانى و متروکه واقع شده است.

بقعه، متعلّق به دوره صفویّه و شامل سر درب، ایوان و حرم و دو گلدسته بود که بخشهایى از آن به جهت حفاریهاى غیرمجاز فرو ریخته است. ایوان بقعه که شامل یک اتاق چهار در چهار متر با دو گلدسته دو مترى بود تخریب شده و بقایاى آن هنوز باقى است.

در بیست کیلومترى شمال خاورى شهر سارى، در انتهاى روستا و میان قبرستان عمومى، دور درختى را پارچه سبز زده اند و مدّعى اند در گذشته این محل امامزاده اى مدفون بوده است. اما این ادّعا تاکنون ثابت نشده و در هیچ یک از منابع و حتّى در کتاب فرهنگ جغرافیایى آبادیهاى کشور به ثبت نرسیده است.

وى معروف به سیّدجلال الدّین اشرف است. او سیّدى جلیل، شریف، شجاع و دلیر بود. برخى او را به اشتباه فرزند امام موسى کاظم(علیه السلام) مى دانند و ماشرح حال مختصر او را در کتاب سیماى کوچان نگاشته ایم.

مؤلّف کتاب اخبار ائمّه زیدیّه درباره این سیّدجلیل القدر مى نویسد:

پس از گذشت ایّام در سال 544 هـ . ق علوى غریب در گیلان به نام اشرف بن زیدالحسنى ـ عظم الله قدره لدیه ـ در لاهیجان قیام نمود و خود را امام زیدى معرّفى کرد و مردم دورش جمع شدند و خطبه به نام وى خواندند. تا اینکه شیخ جمال الدّین ابویوسف بن على خانکنجى ـ رحمة الله علیه ـ امامت او بر زیدیان را رد کرد و همین امر باعث شد تا عدّه اى از طرفداران وى از دورش پراکنده شدند و این در حالى بود که تازه جمع کثیرى دورش جمع شده بودند، وى پس از مدتى کوتاه از قیامش در منطقه تجن وفات یافت و بارگاهش در قریه اى به نام کوچان محل زیارت است.^([1])

وى از اعلام قرن پنجم هجرى است که در جیلان به امامت زیدى قیام نمود و آخر الامر دست از ادّعاى امامت برداشت و مستبصر گشت.

شیخ منتخب الدّین در کتاب الفهرست مى نویسد:

«کان زیدیّاً وادّعى امامة الزیدیّه و خرج بجیلان، ثمّ استبصر فصار امامیّاً، وله روایة الاحادیث وادّعى انّه شاهد صاحب الأمر (عج) و کان یروى عنه أشیاء.^([1])

او زیدى بود و در گیلان به عنوان رهبر زیدیّه خروج کرد. سپس شیعه ى امامیه شد و از راویان حدیث گردید. او  ر بود و از همان زیارت، حدیث نقل مى نمود.^([2])

وى از سادات جلیل القدر حسنى است که پس از وفات پدر بزرگوارش امام موفّق بالله جرجانى که از علما و فقهاى بنام زیدى و متوفّاى 420 هـ .ق بود، جهت تبلیغ و دعوت مردم به قیام، در گیلان و دیلمان و رى و جرجان مهاجرت کرد و جمع کثیرى با او هم داستان شدند و عاقبت در سال 479 هـ . ق در حالیکه بالغ بر شصت و هفت سال داشت وفات یافت. او از بزرگان سادات زیدى و علماى بنام شیعه زیدیّه است. کتاب امالى کبرى معروف به خمیسیّه و امالى صغرى معروف به اثنینیّه که به نام انوار است از تألیفات او مى باشد.^([2])

وى که با نه واسطه به امام زین العابدین(علیه السلام) نسب مى رساند در شهر هوسم (رودسر امروزى) به سال 423 هـ .ق قیام نمود و توانست تمام منطقه دیلم را متصرّف شود و حکومتى برپا نماید. وى به امام ناصر هوسمى مشهور شد و امام فخررازى از او بعنوان الحسین ابوعبدالله المحدّث الزیدى یاد مى کند.^([2])

علّامه سیّدمجدالدّین منصور مؤیّدى در کتاب خود درباره وى چنین مى نویسد:

«وى در هوسم = رودسر به سال 423 هـ .ق قیام کرد و در مجلسش بالغ بر هیجده مجتهد و عالم بود. او عاقبت در سال 473 هـ .ق وفات یافت و در رودسر نزدیک مشهد امام ابى عبدالله داعى به خاک سپرده شد.»^([3])

وى آخرین پیشواى علویان گیلان و طبرستان است که از نوادگان عبدالرحمن شجرى است. او سیّدى دلیر و شجاع و ملقّب به مسدّدبالله بود. او در دیلم قیام نمود و مردم با او بیعت کردند و او همچنان بر دعوت خود پافشارى مى کرد تا اینکه به سال 416 هـ .ق در آنجا وفات یافت و فرزندانش به قزوین منتقل شدند.^([2])

متأسّفانه شرح زندگانى او روشن نیست اما مورّخان و علماى انساب متفّقند که وى در دیلم خلافت داشته و ملقّب به مسدّدبالله شد و مردم با او بیعت کردند.^([3])

وى مشهور به ناصرالدّین و معروف به امیرکاابوعبدالله و ملقّب به الراضى بالله بود. او در ابتداى قرن پنجم در دیلم خروج کرد و بالغ بر دوازده سال بر آن نواحى حکومت نمود و توانست مردم را با خود همراه سازد. سپس به آمل مهاجرت کرد و مدّتى در آنجا بسر برد و در همانجا نیز وفات یافت و دفن شد. وى تنها یک فرزند بنام على داشت که در آمل باقى ماند.^([2])