- سه شنبه ۱ مهر ۹۳
در قلب شهر ندوشن از توابع شهرستان صدوق، در میان کوچههاى باریک آن، در محلّهاى پایین، بنایى به جا مانده از عصر صفوى خودنمایى مىکند که به بقعة امامزاده مامانیک معروف است.
ساختمان بقعه، بنایى بسیار عالى با چهار صفّه روباز است که به شبستانهاى دور بقعه راه دارد. چهار زاویة بقعه را با هلالبندى و رسمىسازى از هم جدا نموده و تشکیل شبستان دادهاند که به همدیگر راه دارد. در وسط بقعه، چهار پایه قطور جهت استوارسازى گنبدِ عرقچینى بنا تعبیه نمودهاند. در وسط این ستونها، ضریحى چوبى مشبّک به طول 5/2 و عرض 20/1 سانتىمتر قرار دارد که ارزش هنرى چندان بر آن مترتّب نیست.
ایوان بقعه به عرض 5 و ارتفاع 7 متر است. ساقة گنبد بقعه، چند ضلعى و بر روى آن، پوسته اصلى گنبد که به شکل عرقچینى است، قرار دادهاند که ارتفاع آن چهار متر است. در شمال بقعه، سالیان اخیر الحاقانى انجام شده است. این بنا اخیراً توسّط سازمان میراث فرهنگى و گردشگرى تعمیر گردیده است.
بنا بر روایت عالم محل، یکى از قرآنهاى خطّى محفوظ در مسجد جامع ندوشن، که حدود چهارصد سال پیش بر این مزار وقف شده بود، باقى است و حکایت از قدمت مزار مامانیک دارد.
از ویژگىهاى این بقعه این است که، بدنه آن به دروازه شرقى ندوشن که تقریباً سالم مانده چسبیده است. یک سنگ قبر
مرمرى بزرگ که عبارتى به خط نسخ روى آن نقر شده، در بقعه موجود مىباشد.
این بنا به شماره 8556 و در تاریخ 2/9/1382 در فهرست آثار ملّى به ثبت رسیده است.
همچنین در مجاورت بقعه، آبانبار قدیمى قرار دارد که ظاهراً متعلّق به بقعه و تحت شماره 12023 ثبت ملّى شده است.
متأسّفانه از نام مدفون در بقعه هیچ اطّلاعى در دست نیست و علّت شهرت بقعه به «مامانیک» نیز بر ما مخفى مانده است! به
نظر مىرسد جمله «بقعه امامزاده مامانیک» طبق حروف ابجد سال 438 را نشان مىدهد که ماده تاریخ بناى بقعه یا تاریخ وفات خفته در مزار باشد.
- ۱۴۹۲
- ادامه مطلب
